Εφιάλτης που δεν τελειώνει ποτέ!

Θα έγραφα ένα άλλο άρθρο. Όμως, με αναστάτωσε κάτι που διάβασα πριν από λίγο. Έκανε άνω - κάτω την ψυχή μου. Ξαφνικά έγινε πολύ μικρό στα μάτια μου οτιδήποτε δεν σχετίζεται με αυτή την τραγωδία. Και ντράπηκα. Επειδή τα αφήνουμε αυτά και συζητάμε πάντα άλλα πράγματα. Αν θα μιλάμε, πρέπει γι’ αυτά να μιλάμε. Αν θα γράφουμε, πρέπει γι’ αυτά να γράφουμε. Τη βαρβαρότητα. Τους κατά συρροή βιασμούς ενός κοριτσιού 14 χρόνων από μανιακούς Τούρκους στρατιώτες για περίοδο τριών μηνών. Κάποτε αγαπούσα και σεβόμουν τον Μπουλέντ Ετζεβίτ επειδή ήταν ποιητής. Όμως, πλέον δεν έμεινε μέσα μου καθόλου αγάπη και σεβασμός. Δεν έμεινε τίποτε άλλο εκτός από οργή. Μήπως μπορεί να ήταν τόσο ασυνείδητος ώστε να μην ξέρει τι είναι πόλεμος; Δεν ήξερε τι θα έκαναν οι στρατιώτες που έστειλε εδώ; Δολοφονίες. Βιασμοί. Δεν τον ένοιαζαν καθόλου; Πούλησε στον διάβολο την ψυχή του; Άξιζαν τόσα θύματα, τόσος πόνος για χάρη της κατάκτησης ενός «στρατηγικού» εδάφους; Τι σημαίνει στρατός; Ούτε αυτό το ήξερε; Δεν διάβασε ποτέ τι κάνουν οι στρατιώτες που κατακτούν μιαν χώρα; Εγώ ανατριχιάζω όταν τα διαβάζω, όταν τα μαθαίνω αυτά. Πιστεύω ότι οπωσδήποτε δεν είναι άνθρωποι οι στρατιώτες που τα κάνουν αυτά. Όμως, να που είναι άνθρωποι με δύο πόδια. Έτσι ήταν και εκείνοι στο χωριό Μαράθα. Έτσι ήταν και εκείνοι στο Παλαίκυθρο. Και καυχήθηκε και από πάνω ότι έφερε ειρήνη και ηρεμία στο νησί. Πάρε την και χτύπα την στη μάπα σου. Να, αυτοί είναι οι στρατιώτες τους οποίους αποκαλείτε οι ένδοξοι στρατιώτες σας. Ο ένδοξος στρατός σας. Οι βετεράνοι σας στα πόδια των οποίων στρώσατε κόκκινο χαλί. Τα έκαναν θάλασσα. Αυτοί είναι που σας έσωσαν; Αυτοί οι βάρβαροι; Από τη μια θα βιάζεις ένα κορίτσι 14 χρόνων και από την άλλη θα τη βιάζεις ξανά και ξανά σβήνοντας τσιγάρα πάνω στα χέρια της. Δεν γίνεται να μην σε αποκαλέσω ζώο και όχι άνθρωπο. Θα είναι ντροπή και για τα ζώα. Ακόμα και ένα ζώο δεν το κάνει αυτό σε ένα άλλο ζώο.

Γυναίκες που 48 χρόνια θάβουν στην καρδιά τους τη θηριωδία που έζησαν. Που δεν μπορούν να βρουν κανένα άλλο μέρος να καταφύγουν εκτός από τον Θεό. Και που δεν μπορούν να αποκαλύψουν την πραγματική τους ταυτότητα ακόμα και τώρα όταν μας τα διηγούνται αυτά, επειδή ντρέπονται. Που έκαναν έκτρωση για να μην γεννήσουν παιδί από τον βιασμό του εχθρού. Σε κάθε στάλα του πόνου τους υπάρχει το χέρι του Ετζεβίτ και των δυνάμεων που βρίσκονταν πίσω του! Κλαίει μια γυναίκα 62 χρόνων τώρα όταν διηγείται τη θηριωδία που την ανάγκασαν να ζήσει οι κατά συρροή Τούρκοι βιαστές της όταν ήταν 14 χρόνων. Όταν τα διαβάζω, αναστατώνομαι. Μέχρι σήμερα παρέμεινε σιωπηλή σαν άγαλμα και δεν μίλησε καθόλου. Δεν το διηγήθηκε σε κανέναν εκτός από τη μητέρα της. Ας είναι αφιερωμένο στον διάβολο που είπε «το να σκοτώνω είναι η τέχνη μου». Ας είναι αφιερωμένο και στον επικεφαλής της κόλασης της φυλακής του Ντιγιάρμπακιρ που είπε ότι «ήπια το αίμα Ελληνοκύπριας μπροστά στον πατέρα της». Ακόμα λέτε ότι «δεν γίνεται νηστεία με χοιρινό και φιλία με γκιαούρη», έτσι δεν είναι; Γίνεται νηστεία με αλεπού και φιλία με Τούρκο;

