Ο Ερντογάν «κέρδισε» τελικά το δημοψήφισμα. Στο 1,3 εκατ. ψήφους ήταν η διαφορά.
Στα 2,5 εκατ. περίπου είναι οι ψήφοι για τις οποίες υπάρχει βάσιμη υποψία για καλπονοθεία αφού το Ανώτατο Εκλογικό Συμβούλιο θεώρησε έγκυρες και τις ψήφους σε… μη σφραγισμένα ψηφοδέλτια!
Πέρα από αυτό, ο ΟΑΣΕ και οι άλλοι διεθνείς παρατηρητές επισημαίνουν πως το κλίμα πριν από το δημοψήφισμα κάθε άλλο παρά δημοκρατικό ήταν αφού οι υποστηρικτές του «Όχι» στον Ερντογάν παρουσιάζονταν δυσμενώς ως προς την ουσία της επιδίωξής του, ο δε χρόνος που δινόταν για την προβολή τους ήταν ελάχιστος και αστείος σε σχέση με αυτόν που απολάμβανε το καθεστώς.
Και είναι γεγονός. Το παρατήρησα, παρακολουθώντας την προεκλογική εκστρατεία στο διάστημα πριν από το δημοψήφισμα. Ειδικά στα τουρκικά ΜΜΕ, τα πλείστα από τα οποία -ειρήσθω εν παρόδω- ελέγχονται από οικονομικά συμφέροντα του Ερντογάν εδώ και καιρό.
Οφείλω να πω ότι προσωπικά μου θύμισε το όλο κλίμα προ του δικού μας δημοψηφίσματος το 2004. Η εθνική επιλογή και η… άλλη. Ο χρόνος που δόθηκε και ο τρόπος αντιμετώπισης των διαφωνούντων με τον «εθνάρχη» επίσης. Τα ελλείμματα πανομοιότυπα. Και τραγικά. Αλλά, πέρα από τη διαπίστωση, το 2004 ανήκει σε άλλη εποχή. Δεν είναι της ώρας.
Αυτό που είναι ενδιαφέρον να δούμε είναι το πώς αντίκρισε ο Πελλόροτσος μια από τις πιο σημαντικές πολιτικές στιγμές στη σύγχρονη Ιστορία του, αρχής γενομένης από το ότι αρνήθηκε να αντιληφθεί πως, ναι, η υπόθεση αυτή μας επηρεάζει τόσο που είναι μέρος της δικής μας Ιστορίας. Είτε μας αρέσει, είτε όχι. Όλοι αλλιώς θα το θέλαμε αλλά τι να κάνουμε;
Αυτό βεβαίως ήταν δύσκολο να περάσει στον μέσο πολίτη του μισού Πελλόροτσου.
Πρώτον, διότι την ημέρα του δημοψηφίσματος είχε φάει -και πιει- τόσο που τα υπόλοιπα όργανα είχαν μπει σε λειτουργία συντήρησης – όσο να μην σταματήσουν.
Δεύτερον, διότι οι διάφοροι που ακούει εδώ και καιρό τού έχουν περάσει την παρανοϊκή αντίληψη ότι το Κυπριακό επιλύεται με έναν τοίχο και θα ζήσουμε όλοι μια χαρά ως χαρούμενοι στρουθοκάμηλοι.
Και τρίτον, διότι το μυαλό του είναι πια έτοιμο να δεχθεί την όποια παράλογη και συνεπώς αναπόδεικτη αντίληψη αρκεί να την πιστεύουν κι άλλοι γύρω του. Και ειδικά στην εποχή των social media τέτοιοι υπάρχουν αμέτρητοι. Είναι εκεί και φωνάζουν. Πόσω δε μάλλον εάν μιλάμε για τις ημέρες του Πάσχα. Σωτηρία ουδεμία.
Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε ήταν ένα, βατό και δοτό: Ο Ερντογάν έγινε «σουλτάνος». Ο όρος είναι και της μόδας. Τελεία.
Μιλάμε άλλωστε για ένα μέσον όρο ο οποίος πέρα από το να προσκυνάει κόκκαλα και κρανία του κάθε κακομοίρη τρέχει εκστασιασμένος ακόμη κι όταν του λένε ότι δάκρυσε άλογο σε μια τοιχογραφία. Και ο οποίος αρνείται όχι μόνο να διαβάσει λ.χ. για την απάτη των Αγιοταφιτών με το «άγιο φως», το φωσφόρο και την ψυχρή του φλόγα αρχικά το οποίο επινόησαν καθολικοί μοναχοί, αλλά έστω να διερωτηθεί πώς δεν απέτρεψε το ίδιο το «άγιο φως» το ατύχημα τις προάλλες κατά τη μεταφορά του!
