Το πόρισμα για τη μαντίλα και οι… ευθύνες των παιδιών!

Διαβάζω, άναυδος, την ανακοίνωση του Υπουργείου Παιδείας με το «πόρισμά» του για την υπόθεση της μαθήτριας με τη μαντίλα. Προκύπτουν, λέει, θέματα σε τρία επίπεδα. Πρώτον, «στη διαχείριση του περιστατικού από τον διευθυντή». Ως εδώ καλά.

[rml_read_more]

Δεύτερον, λέει, «στη νομοθεσία και τους Κανονισμούς Λειτουργίας των Σχολείων Μέσης Εκπαίδευσης». Κανείς δεν κατάλαβε τι ακριβώς εννοούν, δεδομένης και της δήλωσης του ίδιου του υπουργού ότι η μαντίλα δεν απαγορεύεται από τους κανονισμούς. Ας είναι.

Το απίστευτο είναι το τρίτο… επίπεδο: «στη συμπεριφορά μερίδας μαθητών/ τριών». Διότι αυτό είναι που δείχνει -για άλλη μια φορά και νομίζω πολύ έντονα αυτή τη φορά- το πόσο σάπια είναι τα μυαλά αυτών που διοικούν την εκπαίδευσή μας και το πώς θέλουν τα παιδιά.

Το ζήτημα αφορά τη θαυμάσια αντίδραση των μαθητών και των μαθητριών του σχολείου -ενός μεγάλου μέρους τους- οι οποίοι και οι οποίες οργάνωσαν μέσω facebook μια πρωτοβουλία για να εμποδίσουν τον αχαρακτήριστο εκείνο -εξαίρετο κατά τον υπουργό…!- διευθυντή να επιστρέψει εάν το επιχειρούσε.

Αυτό ήταν, άλλωστε, που ανάγκασε τον υπουργό Παιδείας -τον ίδιο που τον εξυμνούσε ως «έναν από τους καλύτερους μας διευθυντές» (sic) ενώ τον ερευνούσε- να τον μεταθέσει άρον-άρον. Χωρίς, ωστόσο, να νιώσει την ανάγκη να απολογηθεί για μια δήλωση η οποία παρείχε κάλυψη σε έναν ερευνώμενο από τον πολιτικό προϊστάμενο αυτών που τον διερευνούσαν.

Παρενθετικά και λυπάμαι ειλικρινά που το γράφω έτσι αλλά, πρέπει κάποτε να τεθεί: ο κύριος Χαμπιαούρης τον οποίο βαραίνουν και άλλα στο συγκεκριμένο θέμα, πέραν του ξεπλύματος της ρατσιστικής συμπεριφοράς του διευθυντή εν μέσω διερεύνησης, με ωραιότερο την επίσκεψη στα εδώ γραφεία της νεοναζιστικής συμμορίας της Αθήνας και τη δήλωση ότι μοιράζεται μαζί τους «κοινές αρχές και αξίες»…

… ο κ. Χαμπιαούρης, λοιπόν, μετά από διάφορα ατοπήματα στο συγκεκριμένο ειδικά θέμα θα πρέπει να απαντήσει πρωτίστως στον εαυτό του το απλό αλλά φλέγον ερώτημα, δεδομένου ιδιαιτέρως ότι χειρίζεται τον κρίσιμο αυτό τομέα: έχει όντως τις ίδιες «αρχές και αξίες» και απλώς δεν το καταλαβαίνει ή μήπως είναι τόσο χαμηλής αντίληψης τελικά, αν κρίνουμε από τις επιδόσεις του, ειδικά εδώ; Όπως και να έχει, ο άνθρωπος ΔΕΝ κάνει για υπουργός.

Δεν προσπέρασα όμως το κεφάλαιο «στη συμπεριφορά μερίδας μαθητών/ τριών». Αυτή είναι άλλωστε η ουσία. Διότι η πραγματικότητα είναι απλή: η εκπαίδευση, ιδιαίτερα η δημόσια, χωλαίνει σήμερα (και το χωλαίνει θα συμφωνείτε πως είναι κολακευτικό υπό τις περιστάσεις) όσο ποτέ προηγουμένως.

