Αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι πάει πολύ λάθος όταν, όλο και πιο συχνά, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το τρολ από την πραγματική είδηση. Και η απόφαση για εορτασμό της επετείου του ενωτικού δημοψηφίσματος ήταν μια από τις πολλές το τελευταίο διάστημα. Όχι μόνο διότι κανείς δεν θα μπορούσε να είχε διανοηθεί μέχρι την περασμένη βδομάδα ότι το ΕΛΑΜ θα ηγείτο τροπολογιών στη Βουλή, αλλά και επειδή τουλάχιστον το θέμα της Ένωσης ήταν κάτι που, αν μην τι άλλο, θεωρούσαμε ότι είχαμε προ πολλού αφήσει πίσω.
Πολλοί έσπευσαν να πουν ότι πρόκειται για μια κίνηση χωρίς ιδιαίτερη σημασία: κάποιοι πως αποτελεί μέρος της Ιστορίας που πρέπει να διδάσκεται. Άλλοι, όπως ο «Φιλελεύθερος», έδωσαν στην απόφαση αυτή διορθωτικό χαρακτήρα. Όπως έγραψε ο Άριστος Μιχαηλίδης, «κάποιοι ανιστόρητοι Νεοκύπριοι στο χάος της παιδείας κατάργησαν την ιστορική επέτειο, επειδή νόμιζαν ότι άμα διαγράψουν την ιστορία μπορεί να έχουμε μέλλον». Και διερωτήθηκε αν ό,τι προτείνει το ΕΛΑΜ θα πρέπει να θεωρείται εγκληματικό, επειδή συνδέεται με τη Χρυσή Αυγή. Όλοι μαζί ανέδειξαν και τις πραγματικές προοπτικές.
Κανείς δεν είπε ότι δεν θα πρέπει να διδάσκεται το ενωτικό δημοψήφισμα. Ήδη διδάσκεται. Άλλο όμως είναι να διδάσκεται, ως ιστορικό γεγονός, και άλλο να εορτάζεται. Γιορτάζεις κάτι που σημάδεψε με τρόπο θετικό την πορεία της χώρας. Μια στιγμή υπερηφάνειας, που ο λαός ξεπέρασε τον εαυτό του. Την 1η Απριλίου, π.χ., γιορτάζουμε τον αγώνα που τερμάτισε την αποικιοκρατία. Οδήγησε στην ελευθερία. Ή έστω γιορτάζεις ένα γεγονός που, ακόμα κι αν δεν κατέληξε στο επιθυμητό αποτέλεσμα, συνεχίζει να αποτελεί φάρο για το μέλλον. Ιστορική παρακαταθήκη. Τι από αυτά θα γιορτάζουμε με την επέτειο του ενωτικού δημοψηφίσματος; Μήπως συνέβαλε θετικά στην πορεία της χώρας; Αποτελεί με οποιονδήποτε τρόπο ιστορική παρακαταθήκη; Επιδιώκουμε μήπως σήμερα Ένωση; Υπάρχει οποιαδήποτε εξήγηση γι’ αυτή την απόφαση, πέραν αυτής που έδωσε ο βουλευτής του ΕΛΑΜ που την πρότεινε; Τη δημιουργία δηλαδή «σχολείου για διαπαιδαγώγηση σε ελληνορθόδοξα ιδανικά και την καλλιέργεια των ιδανικών 'Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια'»; Είναι δυνατόν ο Άριστος Μιχαηλίδης να μην μπορεί να αντιληφθεί πως ποτέ δεν διαγράψαμε την Ιστορία για να χτίσουμε γέφυρες; Πως αν κάτι κάναμε μέσω της παιδείας μας διαχρονικά, είναι να υπερτονίζουμε τις διαχωριστικές γραμμές; Ότι το πρόβλημα δεν είναι ο εγκληματικός χαρακτήρας του ΕΛΑΜ, αλλά το ότι οι μισαλλόδοξες θέσεις του βρίσκουν χώρο στη Βουλή και απήχηση στον Τύπο;
Η εικόνα στην πολιτική πολλές φορές έχει περισσότερη σημασία κι από τα ίδια τα γεγονότα. Διότι επιβεβαιώνει και θέσεις και προϊδεάζει και για το τι ακολουθεί.