Κακό πράγμα αυτή η βιτρίνα η οποία κρύβει επιμελώς ένα μέσον όρο ο οποίος πολιτισμικά σε ελάχιστα άλλαξε από το ’40 και το ’50. Και ακόμη χειρότερο το να απορούμε κιόλας για τα όσα συμβαίνουν στον Πελλόροτσο.
Συνεπώς, ακόμα και οι εξελίξεις στην Τουρκία δύσκολο -εάν όχι και αδύνατο- θα ήταν να τύχουν της όποιας λογικής επεξεργασίας. Ειδικά με τις ειδήσεις να βομβαρδίζονται από δηλώσεις που έκανε η συνοπαρτζιά των εμπόρων του Κυπριακού για το θέμα.
Εδώ επιτρέψτε μου άλλη μια παρένθεση: Σε οποιαδήποτε σοβαρή χώρα, εάν τα δελτία της κρατικής ραδιοτηλεόρασης άρχιζαν με περιγραφές «θαυμάτων» που θα ζήλευε και η Ελένη Λουκά -ως γεγονότα- θα είχαν πέσει κεφάλια. Το επίπεδο που λέγαμε; Αυτό. Κλείνει η παρένθεση.
Η συνοπαρτζιά λοιπόν δήλωσε -και πάλι- δικαιωμένη διότι λέει ο Ερντογάν επικράτησε και μίλησε προκλητικά, εμείς δεν του βάλαμε πιπέρι στο στόμα και άρα όλα είναι μαύρα. Και θέλουμε «νέα στρατηγική» (sic). Yποθέτω σαν αυτή που μας εισηγήθηκε ο Συρίγος που κουβάλησαν αυτοί και χειροκρότησαν. Τα δύο κράτη!
Εάν ο Ερντογάν είχε χάσει το δημοψήφισμα, πάλι θα είχαν δικαιωθεί. Πάντα δικαιώνονται αυτοί, έστω και πάντα από μόνοι τους. Και θα κατηγορούσαν τους πάντες -πάλι- πως, ορίστε, επένδυσαν στον Ερντογάν για λύση και τώρα πάει ο Ερντογάν και μπαίνουμε σε συνθήκες αβεβαιότητας – ωσάν να εξαρτάται από εμάς εάν θα μπούμε ή όχι.
Προσπέρασαν βεβαίως άλλα πράγματα όπως το μήνυμα που έστειλε η κάλπη στα κατεχόμενα όπου μόλις το 41,6% των Τούρκων που είχαν δικαίωμα ψήφου πήγε να ψηφίσει, με το «Όχι» στον Ερντογάν να κερδίζει καθαρά, παρότι η μοναδική καμπάνια που έγινε ακόμα και με την… ενοικίαση πρωτοσέλιδων εφημερίδων, ήταν για το «Ναι».
Προσπέρασαν ακόμα -λογικό- τη θεαματική κατάρρευση του μύθου ο οποίος ήθελε τους εποίκους απέναντι να είναι «εκατοντάδες χιλιάδες» και να προσπαθούν κάποιοι λέει -λιγότερο... πατριώτες από όλους αυτούς τους φαν των Συρίγων και της διχοτόμησης- να τους αφήσουν εδώ.
Οι έχοντες δικαίωμα ψήφου ήταν 104 χιλιάδες ενήλικες. Ανάμεσά τους, μάλιστα, στρατιώτες και φοιτητές αλλά και άλλοι που ζουν και εργάζονται εδώ στα ξενοδοχεία και τον κλάδο εστίασης γενικά. Παράνομα μεν αλλά όχι κατ’ ανάγκην έποικοι στη λογική μόνιμης εγκατάστασης.
Όλα αυτά και πολλά άλλα, προσπεράστηκαν. Έμειναν αλλά και άφησαν ένα μεγάλο μέρος όσων τους άκουγαν στο απλοϊκό: «Νίκησε ο σουλτάνος». Αυτό που ήθελε να ακούσει ένα μεγάλο μέρος, ίσως και η πλειοψηφία, είτε συμφωνεί στα υπόλοιπα μαζί τους είτε όχι.
Σαν μια άλλη… διεθνής είδηση. Κάτι που δεν θα χρειαστούμε, αφού θα κτίσουμε τον τοίχο και θα ησυχάσουμε σε κάποια φάση.
Νομίζουμε.
«Αγιαστήκαμε», υποκριθήκαμε, φάγαμε, σκάσαμε. Πίσω στα Survivor αλλά και σε άλλα, εκείνα της πραγματικής μας πολιτισμικής εποχής. Στο κάτω-κάτω αλλάζει ο Τούρκος; Άλλο αγαπημένο στερεότυπο.
Μα πού να αλλάξει, μάνα μου; Μην βλέπετε εμείς…!