Παράγει παιδιά με ολοένα και λιγότερες γνώσεις, κάτι που φαίνεται από τις επιδόσεις κάθε χρόνο, σε ένα ολοένα και πιο τρικυμιώδες πέλαγος λειτουργικού αναλφαβητισμού επίσης και με τα σχολεία το 2019 να θυμίζουν, τουλάχιστον στο ύφος και τις προτεραιότητές τους, τα αντίστοιχα, όχι μόνο της δικής μας εποχής αλλά και αυτής των γονιών μας.

Η κριτική σκέψη, με εξαίρεση τις προσπάθειες καθηγητών μεμονωμένα αποθαρρύνεται. Υπάρχει στους στόχους του υπουργείου για να κλείνουν στόματα. Αλλά μέχρις εκεί. Και αυτό που ενθαρρύνεται είναι η παπαγαλία, και το αναμάσημα μιας σάπιας ρητορικής βασισμένης στον εθνικισμό, τη θρησκοληψία και την αποδοχή δοτών θεωριών στα πάντα.

Με τους παπάδες, επίσης, να αλωνίζουν στα σχολεία και να γεμίζουν τα παιδιά ενοχές, με τους δασκάλους να καλούνται να τους δώσουν φυλλάδια για να σχεδιάσουν (!) τα λιβανιστήρια και να γράψουν για αγιασμούς, με την κοπάνα από το μάθημα ως ανταμοιβή για «εξομολογήσεις» για παιδικές «αμαρτίες»!

Και μετά ζητούνται ευθύνες από τα παιδιά! Παιδιά που καλούνται να ζήσουν στις ώρες του σχολείου σε εποχές άλλες, μακριά από τη δική τους, να μην σκέφτονται, να αποστηθίζουν αλλά να μην βαριούνται και να μαθαίνουν!

Θα διερωτηθεί κανείς, πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Δεν μπορεί. Εξ ου και το χάλι που επικρατεί σήμερα και επιδεινώνεται χρόνο με τον χρόνο. Όμως, εκείνοι που το διαχειρίζονται -από το υπουργείο μέχρι το καρκίνωμα των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εκπαιδευτικών- δεν έχουν να χάσουν κάτι. Ο μισθός πέφτει στο τέλος του μήνα και κατά τη λαϊκή ρήση μας, η οκκά έν’ τετρακόσια.

Πέρυσι τέτοιες μέρες, αν θυμάστε, οι εκπαιδευτικοί ήταν στους δρόμους και φώναζαν ως… προστάτες του δημόσιου σχολείου και διάφορα άλλα. Πήραν κάτι δικά τους και η επανάσταση ανεβλήθη. Φέτος, ετοιμάζουν στάση, για κάτι μισθολογικά, τα κλιματιστικά (που εγώ θεωρώ δίκαιο αίτημα, πρέπει να σας πω), τις εξετάσεις εισδοχής των πανεπιστημίων (πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά άκουσα να διεκδικούν δικαίωμα οι της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας στα της τριτοβάθμιας) και κανά δυο άλλα. Τραγικοί… Πραγματικά.

Την ώρα που η πρώτη απόπειρα των μαθητών να τοποθετηθούν για κάτι που μας αφορά όλους, τον ρατσισμό και την αλληλεγγύη σε ένα παιδί προσφύγων διαφορετικό από τη μάζα, με τρόπο μάλιστα που θα έπρεπε να μας έκανε όλους περήφανους, αναδεικνύεται ως πρόβλημα και ως θέμα από το Υπουργείο Παιδείας! Και επιχειρείται ο ευνουχισμός της άποψης των μαθητών.

Είμαι πανευτυχής που δεν έχω παιδιά και δεν σκοπεύω να αποκτήσω. Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ ότι θα τα άφηνα σ’ αυτό το αρρωστημένο σύστημα. Αλλά και πάλι εάν είχα, δεν θα είχα επιλογή. Όπως και πολλοί από εσάς. Συμπάσχω και με εσάς και με πάρα πολλούς εκπαιδευτικούς που προσπαθούν. Αλλά νομίζω πως πρέπει επιτέλους να γίνει κάτι. Αν δεν αντιδράσετε εσείς και εκείνοι, την έχουμε όλοι άσχημα ως κοινωνία. Πολύ άσχημα.