Σταμάτησε άλλη μια καρδιά που χτυπούσε για την αγάπη και την αδελφοσύνη. Πέθανε ο Κωστής Αχνιώτης. Τον είδα τελευταία φορά στη βραδιά γκαλά του Πανίκκου Χρυσάνθου. Ήταν ένας από τους πρωτοστάτες όλων των εκδηλώσεων για την ειρήνη, αλλά πάντα συμπεριφερόταν σαν ένας απλός στρατιώτης. Με την τεράστια απλότητα και ταπεινότητά του κατέκτησε όλες τις καρδιές. Έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για την επανένωση του νησιού και την αδελφοσύνη των δύο κοινοτήτων. Ήταν ένας από τους σπάνιους ανθρώπους που μεγάλωσαν σε αυτά τα χώματα.
Τον γνώρισα για πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Σε μια βραδιά που διοργανώθηκε στην Πύλη Αμμοχώστου. Ήταν μια βραδιά που δεν μπορώ να ξεχάσω ποτέ. Η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Υπήρχαν Τούρκοι και Έλληνες ομιλητές. Και ένας από τους ομιλητές ήταν ο Αλπάι Ντουρντουράν. Μόλις τελείωσε την ομιλία του, σηκώθηκε ένας από τους ακροατές που καθόταν στις πίσω σειρές και του υπέβαλε μιαν ερώτηση που έκανε τις καρδιές των παρευρισκομένων στην αίθουσα να σκιρτήσουν. Όλοι γυρίσαμε το κεφάλι προς το μέρος του. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή αντιλήφθηκα τον Κωστή Αχνιώτη και τον Μάριο Τεμπριώτη. Ήταν μαζί. Αλλά ο Μάριος ήταν αυτός που υπέβαλε την ερώτηση στον Ντουρντουράν. Η ερώτηση ήταν η εξής: «Κύριε Ντουρντουράν, άκουσα με ενδιαφέρον την ομιλία σας. Αναφέρεστε συνεχώς στην ειρήνη και στην αδελφοσύνη, αλλά δεν μιλάτε καθόλου γι’ αυτά που σας έκαναν οι δικοί μας (οι Ελληνοκύπριοι). Γιατί; Το 1967 ήμουν στρατιώτης και βρισκόμουν στον στρατό του Γρίβα. Ήμουν και εγώ εκεί κατά την επίθεση του Γρίβα στην Κοφίνου. Είδα πώς ένας δικός μας στρατιώτης έκοψε το δάκτυλο ενός δολοφονηθέντος Τουρκοκύπριου για να βγάλει και να πάρει το δακτυλίδι που φορούσε».
Αυτή η ερώτηση έκανε όλους τους Ελληνοκύπριους στην αίθουσα να αναπηδήσουν από τη θέση τους. Προκάλεσε σοκ. Αλλά η ουσιαστική αντίδραση προς τον Μάριο προήλθε από τον ελληνοκυπριακό Τύπο την επόμενη ημέρα. Αργότερα έμαθα ότι ο Μάριος εξέδιδε ένα περιοδικό μαζί με τον Κωστή Αχνιώτη. Σε αυτό το περιοδικό αφιέρωναν πολύ χώρο για τους Τουρκοκύπριους που δολοφονήθηκαν από τους γριβικούς. Αυτό ήταν κάτι που πρώτη φορά γινόταν μέσα στην ελληνοκυπριακή κοινότητα. Θα μπορούσε να θεωρηθεί επανάσταση. Πρώτη φορά υψώνονταν σοβαρές αντιπολιτευόμενες φωνές μέσα στην κοινότητα και έθεταν ενώπιόν της όσα έγιναν κατά των Τουρκοκυπρίων. Τώρα μπορούν άνετα να τα γράφουν και να τα λένε αυτά πολλοί, αλλά τότε ήθελε θάρρος να τα πει