… Είναι πολλοί. Αμέτρητοι για την ακρίβεια, πλήθη ακόμα πιο τρομακτικά αν τα δει κανείς και υπό το βάρος των πτυχίων που έχουν εκδοθεί σε κατοίκους αυτής τη χώρας.
Μαζί με την ακόμη πιο ανησυχητική διαπίστωση ότι μιλάμε ακριβώς για μια διαστρωματικά εντοπιζόμενη ηλιθιότητα. Σε παρόμοια μάλιστα ποσοστά. Ξεκινά από επιστήμονες ανθρώπους και καθηγητές πανεπιστημίων και καταλήγει λ.χ. στον τελευταίο χούλιγκαν ο οποίος θεωρεί ότι το σωματείο του είναι ιδεολογία.
Και εξαπλώνεται υποβοηθούμενη από τη χυδαιότητα των ημερών ή καλύτερα τη δικαίωση της χυδαιότητας στις μέρες μας στα μάτια των ηλιθίων. Και τη μετατροπή της ενίοτε και σε mainstream μαγκιά.
Σαφώς και αυτό που συμβαίνει, δεν είναι μόνο δικό μας φαινόμενο. Είναι παγκόσμιο. Αλλά εδώ, το πράγμα έχει πάρει απίστευτες διαστάσεις λόγω του επιπέδου μας το οποίο ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα υψηλό, της ακράδαντης πεποίθησής μας ότι το χαμηλό αυτό επίπεδο κινείται σε δυσθεώρητα ύψη, αλλά και του μεγέθους και των άλλων χαρακτηριστικών μας, τα οποία διαχρονικά ενθάρρυναν την ανθρωποφαγία ανάμεσά μας.
Γιατί αυτό ήμασταν και ποτέ δεν αλλάξαμε: ένα μεγάλο χωριό κάπου στη Μεσόγειο το οποίο, ενώ πέταξε τα περισσότερα καλά στοιχεία που είχε ως χωρκαθκιές, κράτησε και κρατά με επιμονή όλα τα κακά από τα παρελθόν του. Και τα... μικρά επίσης. Ειδικά αυτά. Αυτά τα αγαπά πάνω και πρώτα από όλα.
Έβλεπα χθες άλλο ένα άγριο περιστατικό το οποίο κάποιοι το γνωρίζετε, οι πλείστοι όμως όχι και νομίζω πως πρέπει να το δούμε μαζί. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΔΗΣΥ, ο Νίκος Τορναρίτης είχε πάει τις προάλλες στο Οδόφραγμα της Λήδρας στη μόνιμη πια εκδήλωση για την επανένωση. Φωτογραφήθηκε μαζί με μια από τους συμμετέχοντες η οποία κρατούσε ένα πίκετ που έγραφε στα αγγλικά: «Είμαστε μέρος της (όχι και τόσο) σιωπηρής πλειοψηφίας».
Κάποιοι πήραν τo screenshot από την ανάρτησή του στο facebook και άλλαξαν την αναγραφή σε «Girne - Δεν ξεχνώ». Με το φωτομοντάζ βέβαια να κάνει τον γύρο του διαδικτύου και τον «προδότη» Τορναρίτη να μαζεύει βροχή τις βρισιές και τις απειλές από τις οποίες όσο και αν προσπάθησα, δεν βρήκα καμία που να μπορώ έστω να τη γράψω εδώ σεβόμενος την εφημερίδα και εσάς.
Καλά, δεν θα πάω στο πιο πολιτικό επίπεδο, αυτών που είχαν πέρα από την πολιτική αντίληψη και τη στοιχειώδη νοημοσύνη να αντιληφθούν το μοντάζ, διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές του συνθήματός του και αντιλαμβανόμενοι τη σκοπιμότητά του. Βγάζει μάτι; Βγάζει. Αλλά έστω.
