Γιατί τόση «εμμονή»;

Δεν έχω αμφιβολία ότι όσοι δεν θυμούνται ή είναι νεότερης ηλικίας και δεν γνωρίζουν τι έχει γίνει στο παρελθόν, θα διερωτώνται γιατί τόση «εμμονή» με την εποπτεία των συνταξιοδοτικών ταμείων (συμπεριλαμβανομένων και των ταμείων προνοίας) και τη δημιουργία μιας ενιαίας πραγματικά ανεξάρτητης και ισχυρής εποπτικής αρχής. Ακόμη περισσότερο και γιατί υπάρχει «εμμονή» με το να ενταχθεί και το νέο συνταξιοδοτικό ταμείο της δημόσιας υπηρεσίας κάτω από μια τέτοια αρχή.

Η πρώτη και απλή απάντηση είναι να αντιστραφεί η ερώτηση. Γιατί τόση «εμμονή» να ΜΗΝ υπάρχει μια ενιαία ανεξάρτητη και ισχυρή εποπτική αρχή; Ποιος ο λόγος να μην θέλει ένας υπάλληλος, και πολύ περισσότερο οι εκπρόσωποί του (συνδικαλιστικές οργανώσεις σε πρώτο στάδιο και πολιτικά κόμματα σε δεύτερο) να έχει αυτή την ασφάλεια, αυτό το δίχτυ προστασίας; Μόνο από αυτό θα έπρεπε να ανησυχούν όλοι. Εφόσον ούτε οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, ούτε και τα πολιτικά κόμματα φαίνεται να ανησυχούν ότι η εποπτεία είναι για δεκαετίες ανύπαρκτη, τότε οι ίδιοι οι υπάλληλοι θα έπρεπε να ανησυχούν ακόμη περισσότερο. Εφόσον είναι οι ίδιες οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα πολιτικά κόμματα που παίζουν πελλόν ώστε να μην δημιουργηθεί μια τέτοια αρχή (γι’ αυτό και το συζητούν, το συζητούν και το ξανά συζητούν εδώ και σχεδόν δέκα χρόνια), τότε θα έπρεπε ο κάθε υπάλληλος, το κάθε μέλος συνταξιοδοτικού ταμείου (εκτός φυσικά όσων εγγυητής είναι ο φορολογούμενος) ήδη να ήταν πανικοβλημένος… και εγώ είμαι.

Όποιος πραγματικά ενδιαφέρεται να μάθει πώς και γιατί γίνεται η εποπτεία, είναι απλό. Είναι γεμάτο το διαδίκτυο με μελέτες. Μπορεί κάποιος να επισκεφθεί την ιστοσελίδα της EIOPA (https://www.eiopa.europa.eu/) και άλλων διεθνών θεσμών και να βρει τα πάντα.

Όποιος πραγματικά ενδιαφέρεται να μάθει τι θα γίνει αν δεν ληφθούν τα μέτρα σήμερα, μπορεί να επισκεφθεί την ιστοσελίδα της ΕΤΥΚ και να διαβάσει κάποιες από τις ανακοινώσεις της. Για παράδειγμα, την ανακοίνωση ημερομηνίας 1ης Σεπτεμβρίου 2017 που μεταξύ άλλων αναφέρει «Το Δημοσιονομικό Συμβούλιο παραλείπει να αναφέρει ότι, ακέραια την ευθύνη για το κούρεμα των ταμείων προνοίας μας τη φέρει η κυβέρνηση, η οποία είχε την ευθύνη της εποπτείας τους (έφορος) και δεν επέτρεπε να γίνει η διασπορά των καταθέσεων που προέβλεπε ο νόμος. Οι διοικήσεις των τραπεζών, είχαν τότε τη διαχείριση των ταμείων και κρατούσαν εγκλωβισμένες τις καταθέσεις (100%) στις τράπεζές τους. Στη Λαϊκή Τράπεζα μάλιστα (τότε ήταν κρατική), διοικούσε η κυβέρνηση, αφού η ίδια διόριζε το διοικητικό συμβούλιο.»

Με απλά λόγια, αν δεν υπάρχει καλή εποπτεία, οι διαχειριστές μπορούν να χάνουν τα λεφτά και μετά να απαιτούν να καλύψει τη ζημιά ο φορολογούμενος. Αν δεν αντιληφθεί ο καθένας από εμάς τη σοβαρότητα του θέματος, τότε το κόστος θα είναι μεγάλο.

Δυστυχώς, όμως, και εσείς που διαβάζετε αυτό το άρθρο και όσοι πείτε «καλά τα λες», θα αρκεστείτε μόνο σε αυτό. Ίσως να έχετε και δίκαιο. Αφού δεν υπάρχει ελπίδα να γίνει κάτι, ποιος ο λόγος να χάνετε την υγεία σας και να κοντράρεστε με το κατεστημένο. Κάποτε ίσως το χρειαστείτε.

Αν κάποιος από εσάς ελπίζει, ρωτήστε τον υποψήφιο Πρόεδρο που θα ψηφίσετε: (1) ποια είναι η θέση του, (2) γιατί είναι η θέση του και (3) αν και πότε θα υλοποιήσει τη θέση του;