Πάνε πολλά χρόνια από τότε που στη Βουλή των Αντιπροσώπων εκτυλίσσονταν συχνά-πυκνά σκηνές ανάλογες με τις χθεσινές. Η πραγματικότητα είναι ότι μόνο οι παλαιότεροι μπορούν να θυμούνται τις συνεδριάσεις στη Βουλή κατά την έκρυθμη περίοδο προ της καταστροφής του 1974.
Μακαριακοί, Γριβικοί, κομουνιστές, ενωτικοί, προδότες και αγωνιστές και άλλα πολλά. Το ζητούμενο, παρά το ότι οι γενιές άλλαξαν και μέχρι σήμερα μετρούμε τις πληγές που άφησαν πίσω τους το πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή, ήταν να μάθουμε από τα τραγικά και ολέθρια λάθη του παρελθόντος. Όμως αποδεικνύεται δυστυχώς ότι μας κυνηγούν τα φαντάσματα και μας καθοδηγεί το μίσος και ο φανατισμός. Πώς μπορεί διαφορετικά να ερμηνευθεί η φρασεολογία που χρησιμοποιήθηκε χθες, όπως για παράδειγμα το πλέον τραγικό περί νομοθεσίας του Ακιντζί, για μια πρόταση νόμου που κατατέθηκε με βάση τις ισχύουσες κοινοβουλευτικές διαδικασίες και εγκρίθηκε από την πλειοψηφία του νομοθετικού σώματος;
Ωστόσο δεν είναι αυτός ο σκοπός μας. Θέλουμε μόνο να πούμε και να καταγράψουμε ότι ο φανατισμός δεν έχει ωφελήσει ούτε τον δικό μας τόπο. Φανατισμός στις πρώτες διακοινοτικές ταραχές, φανατισμός στην εποχή των διαφορών μεταξύ Μακαρίου και Γρίβα, φανατισμός στο πραξικόπημα και στο μεταπραξικόπημα. Με ευκολία χαρακτηρισμοί για προδότες και μειοδότες. Όπως ακριβώς και χθες στην ολομέλεια της Βουλής, των αιρετών που μας εκπροσωπούν και νομοθετούν επ’ ονόματί μας.
Αυτό το οποίο οφείλουμε, έστω και τώρα, στη μοιρασμένη μας πατρίδα και στις γενιές που έρχονται, είναι να αφήσουμε κατά μέρος τον φανατισμό και τη μισαλλοδοξία. Να συζητήσουμε επί τη βάσει ρεαλιστικών επιχειρημάτων και όχι με κενού περιεχομένου συνθήματα, για το μέλλον αυτού του τόπου. Για το πώς μπορούμε επιτέλους να επανενώσουμε το νησί μας, να κυκλοφορούμε ελεύθεροι σε όλη την κυπριακή επικράτεια, να μαθαίνουμε από τα λάθη και τα μίση του παρελθόντος.
Αυτό είναι το ζητούμενο. Δύσκολα μπορεί να τα καταφέρουμε. Εάν όμως το επιτύχουμε, στη Βουλή και στα έδρανά της δεν θα χωρούν πλέον ακραία στοιχεία!
