Λένε ότι ο έρωτας είναι τυφλός. Αν έχει μάτια, είναι τυφλός. «Μην είσαι τυφλός, δες με», λέει ο ποιητής. Κτύπησε την πόρτα και έφυγε, λέει. Μήπως είναι ερωτικό μυθιστόρημα αυτό; Ο άνδρας κτυπάει την πόρτα και φεύγει. Η γυναίκα κτυπάει την πόρτα και φεύγει. Εκείνος που φεύγει κάποτε μετανιώνει και επιστρέφει. Κάποτε πάλι δεν επιστρέφει ποτέ. Άμα αγαπάμε, πρέπει να αγαπάμε σωστά. Άμα θα πονέσουμε, θα πονέσουμε σωστά. Άμα θα πεθάνουμε, θα πεθάνουμε σωστά. Άμα θα αγαπάμε, θα αγαπάμε χωρίς όρους. Δεν θα έχουμε κόκκινες γραμμές. Στην αγάπη μας δεν θα υπάρχουν πράγματα όπως η νίκη και η ήττα. Δεν θα υπάρχει περηφάνια και υπεροψία. Θα αγαπάμε ηττώμενοι. Αν κτύπησε την πόρτα και έφυγε, θα ανοίξουμε την πόρτα και θα κοιτάξουμε. Πού πήγε; Ίσως και να μην έχει φύγει. Να βγήκε έξω για να μην καβγαδίσει περισσότερο. Θα καπνίσει ένα τσιγάρο. Θα κατευνάσει τα νεύρα του. Θα ηρεμήσει. Θα επιστρέψει. Θα επιστρέψει και θα σε αγκαλιάσει. Αν φταίει, θα ζητήσει συγγνώμη. Μάλιστα θα ζητήσει συγγνώμη ακόμα και αν δεν φταίει. Επειδή αγαπά. Διότι δεν θα τον κάνει ευτυχισμένο να αποδειχθεί ότι έχει δίκαιο έναντι του προσώπου το οποίο αγαπά. Όταν έρωτες ξεσπούν σε καβγάδες από τους μεγάλους, ύστερα γεννιούνται πιο γλυκιοί έρωτες. Κάποτε με χάδια και κάποτε με γλυκόλογα. Κάποτε με φωνές. Κάποτε με βρισιές θα αγαπιόμαστε. Δεν θα τα καταφέρνουν όσοι θέλουν να αποκομίσουν κέρδος από τους καβγάδες μας. Έστω και αν δυσαρεστηθούμε, δεν θα περιμένουμε ο ένας τον άλλο να κάνει το πρώτο βήμα. Δεν θα μας νικήσει η περηφάνια μας. Ουδέποτε θα προηγείται της αγάπης μας η περηφάνια μας. Θα πάρουμε ένα μπουκέτο γαρύφαλλα και θα τρέξουμε κοντά της. Και αν αυτός είναι αμοιβαίος έρωτας, ο έρωτάς μας θα είναι πιο γλυκός από πριν. Οι παρεξηγήσεις είναι η τροφή του έρωτα.
Εμείς θα αγαπιόμαστε χωρίς όρους. Δεν θα έχουμε κόκκινες γραμμές. Δεν θα μοιραζόμαστε τίποτε με νόμους. Θα μοιραζόμαστε με την καρδιά μας. Μπορεί και να μην λέμε ο ένας στον άλλο όλες τις αλήθειες, αλλά δεν θα λέμε ψέματα. Ακόμα και αν λέμε ψέματα, θα τα λέμε για να μην λυπήσουμε ο ένας τον άλλο. Όσοι ζηλεύουν τον έρωτά μας, θα κάνουν χίλιες δυο δολοπλοκίες για να μας χωρίσουν. Όπως όλους όσοι γίνονται δυστυχισμένοι από την ευτυχία των ευτυχισμένων ανθρώπων, έτσι και αυτοί δεν θα παραλείψουν να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους. Εμείς θα τους νικήσουμε με την αγάπη μας. Δεν θα δίνουμε σημασία στα κουτσομπολιά. Δεν θα επιτρέψουμε να περάσει η δολοπλοκία. Πάντα θα κοιτάμε με καχυποψία όσους συμπεριφέρονται έτσι επειδή μας αγαπούν και σκέφτονται το καλό μας. Έστω και αν κτυπήσεις την πόρτα και φύγεις, αυτός ο έρωτας θα τρέξει από πίσω σου. Δεν θα μπορέσεις να ξεφύγεις έστω και αν πας στην άλλη άκρη της γης. Θα εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον χωρίς όρους. Δεν θα υπάρχουν κόκκινες γραμμές στην εμπιστοσύνη μας. Δεν μπορεί να υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ εκείνων που θα τρώνε στην ίδια κουζίνα, θα πλένονται με το ίδιο νερό, θα πίνουν καφέ στο ίδιο μπαλκόνι και θα κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι. Δεν θα φοβούνται μήπως και μαχαιρωθούν στην πλάτη. Δεν βάζουν φρουρό μπροστά στην πόρτα τους για να τους προστατεύει από τους αγαπημένους τους. Δεν διανοούνται καν ότι μια μέρα μπορεί να κάνει μιαν τρέλα όπως για παράδειγμα να τους μαχαιρώσει.
Στον έρωτα δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν ο ένας μας πίνει τον καφέ του σκέτο και ο άλλος μέτριο. Δεν έχει σημασία και το αν τρώει τα φασόλια με κρέας ή χωρίς κρέας. Όπως δεν έχει κόκκινες γραμμές ο έρωτας, ούτε θρησκεία, φυλή και έθνος έχει. Ούτε σημαία έχει. Έστω και αν έχει μια σημαία, μόνο μια καρδιά υπάρχει εκεί. Κτύπησε την πόρτα και έφυγε, λέει. Μη δίνεις σημασία. Και αυτό από αγάπη το έκανε. Μην πιστεύεις στον ποιητή που λέει «αυτός ο έρωτας τελειώνει εδώ και εγώ αποσύρομαι και φεύγω». Δεν μπορεί να φύγει. Αυτός ο έρωτας έρχεται κατόπιν. Μπορεί να ξεπροβάλει καθώς βρέχει. Με βρεγμένα μαλλιά. Αν δεν μπορέσατε να γευτείτε τη συμφιλίωση μετά από έναν καβγά, είναι πολύ κρίμα.
Μόνο η αγάπη και η ειρήνη θα μας σώσουν. Δεν μπορούμε να χωρίσουμε. Είμαστε σαν δύο κατάδικοι δεμένοι μεταξύ τους με χειροπέδες. Έστω και αν θέλουμε να χωρίσουμε, δεν μπορούμε. Έχουμε και κακές αναμνήσεις, αλλά ας έχουμε. Μήπως μπορούμε να είμαστε τόσο ανόητοι ώστε να μην μπορούμε να τις ξεπεράσουμε; Ιδού, είμαστε κάτω από τον ίδιο ουρανό. Στο ίδιο σπίτι. Στην ίδια βεράντα. Εγώ έσκισα και πέταξα όλες τις κόκκινες γραμμές. Σκίσε τις και εσύ και πέταξέ τες!
