Σε ενοχλεί η μάσκα; Και εμάς οι ηλίθιοι. Το κάναμε θέμα;

Δεν ξέρω τι με κούρασε περισσότερο. Ή μάλλον ξέρω: αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στην ίδια την κατάσταση από τη μία και τη μουρμούρα που συναντά κανείς μπαίνοντας στα social media, κάτω από τις ειδήσεις των σάιτ, και συχνά στον δρόμο από την άλλη, χωρίς δισταγμό -πλέον- θα έλεγα πως αυτό που με κουράζει είναι το δεύτερο.

Γιατί, αν το καλοσκεφτείτε, το άλλο το έχουμε συνηθίσει. Όσοι θέλουμε; Όσο θέλουμε; Έστω. Τα βασικά. Είναι όμως μια κανονικότητα και κάποια στιγμή -σε τρεις, σε έξι μήνες, σε κάτι περισσότερο- θα περάσει.

Η βλακεία όμως των τομαριών; Ούτε θα περάσει, ούτε υποφέρεται.

«Με πιάνει κλειστοφοβία με τη μάσκα», γράφει η άλλη. «Δεν τα πιστεύω», λέει ο άλλος. «Δεν υπάρχει ιός, είναι για να μας κλέψουν τις ελευθερίες μας», λέει παρακάτω.

Τι να σου κλέψουν άλλωστε; Τον εγκέφαλο; Να τον κάνουν τι; Να τους πεις να πάνε να… καλοκαιριάτικα, δεν μας φτάνει και η ζέστη, δεν είναι λέει πρέπον.

Εάν σε πιάνει κλειστοφοβία εσένα με τη μάσκα -από πού και ώς πού, αλλά ΟΚ, χάριν συζητήσεως- εμένα με τη μαλακοφοβία μου γιατί δεν με σκέφτεται ποτέ κανείς; Εγώ δεν έχω δικαιώματα; Κάτσε σπίτι σου και σκάσε.

Δηλαδή, τον άλλον που είναι αναγκασμένος να τη φοράει τόσες ώρες για να εξυπηρετήσει εσένα που δεν μπορείς να τη βάλεις πέντε λεπτά για να τον/την προστατέψεις διότι εκείνος/εκείνη κινδυνεύει, βούρλο, τον/τη ρώτησες πώς αισθάνεται;

Τον/τη ρώτησες αν θα προτιμούσε να είναι σπίτι και να κάνει νούμερα σαν εσένα, μην έχοντας κάτι άλλο να κάνει στην απολύτως άσκοπη παρουσία του στον πλανήτη, από το να επινοεί συμπτώματα κατά φαντασίαν και να προτάσσει «ελευθερίες» που καταπατούν όχι μόνο τις ελευθερίες των άλλων αλλά και το δικαίωμά τους στην ασφάλεια;

Δεν πιστεύεις στον κορωνοϊό; Μα δεν σε ρώτησε κανένας εάν πιστεύεις ή δεν πιστεύεις. Είναι όλα παρενέργεια της εποχής των social media. Για αυτό δείχνεις τον νου σου και εσύ. Δεν αφορά κανέναν τι πιστεύεις.

Ούτε που υπάρχεις αφορά κανέναν. Από οίκτο δεν στο λένε.

 

[rml_read_more]

Όπως ο άλλος που πιστεύει στα μάγια, στα «δάκρυα» των εικόνων ή τις μύξες, στα γούρια, στις «προφητείες», στα ζώδια, στην «τηλεπάθεια», στις όποιες θεωρίες συνωμοσίας, δεν μπορεί να καθορίζει τη ζωή των άλλων με την αμάθεια ή τα ψυχολογικά του, έτσι και εσύ, έχεις την επιλογή: πήγαινε σε κάποιον ειδικό να σε εξετάσει για να σε βοηθήσει -όλα από φοβίες ξεκινούν και τώρα με το ΓεΣΥ είναι δωρεάν η βοήθεια- ή απλώς μην κυκλοφορείς.