κανείς. Ήθελε καρδιά. Ακόμα ήταν νωπός ο πόνος του 1974. Ήθελαν να ακούνε πάντα αυτά που έκαναν οι Τούρκοι στους Έλληνες και όχι αυτά που έκαναν στους Τούρκους τα θύματα του πολέμου, οι Έλληνες. Αργότερα είδαμε και παραδοχές αυτών των πραγμάτων από το ΑΚΕΛ, αλλά τότε δεν υπήρχαν αυτές. Κανείς δεν στήριζε τον Μάριο, τον Αχνιώτη και τους φίλους τους. Οι πραγματικές αντιπολιτευόμενες φωνές μέσα στην ελληνοκυπριακή κοινότητα άρχισαν καθώς πλησίαζε η δεκαετία του 2000. Κατά τα χρόνια αυτά εμφανίστηκαν συγγραφείς και διανοούμενοι που τολμούσαν να λένε τις αλήθειες στην κοινωνία, όπως οι Μακάριος Δρουσιώτης, Κυριάκος Τζιαμπάζης, Πανίκκος Νεοκλέους, Λουκάς Χαραλάμπους και Γιάγκος Μικελλίδης. Η εφημερίδα «Πολίτης» κυκλοφόρησε το 1999. Ένας από τους πρώτους που έγραψαν για το έγκλημα στα χωριά Μαράθα, Αλόα και Σανδαλάρη μέσα στην ελληνοκυπριακή κοινότητα ήταν ο αγαπητός μου φίλος Ανδρέας Παράσχος. Και ο Τόνι Αγκαστινιώτης τον οποίο γνωρίσαμε αργότερα. Έφτιαξε ακόμα και ντοκιμαντέρ για το θέμα.
Αλλά ο Κωστής Αχνιώτης και οι φίλοι του ήταν οι πρώτοι που έσπειραν τους πρώτους σοβαρούς σπόρους της αντιμετώπισης των πραγματικοτήτων. Ο Αχνιώτης, ο οποίος με είχε υποστηρίξει κατά τις πρώτες ευρωεκλογές που συμμετείχα αλλά απερρίφθη η υποψηφιότητά μου, ίδρυσε ένα κοινό κίνημα μαζί με Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους υποψήφιους κατά τις πρόσφατες ευρωεκλογές. Ήρθε και σε εμένα. Μου πρότεινε να θέσω υποψηφιότητα. Αλλά εγώ προτίμησα να κατέλθω ως ανεξάρτητος υποψήφιος στις εκλογές. Γιατί; Επειδή δεν πίστευα ότι μοιραζόμαστε τις ίδιες απόψεις με τους Τούρκους υποψήφιους στο ψηφοδέλτιο. Και τώρα δεν μπορώ να συμμετέχω σε πάρα πολλές δικοινοτικές φιλειρηνικές οργανώσεις. Δεν μπορώ να είμαι ένα με όσους απορρίπτουν ακόμα ότι η Τουρκία είναι εισβολέας και κατακτητής στο νησί ή διστάζουν να το πουν ξεκάθαρα αυτό.
Χάσαμε τον Κωστή Αχνιώτη. Πριν δύο χρόνια χάσαμε και τον Μάριο. Πάλι έρχεται στο μυαλό μια ρήση που δεν σταματήσαμε να λέμε ποτέ: «Οι καλοί άνθρωποι ανέβηκαν σε εκείνα τα ωραία άλογα και έφυγαν». Έγιναν φως στον ουρανό. Αυτός ο δρόμος είναι σαν το ταξίδι του φεγγαρόφωτος στις θάλασσες. Ένας στενός και μακρύς δρόμος. Έφυγαν από κοντά μας προτού προλάβουν να δουν τις ωραίες μέρες που ονειρεύονταν. Έσμιξαν με νεκρούς χιλίων χρόνων. Δεν τους θάβουμε στο χώμα. Στην καρδιά μας τους θάβουμε. Ε βουνά, βουνά. Ακούτε και εσείς εκείνες τις αθάνατες φωνές εκείνων των καλών ανθρώπων; Χαιρετίσματα σε εσένα Κωστή. «Αυτός ο χωρισμός υπόσχεται το μελλοντικό συναπάντημα».
