Λίγο... νερό στην κόλαση (του highway)

Ήμουν και εγώ προχθές ένα από τα χιλιάδες θύματα του... σανού στον αυτοκινητόδρομο Λεμεσού-Λευκωσίας. Μια ώρα σημειωτόν μέχρι την πρώτη δυνατή έξοδο και από εκεί πάνω κάτω τα χωριά –με τη γνωστή κυρία του gps βοηθό– έτσι ώστε να επιστρέψουμε στον αυτοκινητόδρομο από τη Μονή και να φτάσουμε επιτέλους στο σπίτι μας.

Χωρίς στο μεταξύ να δούμε ούτε και έναν αστυνομικό, ούτε και ένα σήμα της Τροχαίας. Τίποτα. Μόνο από τις ειδήσεις στο ραδιόφωνο ακούγαμε την έκκληση να βγούμε από την έξοδο Πύργου η οποία ωστόσο τρεις και πλέον ώρες μετά το ατύχημα με το φορτηγό –που γέμισε μπάλες σανού και τις τέσσερις λωρίδες– να είχε γίνει επίσης μέρος του προβλήματος. Συνεπώς πώς θα βγεις από μια έξοδο που δεν μπορείς να προσεγγίσεις;

[rml_read_more]

Αυτό καθεαυτό το περιστατικό δεν είναι από μόνο του μείζον θέμα. Είναι ωστόσο ένα παράδειγμα του πόσο εύκολα μπορεί να συμβεί κάτι –ευτυχώς χθες δεν θρηνήσαμε θύματα– και να παραλύσει η κυκλοφορία, μαζί και οι αρμόδιες υπηρεσίες. Τι θα γινόταν αλήθεια αν στο μεταξύ ξεσπούσε πυρκαγιά, αν κάποιος οδηγός τόσες ώρες στην ουρά ασθενούσε ξαφνικά;

Είναι συνάμα κομμάτι της κορυφής του παγόβουνου για το τι συμβαίνει στους κυπριακούς δρόμους, τι κυκλοφορεί, ποιες ασφαλιστικές δικλίδες και ποιες έξοδοι διαφυγής δεν υπάρχουν.

Άλλωστε λίγο πιο πριν προέκυψε η ανατροπή οχήματος στον αυτοκινητόδρομο με κατεύθυνση προς Πάφο (που δημιούργησε και συμφόρηση στην αντίθετη κατεύθυνση λόγω περιέργειας) ενώ λίγο μετά την Πάφο είχαμε προσπεράσει ένα φορτηγό που κουβαλούσε κάθε είδους σιδερικά χωρίς καν η καρότσα του να έχει τα πλαϊνά προστατευτικά. Ένα σχοινί και αυτό πρόχειρα δεμένο συγκρατούσε τις μάζες σιδερικών. Ένα να του έπεφτε, μπορείτε να φανταστείτε τι θα συνέβαινε.

Στο μεταξύ πρώτη, συμπλέκτη, πρώτη, συμπλέκτη η μηχανή πολλών κυρίως παλιών αυτοκινήτων τα έπαιξε και συνεπεία τούτου αρκετοί οδηγοί μπήκαν στη λωρίδα διαφυγής κλείνοντας έτσι και κάθε δίοδο για να περάσει ασθενοφόρο, πυροσβεστική ή όποιο άλλο όχημα κρινόταν αναγκαίο. Καμία πρόνοια, κανένας σχεδιασμός χρόνια τώρα. Βολευόμαστε με τα μπαλάκια δεξιά και αριστερά με καρύκευμα τον ωχαδερφισμό!

Υ.Γ.: Από όλο αυτό που κάλλιστα λόγω του σανού θα μπορούσε να είναι αλληγορικό για το τι μας ταΐζουν καθημερινά, εγώ κρατώ την ανθρωπιά. Κρατώ την εικόνα με χέρια έξω από το παράθυρο να δίνουν ένα μπουκαλάκι νερό στον οδηγό του αυτοκινήτου που κρατούσε το κεφάλι του ενώ περίμενε να κρυώσει η μηχανή. Λίγο (γλυκό) νερό, όαση στη χθεσινή αλλά και καθημερινή κόλαση που βιώνουμε στους δρόμους (και όχι μόνο).