Αν δεν είναι δικαίωμά σου να κυκλοφορείς; Εξαρτάται. Εάν ασκώντας το δικαίωμά σου θέτεις άλλους σε κίνδυνο, τότε όχι δεν είναι. Περιορίζεται ή και αναστέλλεται ενίοτε, ειδικά εάν ζεις σε μια χώρα η οποία, για να είμαστε και σωστοί, πειθάρχησε και πειθαρχεί και με μεγάλο αριθμό ανθρώπων -δυστυχώς, αλλά ας είναι- οι οποίοι όπως και εσύ δεν πιστεύουν ή κάτι δεν καταλαβαίνουν καλά. Αλλά πειθαρχούν!

Δυσκολεύονται, αγωνιούν για το αύριο. Αλλά πειθαρχούν! Και την ώρα που αλλού καταγράφεται αναζωπύρωση διασφαλίζουν για τον εαυτό τους και τους άλλους την ανταμοιβή του να ζεις σε μια χώρα στην οποία δεν θερίζει αυτή η ιστορία. Ακριβώς γιατί πειθαρχούν!

Και τον άλλον τον δυσκολεύει η μάσκα, όπως την άλλη την ενοχλεί το άλφα ή το βήτα, βάλε με και εμένα μέσα. Εάν κάποιος γουστάρει τις μάσκες και τα αντισηπτικά τότε είναι τόσο ψυχάκιας και ανώμαλος όσο εσύ, απλά είναι στο άλλο άκρο.

Ποιος είναι περισσότερο; Αυτό το απαντά μόνο ένας ειδικός. Εμείς ποτέ.

Τα ίδια και χειρότερα περνάει λοιπόν. Όμως μπορεί να καταλάβει το απλό και το αυτονόητο: ότι δεν μπορεί να είναι τόσο ανεύθυνος και τόσο αππωμένος όσο εσύ και πως ακόμα κι αν η περιττή του παρουσία επί της γης μπορεί να «δικαιολογηθεί» μόνο από ένα εγώ υπερτροφικό και τερατώδες, τα δικαιώματα δεν προηγούνται των ευθυνών. Oι ευθύνες τα παράγουν.

Δικαιώματα έχεις μόνο όταν είσαι σε θέση να σεβαστείς τα δικαιώματα των άλλων.

Όταν δεν είσαι ή δεν θέλεις, τότε δεν έχεις πια δικαιώματα και, όπως και να έχει, το να μεταβάλλεις εσύ με το έτσι θέλω τις αποφάσεις που λαμβάνει δημοκρατικά το σύνολο ή αυτοί που εξέλεξε δεν ήταν, δεν είναι και ποτέ δεν θα γίνει δικαίωμά σου, τρισάθλιο εγωπαθές και αντικοινωνικό ζωντόβολο.

Μην κρύβεσαι πίσω από τα «δικαιώματά» σου λοιπόν, ούτε και ενίοτε πίσω από τον «Θεό» για να δικαιολογήσεις την ασυνέπειά σου και την αδιαφορία σου για το εάν το ελάχιστο που σου ζητούν και δεν κάνεις θα σκοτώσει άλλους ανθρώπους ή θα τους ταλαιπωρήσει.

Εγώ λέω πως εάν υπήρχε «Θεός» και σε έφτιαξε εσένα και τους όμοιούς σου, τότε θα έπρεπε να προβληματίζονταν όλοι όχι μόνο για τον χαρακτήρα αλλά και για τη νοητική επάρκειά «Του».

Δεν θέλω όμως να προσβάλω κάτι που δεν υπάρχει, ούτε κι αυτούς που πιστεύουν το αντίθετο αλλά δεν αναλώνονται στα δικά σου νούμερα. Και νοιάζονται. Και πειθαρχούν. Όπως και άλλοι που δεν πιστεύουν, επίσης.

Μην βρίσκεις προφάσεις. Πες το απλά και άσε τα περί ελευθεριών και «μεταφυσικών» και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Πες αυτό που πραγματικά νιώθεις: «ΕΓΩ έτσι θέλω και χέστηκα για εσάς». Να σου πω έστω ένα μπράβο για την ειλικρίνεια, αν και τίποτα δεν αλλάζει.

Αλλά τις δικαιολογίες; Να χαρείς…