Οι αντιδράσεις για τον Δημοτικό Κήπο Λεμεσού

Η στήλη προσπαθεί να αντιληφθεί γιατί υπάρχουν τόσες πολλές αντιδράσεις για την αναβάθμιση του παιδότοπου του Δημοτικού Κήπου Λεμεσού. Κάποιοι Ρώσοι επιχειρηματίες που ζουν στην Κύπρο πρόσφεραν μερικά εκατ. ευρώ ως δωρεά. Το δημοτικό συμβούλιο της πόλης ομόφωνα ενέκρινε τα σχέδια αλλά εκεί που ξεκίνησαν κάποια έργα, νάσου οι γνωστοί άγνωστοι ενδιαφερόμενοι, ευαίσθητοι και ινφλουένσερς. Μερικοί μεσήλικες και κάποιοι ακόμα μεγαλύτεροι που κόπτονται για τον Δημόσιο Κήπο, τον οποίο έχουν να επισκεφθούν από τον καιρό που έβγαλαν φωτογραφία πάνω στα ψεύτικα αλογάκια του Κίτσου ή που πετούσαν φυστίκια στην ελεφαντίνα την Τζούλη. Βασικά, κάποιοι αναζητούν λόγο και αφορμή για να έχουν ρόλο. Ο κήπος σήμερα, αν εξαιρέσει κάποιος τη γιορτή του Κρασιού, που μαζεύεται κόσμος, κατά βάση είναι έρημος, για να μην πούμε γέρημος. Κάποιοι λένε πρέπει να ρωτήσουμε και τα παιδιά τι θέλουν. Αυτό λέμε κι εμείς. Τα παιδιά και οι γονείς τους θέλουν έναν παιδότοπο με υψηλής ασφαλείας παιχνίδια (και όχι σιδερένιες ξεβιδωμένες σούσες που τρίζουν), θέλουν δάπεδο που όταν πέσουν να μην σπάνε χέρια και πόδια, όπως συνέβαινε στις δικές μας ηλικίες. Τα παιδιά, λένε κάποιοι, θέλουν χώμα να παίζουν. Κάνουν λάθος. Τα παιδιά δεν είναι όρνιθες να ξανίζουν μέσα στα χώματα. Δίπλα από τον παιδότοπο, να φκιάξουμε τον βοτανικό κήπο. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να φυτεύουν, να καλλιεργούν, να αισθάνονται τη μυρωδιά και εν γένει το χώμα ως πηγή ζωής και δημιουργίας.

ΘΟΥΚΗΣ