Λένε ότι δεν μιλάει κανείς άσχημα για έναν νεκρό. Τελικά μιλάει, όμως. Να, πέθανε ο Ροκφέλερ. Και κανείς δεν είπε έστω και μία καλή κουβέντα γι’ αυτόν. Τι σημαίνει καλή κουβέντα; Υπάρχουν κάποιοι που λένε ακόμα και ότι «ο κόσμος σώθηκε από ένα μικρόβιο, τώρα καίγεται στην κόλαση». Δεν ξέρω τι λένε στη Νέα Υόρκη. Αλλά αυτά λένε εδώ σε εμάς. Νομίζω ότι έτσι λένε και στη Λατινική Αμερική και στην Ασία και στην Αφρική. Δεν νομίζω ότι θα τον μνημονεύσει κανείς στη Χιλή, στο Μπαγκλαντές ή στην Παλαιστίνη. Κανείς δεν λέει «να αναπαύεται σε τόπο φωτεινό»! Ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ ήταν κάποιος του οποίου ο πραγματικός πλούτος δεν αποκαλύφθηκε ποτέ στο περιοδικό «Forbes». Σύμφωνα με το περιοδικό αυτό, στο οποίο δημοσιεύεται κάθε χρόνο ο κατάλογος των πλουσιοτέρων ανθρώπων στον κόσμο, η περιουσία του ανέρχεται σε περίπου τρία δισεκατομμύρια δολάρια. Αλλά δεν ήταν αλήθεια αυτό. Ουσιαστικά, η περιουσία της οικογένειας Ροκφέλερ υπολογίζεται στα 11 τρισεκατομμύρια δολάρια. Όσο και αν μοιράστηκε ανάμεσα στα μέλη της οικογένειάς του, σίγουρα δεν θα μπορούσε να ήταν μόνο τρία δισεκατομμύρια το μερίδιο του Ντέιβιντ Ροκφέλερ. Ήταν μια «Παγκόσμια Αυτοκρατορία» την οποία ονειρευόταν πιο πολύ από το κάθε τι. Ήθελε έναν κόσμο που διοικείται από ένα και μόνο κέντρο. Ποιανού ανακάλυψη είναι η «Νέα Τάξη Πραγμάτων» νομίζετε; Των Ροκφέλερ. Πιάστηκαν σφικτά από αυτήν ακόμα και οι γνωστοί ως αριστεροί και προοδευτικοί σε λιγότερο αναπτυγμένες κοινωνίες, όπως η δική μας. Ειδικά στις αρχές αυτού του αιώνα ήταν πολύ στη μόδα εδώ. Όλοι μιλούσαν συνεχώς για τη «Νέα Τάξη Πραγμάτων» και την «Παγκοσμιοποίηση». Οι γρήγοροι ακαδημαϊκοί μας και οι αρθρογράφοι μας παρέδωσαν πολλά μαθήματα σε όλους πάνω σε αυτό το θέμα. Για τον λόγο αυτό πέταξαν στον κάλαθο των αχρήστων ακόμα και τον Καρλ Μαρξ.
Έζησε επί μακρόν ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ. Πέθανε σε ηλικία 101 χρόνων. «Θέλω να γιορτάσω και τα 200ά μου γενέθλια», είχε δηλώσει όταν γιόρταζε τα 100ά του γενέθλια. Όπως λέγεται, υποβλήθηκε πολλές φορές σε μεταμόσχευση καρδιάς. Επτά φορές υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση καρδιάς, τρεις φορές σε μεταμόσχευση νεφρού και δύο φορές σε μεταμόσχευση πνεύμονα. Αλλά, όπως βλέπετε, δεν ήταν αρκετές. Στο τέλος πεθαίνουν και οι Ροκφέλερ. Αφού πέθανε σε ηλικία 101 χρονών, μπορούμε άνετα να θεωρήσουμε ότι έβαλε τη σφραγίδα του σε όλα τα σημαντικά γεγονότα που συνέβησαν στον 20ό αιώνα, στους πολέμους, στα εγκλήματα, στα στρατιωτικά πραξικοπήματα, στα βασανιστήρια, στην πείνα και στη φτώχεια. Διότι δεν είναι οι κυβερνήσεις που κυβερνούν τον κόσμο. Τέτοιοι λεφτάδες τον διοικούν. Κάτω από τον δικό τους έλεγχο βρίσκονται όλοι οι διεθνείς οργανισμοί, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Εθνών. Χάρις σε ποιον γεννήθηκαν οι ΜΚΟ, δηλαδή οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις εδώ σε εμάς; Των Ροκφέλερ και των Ρόθτσαϊλντ. Είναι δύο οικογένειες που διοικούν τον κόσμο για χρόνια και τον χειρίζονται όπως επιθυμούν. Αν δεν ήθελαν αυτές οι δύο οικογένειες, δεν θα μοιραζόταν η Κύπρος. Ο παλαιστινιακός λαός δεν θα υπέφερε αυτό τον πόνο. Το Αφγανιστάν δεν θα μετατρεπόταν σε κόλαση. Το Ιράκ, η Υεμένη και η Συρία δεν θα βίωναν αυτή τη θηριωδία. Η Γιουγκοσλαβία δεν θα χωριζόταν σε επτά κομμάτια. Και το σημαντικότερο, δεν θα διαλυόταν η Σοβιετική Ένωση.
Λένε ότι δεν μιλάει κανείς άσχημα για έναν νεκρό. Ποιος το είπε αυτό; Ιδού που μιλάει. «Να πάει στην κόλαση», λένε. Όταν ανατινάχτηκε στον αέρα στο ελικόπτερό του ο Πακιστανός δικτάτορας Ζιγιά Ουλ Χακ, είχα βάλει τον εξής πρωτοσέλιδο τίτλο στην εφημερίδα που εξέδιδα τότε: «Πήγε ο Ζιγιά». Εκείνη την ημέρα ο μπακάλης της γειτονιάς μας, που διάβαζε καθημερινά την εφημερίδα μας, με ρώτησε τι ήθελα να πω. Τι σημαίνει πήγε ο Ζιγιά; Πού πήγε ο Ζιγιά; «Στην κόλαση πήγε μωρέ», του είπα. Γίνεται, λέει; Γίνεται να μιλάει κανείς έτσι για έναν νεκρό, λέει; Όμως, και ο Ραούφ Ντενκτάς, τον οποίο εκείνος αγαπούσε πολύ, μιλούσε για έναν νεκρό και δεν δίσταζε καθόλου να το κάνει μάλιστα. Όποτε αναφερόταν στον Μακάριο έλεγε «τώρα κοχλάζει στα καζάνια της κόλασης». Σίγουρα το ίδιο είπαν και οι Ελληνοκύπριοι για τον Ραούφ Ντενκτάς όταν πέθανε. Αν θα βρούμε λύση, αυτό θα είναι άλλωστε ένα από τα προβλήματά μας. Ο Μακάριος είναι γνωστός ως «εθνικός ηγέτης» στον νότο. Το ίδιο και ο Ντενκτάς στον βορρά. Σε αυτή την περίπτωση, πώς θα γραφτούν τα ιστορικά βιβλία; Και πώς θα είναι αντικειμενικά αυτά τα ιστορικά βιβλία;
Ο Ναζίμ Χικμέτ λέει για τους Γερμανούς ναζί που πέθαναν στον πόλεμο ότι «ήταν στρατιώτες που δεν έκλαψε κανείς για τον θάνατό τους». Μήπως έτσι δεν είναι και ο Ροκφέλερ;