Διηγείται η γυναίκα. Κατά την πρώτη μέρα της εισβολής κρύβονταν σε ένα αγρόκτημα έξω από το χωριό περίπου εκατό άτομα, λέει. Κρύφτηκαν τέσσερις μέρες. Οι Τούρκοι στρατιώτες έβαλαν φωτιά στα μέρη που θα μπορούσαν να βρίσκονται για να τους συλλάβουν. Ήξεραν ότι κρύβονταν, λέει. Στο τέλος, βγήκαν έξω με τα χέρια ψηλά, λέει. Ήρθαν στο χωριό περνώντας ανάμεσα από τους νεκρούς που βρίσκονταν στους δρόμους. Οι στρατιώτες χώρισαν τους άντρες από τις γυναίκες και τα κορίτσια. Έβαλαν τους αιχμαλώτους σε δύο φορτηγά και τους πήραν. Το πρώτο βράδυ στρατιώτες ήρθαν να μετρήσουν τις γυναίκες, λέει. Διηγείται ως εξής αυτό που ακολούθησε:

«Πήραν εμένα και μερικά άλλα νεαρά κορίτσια και μας έβγαλαν έξω στο σκοτάδι. Μας οδήγησαν στα χωράφια. Η μητέρα μου προσπαθούσε να τους σταματήσει. Οι στρατιώτες τη χτύπησαν με τα όπλα τους. Με τράβηξαν έξω και με οδήγησαν μακριά από το σπίτι. Με βίασαν ο ένας μετά τον άλλον. Παρακαλούσα τον Θεό να με βοηθήσει, ούρλιαζα. Στο κάτω - κάτω, ήμουν μόνο 14 χρόνων. Μας είπαν ότι θα μας έπαιρναν πίσω μόνο όταν θα τελείωναν τη δουλειά τους. Κάποιες γυναίκες άνοιγαν το γκάζι της κουζίνας για να ξεφύγουν από τα βασανιστήρια. Κάθε βράδυ ήταν η ίδια ρουτίνα. Η θηριωδία συνεχίστηκε για δύο με τρεις μήνες. Πώς μπορείς να συμπεριφέρεσαι τόσο βάρβαρα σε ένα νεαρό κορίτσι, πώς μπορείς να το παίρνεις στα χωράφια και πώς μπορείς να επιχειρείς να βιάζεις όλα αυτά τα κορίτσια; Πώς μπορείς να ακούς ότι γελάνε, ότι θα σβήσουν τσιγάρο πάνω τους; Τα χέρια μου είναι γεμάτα πληγές που προκάλεσαν τα αποτσίγαρα που σβήστηκαν πάνω μου».

Τρελαίνεται ο άνθρωπος όταν τα μαθαίνει αυτά. Βρίζει. Σφίγγει τις γροθιές του. Θέλει να χτυπήσει το κεφάλι του στον τοίχο. Δείτε το παιδί που έζησε εκείνη τη θηριωδία σαν να ήταν δικό σας παιδί. Δείτε εκείνους τους στρατιώτες σαν να ήταν ναζί στρατιώτες, σαν στρατιώτες που δεν κλαίει κανείς για τον θάνατό τους. Ο καλύτερος στρατιώτης στον κόσμο είναι ο νεκρός. Εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, είναι όλοι κατά συρροή δολοφόνοι και βιαστές. Μια τέτοια μέρα είναι η 20ή Ιουλίου την οποία γιορτάζετε. Ένας εφιάλτης που δεν τελειώνει ποτέ!