Γράμμα στον Orwell

Εγώ πήγα και γύρευα μπελάδες

να έρθουν στο κεφάλι μου.

Εκείνος έμεινε

και βρήκε τον κύριό του.

Ατίλα Ιλχάν

Με ξεγέλασες κύριε Orwell. Είπες «γράψε όσα δεν θέλουν κάποιοι να γράφονται. Τότε γίνεσαι δημοσιογράφος»! Σε πίστεψα. Έγραψα. Και έβαλα μεγάλους μπελάδες στο κεφάλι μου. Ελπίζω εκτός από εμένα να μην σε ακούσει κανείς άλλος. Είναι πολύ επικίνδυνο! Ο μπελάς από τη μια των σφαιρών και από την άλλη του να γίνεις ήρωας! Οι σφαίρες ας είναι. Αλλά αυτός ο ηρωισμός δεν υποφέρεται καθόλου! Δηλαδή, ακόμα και να πεθάνεις, ακόμα και να μείνεις. Ανάμεσα σε δύο φωτιές. Αν δεν χτυπηθείς και πεθάνεις, δεν θα μπορέσεις να πείσεις κανέναν γι’ αυτά που λες. Βεβαίως δεν όρισε έτσι ο Μαρξ. Όμως είναι το κάτι άλλο οι ακόλουθοί του. Ιδού μία από τις αρρώστιες της εποχής μας. Η φοβία του ηρωισμού! Ούτε εσύ θα γράφεις πράγματα που δεν γράφει κανείς άλλος. Ούτε εσύ θα αποκαλύπτεις την αλήθεια που δεν αποκαλύπτει κανείς άλλος. Ούτε εσύ θα αποκαλύπτεις ένα μυστικό που δεν αποκαλύπτει κανείς άλλος. Έστω και αν ξέρεις τον δολοφόνο, αν δεν τον κατονομάζει κανείς άλλος, ούτε εσύ θα τον κατονομάσεις. Κάποιοι δεν θέλουν να γραφτεί ποιος έδωσε την εντολή για δολοφονία; Δεν θα το γράψεις. Όπως δεν το γράφουν οι άλλοι, δεν θα το γράψεις ούτε εσύ. Αν το γράψεις, κάηκες. Υπάρχουν ως γνωστόν κάποιοι που λες εσύ. Κάποιοι σε λένε «προδότη». Και κάποιοι λένε «θέλει να γίνει ήρωας». Οι δύο άκρες της βέργας όπως ξέρεις. Είναι μπελάς μωρέ να γράφεις τα πράγματα που κάποιοι δεν θέλουν να γράφονται.

[rml_read_more]

Εξαιτίας σου η ζωή μου πέρασε στους διαδρόμους των δικαστηρίων κύριε Orwell. Βόμβες και σφαίρες. Κατασχέσεις. Φυλάκιση. Λιντσάρισμα. Επιπλέον, τώρα θέλουν να επιτεθούν και στο δικαίωμά μου να τα γράφω αυτά. Οι έξυπνοι ακτιβιστές. «Παίζει το θύμα», λένε. Είναι φανερό ότι το θεωρούν θέατρο. Το ότι τα έζησες αυτά δεν θεωρείται πως έχεις δίκιο σε όλα τα θέματα, λένε. Σάμπως και ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο. Έστησαν καραούλι σαν τους ύπουλους εκτελεστές. Κάνουν κέφι να πιάνουν από κάπου το πόδι κάποιου που θεωρούν ήρωα. Έστω και αν δεν κάνουν και δεν γράφουν ποτέ πράγματα που δεν θέλουν κάποιοι, ζητούν λογοδοσία. Εσύ ενδιαφέρεσαι για τα δικαιώματα της γυναίκας; Τι έκανες εναντίον του ρατσισμού; Στάθηκες εναντίον του σεξισμού; Φωνάζω, λέει, ότι «υπάρχει κατοχή σε αυτή τη χώρα», όμως αποκαλώ «κυρία» τη γυναίκα και είπα «διάβασε να γίνεις άνδρας» και τέλειωσε η υπόθεση. Εκτέλεση χωρίς δίκη! Αν πω «εκ Τουρκίας», το σχοινί είναι έτοιμο! «Αποξενώστε, κρεμάστε τον»! Οι ακτιβιστές κύριε Orwell, οι ακτιβιστές. Εσύ δεν ξέρεις. Είδες τα πάντα, αλλά αυτό δεν μπόρεσες να το δεις. Δεν μπορούν ποτέ να κάνουν πράγματα που δεν θέλουν κάποιοι. Τιμωρούν όσους τα κάνουν. Αυτοί είναι η γενιά των σχεδίων. Τα παιδιά της νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων που ζυμώθηκε με ανθρώπινο αίμα. Δεν μπορούν να βλέπουν φωτογραφίες με αίμα. Σε κάθε λέξη ψάχνουν ένα αδίκημα μίσους. Κάνουν πορείες με πλακάτ, μυαλωμένα και φρόνιμα. Γράφουν ανακοινωθέντα σαν διπλωμάτες. Δεν καβγαδίζουν όπως εγώ με τον στρατό, την αστυνομία, το κράτος. Δεν μοιάζουν με τη γενιά του '68. Αποκαλούν καθυστερημένη εκείνη τη γενιά.

Εσύ είπες, «γράφε πράγματα που κάποιοι δεν θέλουν να γράφονται». Και εγώ τα έγραψα κύριε Orwell. Κάποιοι δεν ήθελαν καθόλου να γραφτεί το έγκλημα στο μπάνιο. Το έγραψα. Κάποιοι δεν ήθελαν να πω «είστε κατακτητής και εισβολέας». Το είπα. Κάποιοι δεν ήθελαν να γράψω ότι χρεωκόπησαν οι τράπεζες. Το έγραψα. Κάποιοι ήθελαν να γράφονται μόνο όσα έκαναν οι Ελληνοκύπριοι στον πόλεμο και δεν ήθελαν καθόλου να γράφονται όσα έκαναν οι Τούρκοι στρατιώτες. Τα έγραψα. Κάποιοι δεν ήθελαν να γραφτεί ότι ένας στρατιώτης που δολοφονήθηκε στον στρατό δεν αυτοκτόνησε, αλλά δολοφονήθηκε. Το έγραψα. Κάποιοι δεν ήθελαν να γραφτούν οι σχέσεις της πολιτικής με τη μαφία. Τις έγραψα. Και έγραψα πολλά άλλα πράγματα που κάποιοι δεν ήθελαν καθόλου να γραφτούν. Δεν είπα τον δικτάτορα «πρόεδρο της δημοκρατίας», τον αποκάλεσα δικτάτορα. Αποκάλεσα φασίστα αυτόν τον δικτάτορα που όλοι λένε κύριο. Δεν έβγαλα ψωμί από τον φούρνο κύριε Orwell. Εφημερίδα έβγαλα. Μακάρι να έβγαζα ψωμί. Τουλάχιστον θα χόρταινε το στομάχι του λαού…