Μέτρα και ημίμετρα μετά την κατακραυγή

Προς την ορθή κατεύθυνση τα μέτρα – άλλα νέα και άλλα παλιά – που πήρε η κυβέρνηση για αντιμετώπιση της ακρίβιας, ώστε να ανασάνουν τα νοικοκυριά και να υπάρξει μία κάποια αποσυμπίεση από το βάρος και το άγχος που διακατέχει τους πολίτες. Προς την ορθή κατεύθυνση, λοιπόν, αν και με καθυστέρηση, γιατί τα μέτρα εξαγγέλθηκαν αφού άσκησε τεράστια πίεση η κοινωνία.

Γιατί, ωστόσο, κάποια από αυτά τα μέτρα εξαγγέλλονται με συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα και όχι με άμεση ισχύ; Δικαιολογημένα διερωτάται κανείς για τα φαινόμενα αισχροκέρδειας που μπορεί να εμφανιστούν. Και σε βάρος πάντα του καταναλωτή.

Άλλα οριζόντια και άλλα στοχευμένα, η κυβέρνηση επαναφέρει μέτρα τα οποία ετσιθελικά κατάργησε όταν τα νοικοκυριά στέναζαν από την ακρίβια. Έρχεται η ίδια η κυβέρνηση, έμμεσα αλλά σαφέστατα, να αναγνωρίσει εκείνο το λάθος επαναφέροντας το μέτρο της επιδότησης του ηλεκτρισμού και της μείωσης φόρων στα καύσιμα. Όταν φώναζαν οι καταναλωτές και τα οργανωμένα σύνολά τους, η κυβέρνηση και το Υπουργείο Οικονομικών σφύριζαν αδιάφορα. Ακόμα μία ανακολουθία της κυβέρνησης, προς το συμφέρον των νοικοκυριών βέβαια, που αποδεικνύει όμως ότι μπορούσε και νωρίτερα να δράσει. Όπως, για παράδειγμα, η απόφασή της να αξιοποιήσει μέρος των αυξημένων εσόδων του κράτους. Για να μην θυμηθούμε τα όσα έλεγαν μέχρι και πρόσφατα.

Όλοι αναγνωρίζουν πως τα μέτρα κινούνται προς την σωστή κατεύθυνση. Ωστόσο, η κυβέρνηση πρέπει να ακούσει τις ανησυχίες του κόσμου και να προχωρήσει σε μέτρα που θα αντιμετωπίζουν συνολικά τον πληθωρισμό και την ακρίβια.

Ας θυμηθούμε πρόσφατα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας Κύπρου για το 2022, στη βάση και της Έρευνας Εισοδήματος και Συνθηκών Διαβίωσης των Νοικοκυριών: Συνολικά 150.000 συμπολίτες μας ή ένα ποσοστό της τάξεως του 16,7% βιώνουν καθημερινά τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Το 16,7% του πληθυσμού στην Κύπρο ζούσε σε νοικοκυριά με διαθέσιμο εισόδημα κάτω από το όριο της φτώχειας, ή ζούσε σε νοικοκυριά με σοβαρή υλική και κοινωνική στέρηση, ή ζούσε σε νοικοκυριά με πολύ χαμηλό δείκτη έντασης εργασίας

Οι πολιτικές των περικοπών και της λιτότητας που ακολουθήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, έπληξαν το κοινωνικό κράτος και τις δομές του. Υποβάθμισαν την κοινωνική πολιτική. Κρατικές δομές έκλεισαν και προγράμματα κοινωνικής προστασίας αναστάληκαν. Και ο εθελοντισμός διαδραμάτισε, και ακόμα διαδραματίζει, σημαίνοντα ρόλο, υποκαθιστώντας το κράτος. Η διασφάλιση αξιοπρεπούς βιοτικού επιπέδου για όλο το φάσμα των πολιτών, των ευάλωτων ιδιαίτερα, είναι υποχρέωση ενός κράτους πρόνοιας. Ενός κράτους, του οποίου η κοινωνική πολιτική δεν πρέπει να έχει σκαμπανεβάσματα αλλά μόνο ευθεία γραμμή. Το δίκτυο προστασίας και στήριξης δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι τρύπιο. Και μέσα του να χωρούν όλοι όσοι έχουν ανάγκη.