Πόσο θα σας ξαφνιάσω δεν ξέρω. Αλλά… ΔΕΝ ακούει φωνές!
Η καμένη (to be, για την Ένωση) πολυσυνταξιούχος Φλαμπέλενη δήλωσε χθες το εξής υπέροχο. Ένα μνημείο σεμνότητας θα έλεγα, αντάξιο του παρελθόντος αλλά και του παρόντος της: «Υπάρχουν φωνές στην Αλληλεγγύη που μου έλεγαν ή εσένα ή κανένα».
Εδώ μια παρένθεση. Αλληλεγγύη: Μιλάμε για ένα κόμμα, τα στελέχη και τους οπαδούς του οποίου η Φλογισμένη τούς έχει δουλέψει αμέτρητες φορές δημόσια χωρίς ποτέ να αντιδράσουν, με αποκορύφωμα τη συνέντευξή της εκείνη στον ΑΝΤ1…
…στην οποία είχε πει εμφαντικά πως «ο ψηφοφόρος δεν θα ξεγελαστεί» και ότι θα του έλεγε «πριν την κάλπη» των βουλευτικών εάν θα έμενε στην Κύπρο ή εάν θα έφευγε για τα αναπαυτικά της εις τας Ευρώπας…
…αυτό λοιπόν το κόμμα, τα στελέχη και οι οπαδοί, θύμωσαν κάποτε, όχι με την Ελένη που τους εξαπάτησε αλλά με μένα επειδή είχα γράψει πως κάποιος ο οποίος μετά που έχαψε όλα τα άλλα το έχαψε και αυτό ειδικά, είναι ηλίθιος.
Συνεπώς, δεν έχω λόγο να αμφιβάλλω ότι αυτό το επίπεδο, όντως μπορεί να οδήγησε κάποιους στο να πουν το «Ελένη ή ο κανένας», κατά το γνωστό μυθιστόρημα της Γαλανάκη.
Όμως εκείνη; Είναι δυνατόν να βγαίνει και να λέει κάτι τέτοιο για τον εαυτό της δημόσια; Στο κάτω-κάτω, ας έβαζε κάποιον από το κόμμα να το πει και να απαντήσει εκείνη τάχα. Μα μόνη της; Για τον εαυτό της; Και το χειρότερο δεν είναι εκεί, στο ψώνιο του πράγματος. Είναι η συνέχεια της ατάκας.
Ας τη χαρούμε μαζί: «Δεν θα πρέπει να αφήσουμε τις προσωπικές φιλοδοξίες και τον συναισθηματισμό να υπερκεράσουν τη λογική που λέει ότι θα πρέπει να συμμορφωθούμε όλοι για την αναγκαιότητα ενός και μόνου υποψηφίου του πατριωτικού χώρου, για να φθάσουμε εκεί που επιδιώκουμε, που δεν είναι άλλο από την ανάληψη της εξουσίας αλλά και μιας σωστής διακυβέρνησης, με μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας».
Και... εθνοσωτήριος; Μάλιστα. Πάμε καλά!
Προσπερνώ τον «πατριωτικό» χώρο και τη βαθιά διχαστική και επίσης ψωνισμένη αθλιότητα του χαρακτηρισμού των αντιλήψεών της (σήμερα, όχι το διάστημα που έκανε επίσης καριέρα πολυτελείας στον… μη πατριωτικό ΔΗΣΥ) ως «πατριωτικού χώρου». Το προσπερνώ.
Και πάω στην ουσία. Τον ισχυρισμό ότι ο λόγος που ΔΕΝ άκουσε τις φωνές -λέει- που έλεγαν τάχα στην παμμέγιστη ηγέτιδα-προσάναμμα της Ένωσης «ή εσένα ή κανένα» (sic), δεν ήταν η τράμπα για να διαδεχτεί τον Στυλιανίδη στην Κομισιόν, αλλά το ως άνω ανέκδοτο με το οποίο περιέγραψε τη… θυσία των φιλοδοξιών της (!) για τη σωτηρία της πατρίδος.
Χαρακτήρισε δε αθλιότητα, λέει, οι θιασώτες της λύσης να αποδίδουν στην ίδια και σε άλλους την επιθυμία να μην λυθεί το Κυπριακό, προς διατήρηση της πολιτικής τους καριέρας. Αθλιότητα είναι. Τι άλλο μπορεί να είναι το ότι θέλουν να αφήσουν άλυτο το Κυπριακό εσαεί για τα κομματίδια και τις πολιτικές τους καριέρες, τις τωρινές και τις… μελλοντικές; Γιατί θυμώνεις Ελένη μου; (!)
