Ο Πελεκάνος ως καθρέφτης της κυβέρνησης

Ήταν ομολογουμένως ένας απογοητευτικός ανασχηματισμός. Ο οποίος επιβεβαίωσε πως όταν μια κυβέρνηση χάσει τον δρόμο της σπάνια επανέρχεται. Θέτοντας τον πήχη ψηλά ο Νίκος Αναστασιάδης και η επικοινωνιακή του ομάδα για μια ακόμα φορά κατάφεραν να εκτεθούν - περνώντας ξεκάθαρα κάτω από αυτόν, αν και η λογική έλεγε πως θα ήταν αδύνατο ο ανασχηματισμός να δικαιώσει τις προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν. Όχι μόνο επειδή έδειξε αυτή η κυβέρνηση προς τα πού θέλει και μπορεί να κινηθεί, αλλά επειδή το έργο του Προέδρου -ακόμα κι αν το επιθυμούσε- να πείσει να ενταχθούν στο κυβερνητικό σχήμα άτομα αξιόλογα και ευρέως αποδεκτά ήταν εξαρχής πολύ δύσκολο. Σχεδόν κανένας άνθρωπος με ορθολογισμό, που σέβεται τον εαυτό του, δεν θα καταδεχόταν να γίνει κομμάτι αυτού που βγάζει σήμερα η κυβέρνηση.

Από τον ανασχηματισμό δεδομένα ξεχώρισε η επιλογή Μάριου Πελεκάνου για τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου. Μιας πραγματικά αμφιλεγόμενης προσωπικότητας την οποία η κυβέρνηση μάλιστα παρουσίασε -λόγω ηλικίας- ως κίνηση ανανέωσης. Εξίσου σημαντική υπήρξε και η διατήρηση του Πρόδρομου Προδρόμου στο Υπουργείο Παιδείας, η οποία είναι ιδιαίτερα ενδεικτική των προθέσεων της κυβέρνησης για το πώς προτίθεται να κινηθεί τον επόμενο ενάμιση χρόνο. Θεωρώ όμως πως απόλυτα δικαιολογημένα τη συζήτηση μονοπώλησε η επιλογή Πελεκάνου.

Αφήνοντας κατά μέρος το οξύμωρο των αναρτήσεών του, με τις οποίες, ως πρόεδρος των Νέων Επιστημόνων του ΔΗΣΥ, καλούσε τον κόσμο να μεταβεί στους ναούς για να προσκυνήσει λείψανα αγίων, αν κάποιος ανατρέξει λίγο στον τοίχο του, μπορεί να αντιληφθεί ότι πρόκειται για ένα άτομο με επικίνδυνες θέσεις, κυρίως στο μεταναστευτικό. Οι ξεκάθαρα ρατσιστικές και ξενοφοβικές τοποθετήσεις του, οι προτροπές του για «κλούβες» και «κλειστά κέντρα», οι συνεχείς εκφράσεις ανησυχίας για τον κίνδυνο αλλοίωσης της καθαρότητας της χώρας αν μη τι άλλο κάνουν κάθε υγιώς σκεπτόμενο άτομο να αισθάνεται άβολα. Χαρακτηριστική ήταν η τοποθέτησή του σε διαδικτυακό κανάλι, όταν σε υπόδειξη του δημοσιογράφου ότι λαμβάνουμε σημαντική οικονομική βοήθεια από την ΕΕ για να εντάξουμε πρόσφυγες στη χώρα διερωτάτο «αν έρθουν αύριο το πρωί άνθρωποι άλλης θρησκείας, άλλων ιδεών, άλλης κουλτούρας, επειδή μας δίνει λεφτά η ΕΕ θα πρέπει να τους δεχθούμε;». Ή στις 10 Μαΐου όταν έγραφε «σταθερή μου θέση κλειστά κέντρα και απελάσεις. Η Κύπρος πρέπει να πάψει να αποτελεί ελκυστικό προορισμό για οποιονδήποτε μετανάστη», υιοθετώντας πρακτικές που πρόκριναν η ΧΑ και ο Μιχαλολιάκος: Ότι θα πρέπει να καταστήσουμε τις συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων χειρότερες απ’ ό,τι στη χώρα τους για να τερματιστούν οι ροές. Ή η συνέντευξή του στον «Φ» μία μέρα προηγουμένως όταν εξέφραζε την αποφασιστικότητά του για «διασφάλιση της πληθυσμιακής σύνθεσης και των ελληνοχριστιανικών ιδεωδών». Σειρά αναρτήσεών του δε, κυρίως στο χρονικό σημείο που γίνονταν, θα μπορούσαν να θεωρηθούν και ότι προήγαγαν τη βία εναντίον των μεταναστών. Τέτοια ήταν τοποθέτησή του που ακολούθησε συμπλοκή δύο αλλοδαπών στον Στρόβολο με την οποία καλούσε το κράτος να αφήσει τους καθωσπρεπισμούς και τους κατοίκους σε μαζικές κινητοποιήσεις, δηλώνοντας πως θα είναι στην πρώτη γραμμή, επειδή εξηγούσε «κινδυνεύει ο γείτονας, η αδελφή, το παιδί σου», ή η ανάρτησή του μετά από συμπλοκές στη Λεμεσό όταν έγραφε «Αν δεν παρθούν αποφάσεις άμεσα, σύντομα θα δούμε πολύ χειρότερα... Κλείνουμε τα αφτιά μας στις σειρήνες των καθωσπρεπιστών».

Λόγω της θέσης που λαμβάνει, ως εικόνα ουσιαστικά της κυβέρνησης, η επιλογή αυτή (κυρίως αν κάποιος αναλογιστεί τις άλλες επιλογές που είχαν συζητηθεί, π.χ. της Ξένιας Κωνσταντίνου) κουβαλά τεράστια σημειολογική σημασία. Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι με τη ρητορική του απλά αναδεικνύει με λόγια όσα εδώ και καιρό υιοθετεί με πράξεις το Υπουργείο Εσωτερικών. Και αυτή είναι και η ουσία στο τέλος της ημέρας. Ότι, χωρίς καθωσπρεπισμούς -όπως αρέσκεται ο ίδιος να λέει- αποτελεί τον καθρέφτη αυτού που είναι η κυβέρνηση σήμερα. Ο Μάριος Πελεκάνος ενσαρκώνει τη μεταναστευτική πολιτική του Νίκου Νουρή, την έπαρση της κυβέρνησης, τον συντηρητισμό και τη θρησκοληψία (ή χειρότερα την εκμετάλλευσή της) που εκφράζει το κυβερνών κόμμα. Που στην προσπάθειά τους να περιορίσουν τις εκροές προς το ΕΛΑΜ, έχουν υιοθετήσει τέτοια ρητορική και τέτοιες πολιτικές, σε σημείο που οι γραμμές πλέον που διαχωρίζουν κυβέρνηση και ΔΗΣΥ από την Ακροδεξιά πολλές φορές να μην είναι ορατές ή και να μην υφίστανται. Δεν υπάρχουν αμφιταλαντεύσεις, όπως δείχνει η επιλογή Πελεκάνου. Ούτε έγνοια για προσχήματα. Έχουν πλέον αγκαλιάσει την Ακροδεξιά, συνεργάζονται μαζί της χωρίς αναστολές και έχουν κάνει τη ρητορική της κτήμα τους.

Με αποτέλεσμα να τείνουν να καταστούν ίδιοι με το ΕΛΑΜ. Το πιο τρομακτικό είναι πως δεν αισθάνονται καν την ανάγκη να το κρύψουν.

antopoly@cytanet.com.cy