«Η επικίνδυνη άνοδος του ΕΛΑΜ – Εντυπώσεις» του Ντίνου Θεοδότου

 

Οι βουλευτικές εκλογές της 30ής Μαΐου έληξαν και τα αποτελέσματά τους είναι γνωστά. Οι εκλογολόγοι, οι δημοσιογράφοι και άλλοι αναλυτές έδωσαν τις δικές τους αναγνώσεις, οι οποίες στις πλείστες των περιπτώσεων περιορίζονταν στο πόσα ποσοστά έχασε το τάδε κόμμα και πόσα κέρδισε το άλλο. Οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται ως αριθμοί που μετακινούνται στα διάφορα κόμματα, χωρίς να επιχειρείται να δοθούν απαντήσεις για τις ουσιαστικές αιτίες που προκάλεσαν τις όντως σημαντικές μετατοπίσεις ψηφοφόρων, οι δε εκπρόσωποι των κομμάτων ερμηνεύουν τα δεδομένα σύμφωνα με τη δική τους οπτική. Ακόμη και στα μαγειρέματα που γίνονται για την εκλογή του προέδρου της Βουλής απλά μελετούνται συνδυασμοί αριθμών, ώστε με τις αναγκαίες συναλλαγές να πιαστεί το μαγικό νούμερο που θα φέρει την πλειοψηφία και όχι συνδυασμοί δυνάμεων που θα εφαρμόσουν μία συγκεκριμένη πολιτική.

Όλα αυτά μπορεί να αποτελούν κομματικά παιγνίδια τα οποία έχουμε συνηθίσει και ίσως να τα θεωρούμε και αναμενόμενα.  Ωστόσο, σε αυτές τις εκλογές συνέβη κάτι που έπρεπε να μας είχε ταρακουνήσει, και αυτό είναι η αλματώδης άνοδος του νεοφασιστικού ΕΛΑΜ. Το νεοναζιστικό μόρφωμα της Κύπρου ακολουθεί τα αχνάρια και μία παράλληλη πορεία με τα άλλα «αδελφά» κόμματα της Ευρώπης, αλλά με μία καθυστέρηση τουλάχιστον μίας δεκαετίας. Πρότυπό του έχει την εγκληματική οργάνωση «Χρυσή Αυγή» από την οποία προέρχεται, αφού ο πρόεδρός του εκτελούσε χρέη σωματοφύλακα του Μιχαλολιάκου.

Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 οι δυνάμεις της Άκρας Δεξιάς προωθούν τις θέσεις τους στις χώρες της Ευρώπης και επικεντρώνουν την κριτική τους στη μεταναστευτική πολιτική των κυβερνήσεων. Πρόκειται για ένα άκρως ανησυχητικό φαινόμενο που βρίσκει απήχηση στους άνεργους, αλλά και στους αστούς που νομίζουν ότι απειλούνται τα συμφέροντά τους από τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, και έτσι γεννάται και θεριεύει ο ρατσισμός και η ξενοφοβία. Επιδίδονται σε τραμπουκισμούς και κάθε κακόβουλη πράξη. Οι Ελαμίτες μας δεν υστερούν έναντι των άλλων της Ευρώπης. Τρέφουν ασυγκράτητο μίσος εναντίον των ξένων, τάσσονται υπέρ της φυλετικής καθαρότητας, χαιρετούν με τον ναζιστικό χαιρετισμό, επιτίθενται εναντίον μεταναστών ή άλλων πολιτών και φορούν μαύρες στολές που παραπέμπουν σε στρατοκρατία και μιλιταριστικά καθεστώτα. Μέχρι πρότινος θεωρούσαν το κόμμα τους ως παράρτημα της Χρυσής Αυγής και γι’αυτό υπάρχουν πλείστα όσα φωτογραφικά τεκμήρια. Βέβαια, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τις άλλες εγκληματικές ενέργειες, όπως ξυλοδαρμούς πολιτών, την καταδίκη τους από το δικαστήριο και τη φυλάκιση της ηγετικής ομάδας, απαρνούνται κάθε σχέση μαζί τους και καμώνονται πως δεν τους ξέρουν. Αυτά μπορεί να θεωρηθούν φαιδρά και ακίνδυνα, όμως ο εφησυχασμός τους αφήνει να μεγαλώνουν και σε κάποιο στάδιο ενδεχομένως να μην ελέγχονται και να έχουμε τις τραγικές συνέπειες που έφεραν σε όλες τις χώρες αυτά τα κινήματα.

Για την Κύπρο είναι επικίνδυνοι και για τις εξτρεμιστικές θέσεις τους στο Κυπριακό. Συνεπικουρούμενοι από την Εκκλησία τάσσονται ενάντια σε κάθε μορφή ομοσπονδίας, πόσω μάλλον της ΔΔΟ, και υποστηρίζουν το ενιαίο κράτος για το σύνολο της Κύπρου. Αυτό σημαίνει ότι οι Ε/Κ που είναι η αριθμητική πλειοψηφία θα ελέγχουν τα πάντα και οι Τ/Κ να μην έχουν κανένα δικαίωμα. Πώς θα πραγματοποιηθεί τούτο δεν εξηγούν, αλλά ούτε και τους ενδιαφέρει. Τέτοιες απόψεις είναι ανέφικτες, δεν πρόκειται να τις δεχθεί κανένας, με αποτέλεσμα τη συνέχιση της στασιμότητας και την de facto διχοτόμηση. Ως εκ τούτου, πιστεύω ότι η παρουσία τους, πέραν του ότι θα αποτελούν ένα συνεχές αντικοινωνικό στοιχείο, θα συνιστά και ένα μόνιμο εμπόδιο στις προσπάθειες για επίλυση του προβλήματός μας.

Ήδη η αύξηση των ποσοστών τους πρόσφερε επιχειρήματα στον Τατάρ για να ενισχύσει τη θέση του για δύο κράτη, αφού, όπως ισχυρίζεται, οι δυνάμεις ενάντια στην ομοσπονδία αυξάνονται και συνεπώς δεν μπορεί να υπάρξει λύση σε αυτή τη βάση. Με τον έξαλλο εθνικισμό του, το ΕΛΑΜ τελικά γίνεται συνήγορος εκείνων των Τ/Κ των οποίων τις θέσεις αποκαλούμε προκλητικές και απαράδεκτες. Πόσο πατριωτικό είναι τούτο και τι λένε γι’αυτό οι υπερπατριώτες;