Υπόψη της νέας Βουλής

Όσο κοινότυπο και αν ακούγεται, η νέα Βουλή που θα προκύψει από αύριο θα είναι εκείνη η οποία θα καθορίσει πόσο μακριά θα αφεθεί να φτάσει η κυπριακή οικονομία που θα αρχίσει σταδιακά να εξέρχεται από τον πάγο στον οποίο μπήκε λόγω της πανδημίας και των συνεπειών της, αλλά και των συσσωρευμένων για δεκαετίες λαθών που έγιναν.

Θα είναι η Βουλή που θα εγκρίνει, θα προωθήσει και θα διευρύνει τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται ώστε η Κύπρος, όχι μόνο να καταφέρει να απορροφήσει και να αξιοποιήσει σωστά τα όποια ευρωπαϊκά κονδύλια και δάνεια, αλλά και να ενισχυθεί σε επίπεδο αντοχών και ανθεκτικότητας σε ένα παγκόσμιο οικονομικό και επιχειρηματικό περιβάλλον που αλλάζει ραγδαία. Θα είναι η Βουλή που θα ενεργήσει λειτουργικά, εποικοδομητικά και διορθωτικά έναντι και σύγχορδα των όποιων κυβερνητικών πολιτικών αφορούν το αύριο και το μεθαύριο της χώρας.

Οι μεταρρυθμίσεις, οι νέες ρυθμίσεις και οι ανάγκες είναι συγκεκριμένες και αφορούν τη διεύρυνση της δυνατότητας αφομοίωσης και παραγωγικής αξιοποίησης των ραγδαία συντελούμενων εξελίξεων στη σημερινή οικονομία της γνώσης. Μιας οικονομίας που αλλάζει και στους τρόπους και στα μέσα παραγωγής, κατανάλωσης και μετάπραξης, μη εξαιρουμένης και της λειτουργίας της κορυφής της οικονομικής πυραμίδας, δηλαδή της τραπεζικής λειτουργίας που συγκλονίζεται, έστω και αν αρνείται να το καταλάβει, από τις νέες χρηματοοικονομικές τεχνολογίες.

Μιας οικονομίας, της οποίας η κινητήρια δύναμη, δηλαδή η παραγωγή και κατανάλωση ενέργειας, μετατοπίζεται σταδιακά και σταθερά προς πιο βιώσιμες, αειφόρες και αυτονομημένες μορφές, στις οποίες δεν χωρούν πλέον μονοπώλια, κρατικά ή ιδιωτικά.

Μιας οικονομίας, τέλος, που η εργασία όπως την ξέραμε, τελείωσε. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφάσισε ότι θα εγκαταλείψει το 50% των κτηρίων που χρησιμοποιεί στις Βρυξέλλες και θα «μονιμοποιήσει» την τηλεργασία σε ποσοστό 20-30% του χρόνου εργασίας μέχρι το 2030. Δηλαδή εντός δέκα ετών, οι εργαζόμενοι στην ΕΕ θα απασχολούνται μέσω τηλεργασίας μεταξύ δύο και τριών ημέρων εβδομαδιαίως, με ό,τι αυτό σημαίνει για τη χρηστική αξιοποίηση των γραφειακών χώρων.

Αυτό το τελευταίο αξίζει να το δούμε και εμείς εδώ, με τις μηδαμινές αποστάσεις μεταξύ μας, που ακόμα «ονειρευόμαστε» γραφεία, πάρκινγκ και μέγαρα για να στεγάσουμε ιδιοτελή συμφέροντα αντί πραγματικές ανάγκες και να εκδίδουμε εγκυκλίους επιβεβαίωσης της ύπαρξης κατά τα άλλα παρωχημένων μηχανισμών διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού και «κτυπήματος» καρτών προσέλευσης και αποχώρησης από την εργασία (sic), έως να ζούμε ακόμα στην πρώιμη βιομηχανική εποχή της βικτωριανής Αγγλίας.

Τα πιο πάνω και πολλά άλλα, θα βρεθούν στα χέρια της νέας μας Βουλής και νοουμένου ότι σε αυτή καταφέρουν να εισέλθουν περισσότεροι ορθολογιστές, οραματιστές και μεθοδολόγοι και λιγότεροι λαϊκιστές, τυχοδιώκτες και «μαϊντανοί», θα τύχουν διαχείρισης με γνώμονα το κοινό καλό ακόμα και εν μέσω του αναπόφευκτου και αναμενόμενου πολιτικού παιχνιδιού, μη εξαιρουμένου και εκείνου που θα ακολουθήσει από τώρα μέχρι τις επόμενες προεδρικές εκλογές.

Από την άλλη, μπορεί να είναι και η Βουλή που θα σταθεί μικρονοϊκά και οπορτουνιστικά ως ανάχωμα σε οποιαδήποτε προσπάθεια ορθολογιστικής, ανθεκτικής και βιώσιμης ανάπτυξης αν ο γνώμονας των μελών και των συνασπισμών μεταξύ τους είναι άλλος από το κοινό καλό. Μπορεί, να είναι η Βουλή που θα κατοχυρώσει τη διεύρυνση των κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτων που παρατηρούνται, που θα υποθάλψει ακόμα περισσότερο την παρακμή της αστικής συνείδησης και ευθύνης, που θα ενισχύσει τη λαθροβίωση του κορπορατισμού που έκλεισε τον κύκλο του, και που θα συμβάλει στην επανάληψη των τελμάτων στα οποία οδηγήθηκε η κυπριακή οικονομία διαδοχικά τις τελευταίες δεκαετίες.

Οπότε η Βουλή που θα προκύψει θα είναι συνυπεύθυνη για το μέλλον μας και από τη συμπεριφορά της θα εξαρτηθεί πλέον το ποσοστό της επόμενης συμμετοχής ή αποχής από τις επόμενες εκλογές, προεδρικές και άλλες. Ας το έχει αυτό υπόψη της, τόσο η ίδια ως Σώμα όσο και τα μέλη της ξεχωριστά…