Το έγγραφο Άιντε, πριν καν συνταχθεί, έγινε προσπάθεια να δαιμονοποιηθεί από τα κόμματα του λεγόμενου ενδιάμεσου (ακραίου) χώρου με τη συμβολή κάποιων ΜΜΕ. Δεν πρόκειται για πρωτοτυπία καθώς η ίδια τακτική ακολουθήθηκε σε κάθε προσπάθεια που θα πήγαινε το Κυπριακό ένα βήμα πιο κοντά σε λύση. Η κινδυνολογία και η δημιουργία περιρρέουσας ατμόσφαιρας αποτελεί όπλο, το οποίο ωστόσο δεν έχει την ισχύ που είχε στο παρελθόν και ιδιαιτέρως το 2004. Οι πολίτες πλέον είναι πιο υποψιασμένοι, μπορούν να διαβλέπουν προθέσεις πίσω από τις λέξεις και να ανιχνεύουν τα πραγματικά κίνητρα της προβολής προειδοποιήσεων για «παγίδες», «κινδύνους» και «επικείμενες καταστροφές».
Το έγγραφο Άιντε είναι αυτό που μετά τις τροποποιήσεις θα ακολουθηθεί ως συμφωνημένος οδικός χάρτης των συνομιλιών, για τα θέματα των εγγυήσεων και της ασφάλειας. Ωστόσο, κάποιοι ανακάλυψαν και πάλι τους θανάσιμους κινδύνους από την αναφορά σε υπογραφή νέας συνθήκης από τις τρεις εγγυήτριες δυνάμεις και την ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία. Για εκατομμυριοστή φορά βλέπουν την Κυπριακή Δημοκρατία να εξαφανίζεται, αδιαφορώντας αν μέχρι σήμερα έχουν διαψευστεί σε κάθε κινδυνολογική πρόβλεψη. Ο φόβος αποτελεί το μοναδικό τους όπλο και θα συνεχίσουν να το χρησιμοποιούν για να τρομοκρατήσουν. Να τρομοκρατήσουν για τη συμφορά που θα μας βρει αν αποχωρήσουν τα τουρκικά στρατεύματα, για την τραγωδία της επιστροφής εδαφών, τον αφανισμό από τον τερματισμό του εποικισμού και το δράμα από τη μετατροπή της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ένα κανονικό κράτος.
Η διάσκεψη στο Κραν Μοντανά δημιουργεί ελπίδες, και οι προσπάθειες να «σκοτωθούν», χωρίς ουσιαστική πρόταση για το τι θα πρέπει να γίνει αν υπάρξει ναυάγιο, δεν προσφέρουν υπηρεσία στην υπόθεση της Κύπρου. Η διατήρηση τoυ status quo δεν προσφέρει ασφάλεια και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί εγγύηση πως τα πράγματα θα μείνουν ως έχουν. Οι προτάσεις για προϋποθέσεις που είναι γνωστό ότι θα οδηγήσουν σε ναυάγιο, ισοδυναμούν με παραδοχή αδυναμίας παραγωγής πολιτικής. Δοκιμάστηκαν, απέτυχαν και προκάλεσαν κόστος το οποίο πληρώνουμε σήμερα. Ας μην το πληρώσουν και τα παιδιά μας τα οποία δικαιούνται να ζήσουν σε μια χώρα όπου οι δρόμοι δεν θα σταματούν σε συρματοπλέγματα.
