«[...] έχουμε πέραν των 300.000 εποίκων, οι οποίοι είναι ανατολίτες, άξεστοι και δεν πρόκειται να γίνουν Ευρωπαίοι ούτε μετά από 100 χρόνια και… Αν μείνουν εδώ, γεννοβολούν και μια δωδεκάδα παιδιά η κάθε οικογένεια, πού θα πάμε».
Θα θυμάστε βέβαια τη δήλωση του Αχαρακτήριστου Β’ προ ημερών. Ενός ανθρώπου ο οποίος γεννήθηκε και εκείνος σε μια οικογένεια την οποία πολλοί τότε θα αποκαλούσαν «άξεστους» και η οποία, εάν θυμάμαι καλά, ήταν τόσο φτωχή που τον έδωσε στο μοναστήρι γιατί δεν μπορούσε να τον μεγαλώσει. Αυτά τα ψυχολογικά πληρώνουμε μάλλον όλοι σήμερα.
Έναν άνθρωπο ο οποίος με τίποτα δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί Ευρωπαίος με την πολιτισμική έννοια του όρου, με τις μεσαιωνικές και ρατσιστικές του απόψεις και τη συναφή ρητορική. Αυτήν για την οποία η Accept τον κατήγγειλε εδώ και πάρα πολύ καιρό στον γενικό εισαγγελέα, χωρίς ο τελευταίος να μπει καν στον κόπο να απαντήσει.
Η ΚΙΣΑ προχώρησε, με αφορμή την πιο πάνω δήλωση και τα όσα την συμπλήρωσαν, σε δημόσια καταγγελία στον γενικό εισαγγελέα ο οποίος χθες έβγαλε μια απίστευτη απόφαση με την οποία αθωώνεται ο Αρχιεπίσκοπος και -το χειρότερο- η ουσία της δήλωσής του.
Αφού αναγνωρίζει ότι «μπορεί κάποιες λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν [...] να είναι έντονες», ο κ. γενικός προβαίνει σε μια πολιτική ανάλυση εξηγώντας πως ο εποικισμός είναι έγκλημα πολέμου (που φυσικά και είναι αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τον ρατσισμό) και καταλήγει σε ένα συμπέρασμα το οποίο σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα θα είχε προκαλέσει την παραίτησή του.
Αυτό: «Είναι όμως γεγονός ότι τα στοιχεία που έχουν συλλεγεί σε σχέση με εποίκους, αναφέρονται στο ότι κάποιοι προέρχονται από την Ανατολία, είναι χαμηλού μορφωτικού και πολιτισμικού επιπέδου και τεκνοποιούν με ανησυχητική συχνότητα, στοιχεία αρνητικά για αλλαγή του δημογραφικού χαρακτήρα των κατεχόμενων περιοχών».
Δεν τραβάω ούτε εγώ, ούτε όλοι οι άλλοι που αντέδρασαν -και δεν ήταν λίγοι- κάποιο ζόρι με τους εποίκους, ούτε βλέπουμε… θετικά τον εποικισμό. Το θέμα μου είναι η επάρκεια των θεσμών και η δυνατότητα του κ. Κληρίδη να αντιληφθεί πως δεν κάνει πολιτική καριέρα αλλά άλλη είναι η δουλειά του.
Δεν μπορεί λοιπόν ο κ. Κληρίδης να χειρίζεται έτσι την αθλιότητα του Αρχιεπισκόπου. Ένας σοβαρός γενικός εισαγγελέας οφείλει να κρίνει με βάση τον νόμο και το τι ειπώθηκε, όχι με τις πολιτικές ή άλλες πεποιθήσεις του. Και πέρα από το αυτονόητο, το ότι το έγκλημα του εποικισμού δεν δικαιολογεί τον ρατσισμό του συγκεκριμένου παπά ο οποίος δεν αφορά «κάποιους», κατά το ατυχέστατο λεκτικό Κληρίδη, αλλά είναι σαφής και ξεκάθαρος, πέρα λοιπόν από αυτό, ένας σοβαρός γενικός εισαγγελέας οφείλει να διαφυλάσσει πρώτιστα το κύρος του θεσμού του.
Και αυτό, δυστυχώς, δεν το κάνει όταν υιοθετεί ανοησίες του τύπου «έχουμε πέραν των 300.000 εποίκων» ή το… «έντονο» (sic) «γεννοβολούν και καμιά δωδεκάδα παιδιά η κάθε οικογένεια» (σ.σ. πώς λέμε «αυξάνεστε και πληθύνεστε»;).
Ή όταν τις διανθίζει κιόλας με αναφορές σε «στοιχεία που κατά καιρούς έχουν συλλεγεί» (σ.σ. τα ίδια που λένε για τις 300.000 τάχα;) τα οποία δείχνουν ότι «κάποιοι» είναι «χαμηλού μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου και τεκνοποιούν με ανησυχητική συχνότητα».
Ποια είναι αυτά τα στοιχεία; Και εάν τεκνοποιούν… ανησυχητικά, κατά το λεκτικό Κληρίδη, τότε πώς γίνεται να μην έχει εκτοξευθεί ο πληθυσμός στην άλλη πλευρά σε ύψη δυσθεώρητα; Μήπως διότι είναι μόνο «κάποιοι» κατά τη διατύπωση του κυρίου γενικού; Και εάν είναι μόνο κάποιοι, τότε πώς αυτό μπορεί να ξεπλένει τα όσα είπε ο άλλος για τα δώδεκα παιδιά και τα άλλα;
Η απάντηση Κληρίδη είναι απίστευτη και εκθέτει την Εισαγγελέα, μέσα μάλιστα από πολιτικές προσεγγίσεις και την υιοθέτηση αλλά και δικαιολόγηση αθλιοτήτων, ισοπεδωτικών και ναι, απολύτως ρατσιστικών.
Άλλο είναι οι όποιες απόψεις, όλων μας, για τον εποικισμό και άλλο η σπουδή να ξεπλυθεί με αυτόν τον θλιβερό για έναν γενικό εισαγγελέα τρόπο, το παραλήρημα ενός αχαρακτήριστου τύπου. Και μάλιστα με την επίκληση γενικοτήτων και στερεοτύπων.
Ο κ. Κληρίδης κατάφερε δυστυχώς όχι μόνο να εκθέσει και πάλι τον εαυτό του αλλά και να δώσει ένα ακόμα τραγικό δείγμα της αδυναμίας του να γεμίσει στοιχειωδώς την καρέκλα του αξιώματος.
Ως ένας άνθρωπος που τον υπερασπίστηκα ουκ ολίγες φορές αλλά και ως ένας πολίτης που παρακολουθεί αυτό το κατάντημα, μαζί και με την... άβολη αιωνιότητα που καταγράφουν άλλα πράγματα των ημερών του -με κυριότερο βέβαια το θέμα της κατάρρευσης της οικονομίας- εκφράζω… δέος μπροστά στο νέο του κατόρθωμα.
Του εύχομαι και εις ανώτερα. Γιατί κάτι μου λέει, πως είναι μόνο η αρχή.
Μακάρι να έχω άδικο. Μακάρι κάπου να αισθανθεί και ο κύριος γενικός επιτέλους, μια κάποια συστολή και την όποια αντίληψη του ρόλου που καλείται να διαδραματίσει. Αλλά...