Το εκπληκτικό είναι πως στα πλείστα των σημείων όπου αναρτήθηκε, μέλη της ομάδας «Ενώστε την Κύπρο Τώρα» μπήκαν, έβαλαν την κανονική φωτογραφία και ανάρτηση του βουλευτή και εξήγησαν το αυτονόητο: Hello κιόλας, πώς θα μπορούσε να φωτογραφιζόταν και γιατί να το κάνει ακόμα και αν υπήρχε τέτοιο πλακάτ που είναι και παράλογο να υπήρχε;
Και όμως. Ακόμα και από κάτω, αμέτρητα ήταν τα σχόλια εκείνων που είτε ήταν έκαναν ότι δεν το είδαν -και δεν θα μπορούσαν να μην… - είτε αρνήθηκαν να το δεχτούν, παρά και την παράθεση της αυθεντικής ανάρτησης και φωτογραφίας!
Και εδώ προκύπτει ένα σοβαρό ζήτημα. Οι δεύτεροι, ουσιαστικά παραδέχονταν δημόσια τον δείκτη της ευφυΐας τους ο οποίος εκ των πραγμάτων, κοιτάζοντας πίσω του μπορεί και να τρόμαξε βλέποντας απότομα τη νοητική υστέρηση η οποία δεν μπορεί κιόλας να απείχε πολύ. Οι αιμομιξίες των προγόνων μας γαρ.
Όμως αυτοί δεν θα μπορούσαν να κάνουν και αλλιώς. Ως εκεί πάει το μυαλό τους και όσο κι αν το πιο επισφαλές παράθυρο της δημοκρατίας στις μέρες μας δίνει το δικαίωμα του εκλέγειν (αλλά και του εκλέγεσθαι) στις ορδές των (κλινικά) ηλιθίων με τον ίδιο τρόπο που το δίνει και στους άλλους - c’est la vie. Κανένα σύστημα δεν είναι τέλειο.
Και για αυτό εδώ η αποχή των υπόλοιπων δεν είναι επιλογή.
Όμως οι υπόλοιποι; Αυτοί που, μαζί με τους… κλινικούς, χρησιμοποίησαν το προφίλ τους, με το όνομά τους, τις φωτογραφίες των ιδίων και των οικογενειών τους και όλα τα υπόλοιπα και, κάτω από την πραγματική ανάρτηση και φωτογραφία συνέχιζαν να στολίζουν το θύμα της απάτης(!), να ζητούν κρεμάλες και να περιγράφουν δεν ξέρω και εγώ τι ή μάλλον ξέρω, αλλά σιχαίνομαι να τα μεταφέρω έστω;
Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να λοιδορεί κάποιον και μάλιστα κάτω ακριβώς από την απόδειξη ότι δεν είπε αυτό για το οποίο τον λοιδορεί; Και επώνυμα πια; Παραδεχόμενος δημοσίως ότι είτε είναι ηλίθιος και κακοπροαίρετος μαζί, είτε απλώς ηλίθιος; Πώς μπορεί κάποιος να κάνει κάτι τόσο ειδεχθές… στον εαυτό του;
Και γιατί να θέλει να το κάνει; (!) Μπορεί κάποιος να μου το εξηγήσει σας παρακαλώ;
Η μόνη απάντηση που μπορώ να βρω είναι πως, ο μη κλινικός τουλάχιστον, νιώθει πια σίγουρος πως οι άλλοι ηλίθιοι γύρω του είναι απείρως περισσότεροι από ό,τι είχε φανταστεί και στα πιο τρελά του όνειρα. Και πως έχουν ξεμυτίσει. Τους βλέπει άλλωστε.
Είναι παντού ανεμίζοντας περήφανα ο καθείς την ηλιθιότητά του, ως παντιέρα. Σε μια εποχή που κανείς δεν τους μαζεύει και η κοινωνία τους παρακολουθεί μάλλον αμήχανη, να αφοδεύουν ακατάπαυστα στη δεξαμενή του δημοσίου διαλόγου, ενίοτε και και με την προκλητική επίγνωση της ολοφάνερης απάτης.
Και αυτό θα πρέπει επιτέλους να ανησυχήσει τους υπόλοιπους. Διότι η ευθύνη δική τους είναι κυρίως. Έτσι δεν είναι;