Η εγκύκλιος αυτή -για εορτασμό ενός ζητήματος που αποτέλεσε την κύρια τριβή μεταξύ των δύο κοινοτήτων- 67 χρόνια μετά, με πρόταση ενός κόμματος που δεδηλωμένα ποτέ δεν εγκατέλειψε την ιδέα της Ένωσης, ενώ υποτίθεται διαπραγματευόμαστε μια λύση στη βάση ΔΔΟ με τους Τ/Κ, που ήρθε να προστεθεί σε μια σειρά από γεγονότα το τελευταίο διάστημα, επιβεβαίωσε ότι, παρά το τι λέμε, εμπόδιο στη λύση είμαστε και εμείς.
Ποια επιχειρήματα έχει σήμερα να προτάξει η ε/κ πλευρά, για να πείσει για την ηθική της υπεροχή; Η ακροδεξιά μετατρέπεται σε πρωταγωνιστή. Περνάει στη Βουλή εγκυκλίους, καθορίζει τη διδακτική ύλη και το ύφος της. Υπάρχει ένας χώρος, πλειοψηφικός, σε επίπεδο κομμάτων, των οποίων η φιλοσοφία στο Κυπριακό δεν διαφέρει σε τίποτε από αυτήν του ΕΛΑΜ. Είναι τουλάχιστον υποκριτικό να ακούς φίλους της ΕΔΕΚ ή του ΔΗΚΟ να διαμαρτύρονται ότι οι βουλευτές τους έγιναν παιχνίδι στα χέρια του ΕΛΑΜ. Όταν όχι μόνο η φιλοσοφία αλλά και ο χαρακτήρας των επιχειρημάτων είναι ακριβώς ο ίδιος. Και το κυβερνών κόμμα, απόρροια μιας αλλοπρόσαλλης διαχρονικής ρητορικής στην οποία δείχνει παγιδευμένο, δημιουργεί αμφιβολίες κατά πόσο μπορεί να αρθεί στο τεράστιο ύψος που επιβάλλει η προσπάθεια λύσης. Αγγίζει τα όρια της γελοιότητας η επιχειρηματολογία του την τελευταία βδομάδα. Όταν, π.χ., λες ότι ήταν εντελώς άκαιρη η απόφαση, ότι δεν είναι δουλειά της Βουλής οι εγκύκλιοι, ενώ μια μέρα πριν με την αποχή σου επέτρεψες την υιοθέτησή της. Ενώ θα μπορούσες με την ψήφο σου να την αποτρέψεις. Τη στιγμή που η Βουλή δείχνει κάθε πρόθεση να συνεχίσει η παιδεία, αντί ως φορέας συμφιλίωσης, να λειτουργεί ως βέβαιος μηχανισμός διατήρησης του status quo.
Η περασμένη βδομάδα δεν είχε να κάνει με την παιδεία, το ΕΛΑΜ, τις συνομιλίες, αλλά με την επιβεβαίωση του ότι η χώρα εδώ και καιρό έχει μπει σε μια πορεία που δεν αμφισβητεί απλώς τον στόχο της λύσης, αλλά την ίδια τη λογική. Αγγίζει τη μισαλλοδοξία. Και δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για το πού εκ νέου οδηγείται.
Υποσημείωση: Η τ/κ στάση είναι υπερβολική. Αν κάποιος δει με ποιο τρόπο γιορτάζει η τ/κ πλευρά αντίστοιχα από την ανάποδη ιστορικά γεγονότα, είναι και προκλητική. Το Κυπριακό όμως δεν είναι μια συζήτηση του ποιος είναι πιο προκλητικός. Ένας αγώνας για το ποιος είναι περισσότερο απαράδεκτος. Το θέμα είναι ποιοι με τις ενέργειές τους λειτουργούν σε βάρος του δεδηλωμένου στόχου. Ποιος βολεύεται ή έχει περισσότερες επιπτώσεις από το status quo, που κάποιοι με κάθε τρόπο συντηρούν. Αυτή είναι η διαφορά. Η στάση Ακιντζί είναι απαράδεκτη, η στάση των Ε/Κ βουλευτών είναι αντι-πατριωτική.