Φανταστείτε το Κυπριακό να λύνεται. Τι θα κάνει η Φλαμπέ για παράδειγμα; Να λέει τι μετά από όλα τα ακραία της μασκαρέματα; Αν και ειδικά την Ελένη την έχω άξια να κάνει τα πάντα. Αλλά να πείσει ποιον πια;
Όλα αυτά, δε, έγιναν την ημέρα που ο Νικόλας τους, μετά το κόλπο με το οποίο προσπέρασαν την κάλπη για τον υποψήφιο του τάχα ενδιάμεσου και τη βορειοκορεατικού τύπου φιέστα της… διά βοής (!) εκλογής του και από κουβαλητούς στο ΔΗΚΟ, έδωσε άλλο ένα λαμπρό δείγμα...
…όχι μόνο του γεγονότος πως όταν συμπεριφέρεται ως αππωμένο παλιόπαιδο μπορεί κάθε φορά να είναι χειρότερος από την προηγούμενη αλλά και για το πόσο ελλειμματικό σε επίπεδο δημοκρατίας είναι το πολιτικό του μυαλό. Που δεν το λες και πολύ. Το μυαλό.
Σε μια άβολη ερώτηση συναδέλφου στο ΡΙΚ ΕΝΑ και μη μπορώντας να απαντήσει, προσέβαλε τον δημοσιογράφο ότι παίρνει οδηγίες από κάποιους για να τον ρωτήσει (τα δύσκολα). Ο συνάδελφος αντέδρασε, ο Νικ-Γιον-Τας επέμεινε και στο τέλος τα μάσησε λίγο χωρίς όμως να αναιρέσει, ούτε στο ελάχιστο!
Όταν αυτός ο βαθιά ελλειμματικός «νέος» τύπος, ο οποίος προς το παρόν είναι απλά ο κακομαθημένος γιος της μάνας του και των λεφτών τους και κληρονόμος του κόμματος του Σπύρου το οποίο άρπαξε στην κατάλληλη στιγμή ο πατέρας του, είναι απλώς υποψήφιος και συμπεριφέρεται με αυτή την αγυρτεία, την αλαζονεία και τη χυδαιότητα σε ένα όχι πολύ δύσκολο και δίκαιο ερώτημα, φανταστείτε τι θα κάνει εάν πάρει και την εξουσία.
Σε όποιον δημοσιογράφο ειδικά της ημικρατικής ραδιοτηλεόρασης τολμήσει να μην υποκλιθεί στο αππωμένο πελλοκοπελλούιν και τα ελλείμματά του και όχι μόνο.
Και τι έχει να περάσει η δημοκρατία στα χέρια του.
Τα χέρια που θέλουν δημοψηφίσματα για το καθετί των άλλων αλλά κάλπες για τίποτα όταν πρόκειται για τα σχέδια του ιδίου. Τα οποία πραγματοποιεί καταργώντας κάθε έννοια δημοκρατίας και σεβασμού στις όποιες διαδικασίες.
Λέγοντας, μάλιστα, χθες αυτό και μιας και μιλούσαμε και για το ψώνιο του πράγματος στον χώρο, ότι «η συνεργασία των κομμάτων του ενδιάμεσου», αυτή η οπορτουνιστική σύμπραξη των διαφόρων που δεν θέλουν ομοσπονδία με εκείνον που ψεύδεται ότι τη θέλει, είναι «ιστορική» (sic!).
Τάχα είναι ιστορικό που η Θεοχάρους και ο Σιζόπουλος θέλουν χάριν της εξουσίας να τον κάνουν Πρόεδρο! Και το λέει ο ίδιος, ξεπερνώντας κάθε αναστολή αντροπής αλλά και λησμονώντας ότι συνεργάστηκαν ουκ ολίγες φορές. Ο δε Λιλλήκας δεν είναι καν μαζί τους.
Το ιστορικό, λοιπόν, ποιο είναι; Η επιλογή του ιδίου; Ποιος του το είπε του θλιβερού κακομαθημένου; Η… μάμα του; Είναι τραγικό κιόλας.
Μέσα στο γενικότερο σούργελο των χθεσινών της δηλώσεων, πάντως, η Φλαμπεπίτροπος της ΕΕ wannabe είπε και μια τεράστια αλήθεια: δεν είναι, λέει, ενδιάμεσος ο χώρος της, ο χώρος τους, διότι η πολιτική μας ζωή, κατά την έκφρασή της, «δεν είναι σάντουιτς».
Εδώ θα συμφωνήσω. Είναι ο χώρος όπου οι πιο αδίστακτοι λαϊκιστές συναντούν την υπόλοιπη ακροδεξιά και κάθε λογής ελλειμματικούς και αυτό δεν κρύβεται άλλωστε. Όχι πια.
Όσο για τα σάντουιτς, πάλι καλά που τα θυμάται η Ελέν Μπρουλέ με όσα βγάζει. Θυμήθηκα και εγώ τότε που έσκασε η ιστορία και είχε πει ότι θα έδινε τη μισή από τη μία των συντάξεών της (μετά που μαθεύτηκε) σε άπορους.
Ή σε… άππαρους; Θα σας γελάσω.
