Κάποιοι λένε πως θέλουν λύση, όμως δεν είναι ικανοποιημένοι από τη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας και τη χαρακτηρίζουν διχαστική και ρατσιστική. Υποστηρίζουν ότι χωρίς ανάμειξη των μελών των κοινοτήτων δεν υπάρχει ούτε ουσιαστική λύση, ούτε και μέλλον. Αν ήταν στο χέρι μου να φτιάξω το κράτος από την αρχή δεν θα επέλεγα τον διαχωρισμό του πληθυσμού με γλωσσικά, θρησκευτικά και κριτήρια καταγωγής. Μόνο που σήμερα δεν έχουμε να κάνουμε με την κατασκευή ενός μοντέλου, αλλά με την επισκευή ενός κράτους που επί πενήντα τόσα χρόνια βιώνει τον διαχωρισμό και δεν έκανε καμία προσπάθεια να διαλύσει τον φόβο και τις προκαταλήψεις. Κατανοώ τις αντιρρήσεις στη διζωνικότητα όσων συναναστρέφονται με Τουρκοκύπριους, δεν χάνουν τον ύπνο τους στην ιδέα ότι ένας Τουρκοκύπριος θα επανεγκατασταθεί στο σπίτι του ανάμεσά μας, ότι θα ζωντανέψουν οι τουρκογειτονιές ή ότι ο ίδιος μπορεί να κατοικήσει ανάμεσα σε Τουρκοκύπριους. Αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν κι αυτοί που απλώς προσθέτουν θολούρα στη συζήτηση, και μάλιστα είναι αντιφατικοί.
Όσοι μιλούν σήμερα άνευ κόστους για μεικτούς πληθυσμούς πρέπει να ξανακοιτάξουν εκείνα τα χρόνια που απουσιάζουν από τη συλλογική μνήμη της κοινότητάς μας, αλλά εξακολουθούν να σημαδεύουν την τουρκοκυπριακή. Τότε που το δεκαοχτώ τοις εκατό του πληθυσμού της Κυπριακής Δημοκρατίας προσπαθούσε να επιβιώσει σε μόλις πέντε τοις εκατό του εδάφους της. Όταν δηλαδή οι Τουρκοκύπριοι κλείστηκαν στους θύλακες και η Δημοκρατία όχι μόνο δεν απέτρεψε αυτόν τον παραλογισμό που επέβαλε ο τουρκικός εθνικισμός, αλλά αισθάνθηκε ασφάλεια από την αποχώρησή τους. Τότε που μέσα σε κάθε θύλακα περιπολούσαν εθνικιστές της μίας πλευράς ενώ απ’ έξω φύλαγαν σκοπιά οι άλλοι εθνικιστές. Πρακτική που έδινε ασφάλεια και στους μεν και στους δε. Θεωρώ λογικό όσοι σήμερα καταδικάζουν τον εθνικό διαχωρισμό των δύο ζωνών να γυρίσουν πίσω και να καταδικάσουν και τον διαχωρισμό των θυλάκων. Τον οποίο όχι μόνο δεν αντιμετώπισε πρακτικά η Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά τον θεώρησε μια ωφέλιμη και αποτελεσματική λύση στην προοπτική της εξάντλησης των φυσικών πόρων και των ηθικών αποθεμάτων που θα ανάγκαζε συν τω χρόνω τους Τουρκοκύπριους να τα μαζέψουν και να φύγουν από εκεί που ήρθαν.
Όσοι σήμερα θεωρούν ρατσιστική και μη εποικοδομητική τη διάκριση των περιοχών που θα έχει στη διάθεσή της η κάθε κοινότητα είναι κατά μία παραδοξότητα ακριβώς αυτοί που δεν έχουν και δεν θέλουν να έχουν φίλους από την άλλη κοινότητα και είναι επιφυλακτικοί έως και υποτιμητικοί σε καθετί που τους διακρίνει. Είναι αυτοί που δεν θα επιθυμούσαν νέους γείτονες και προειδοποιούν ότι με τη λύση θα τους έχουμε μέσα στα πόδια μας. Σε ποια περίπτωση είναι ειλικρινείς;
