Γιατί μας αρέσει

Αν σας έλεγε κάποιος «τι θα λέγατε αν η Μαρία Κάλλας (όταν ζούσε φυσικά) έδινε συναυλία στο αρχαίο Κούριο;», τι θα απαντούσατε; Κάντε παύση και σκεφτείτε το καλά. Τώρα αλλάζει η ερώτηση και γίνεται «τι θα λέγατε αν η Πάολα έδινε συναυλία στο αρχαίο Κούριο;» «Τι θα λέγατε αν διεξάγονταν γάμοι στο Κούριο;», και πολλά άλλα.

Δυστυχώς, όπως σε όλα τα θέματα στην Κύπρο, τα επιχειρήματα κατασκευάζονται και προσαρμόζονται αναλόγως των δικών μας προτιμήσεων και δυνατοτήτων.

Δεν ισχυρίζομαι πως το επίπεδο της Μαρίας Κάλλας είναι υψηλότερο ή χαμηλότερο. Αυτό που λέω είναι πως τα κριτήρια για τη λήψη τέτοιων αποφάσεων θα πρέπει να είναι όσο πιο αντικειμενικά γίνεται και να αντικατοπτρίζουν ξεκάθαρους στόχους και να αντιμετωπίζουν ανησυχίες και κινδύνους.

Δεν γίνεται όταν θα ληφθεί μια απόφαση η οποία δεν ταυτίζεται με το καλλιτεχνικό μας επίπεδο να λέμε «καλά είναι ανάγκη να γίνει ο γάμος εκεί;» και όταν ταυτίζεται να ξεχνάμε και να αλλάζουμε το επιχείρημα. Ας μην ξεχνάμε ακόμη ότι ο πολιτισμός που θέλουμε να προστατέψουμε και να αναδείξουμε συμπεριελάμβανε και θηριομαχίες.

Δεν είμαι ειδικός, και ούτε είμαι σε θέση να πω τι, ποιος και πότε μπορεί να χρησιμοποιεί ιστορικά μνημεία. Μέχρι σήμερα όμως θα έπρεπε να είχαν καθοριστεί ξεκάθαρα κριτήρια και να υπάρχει πλήρης διαφάνεια και ελάχιστος βαθμός διακριτικής ευχέρειας. Θα έπρεπε να είχαν καθοριστεί, μεταξύ άλλων, κριτήρια που θα προστάτευαν – διασφάλιζαν (α) τα κτήρια και τους χώρους, (β) την πρόσβαση του κοινού στους χώρους, (γ) την τήρηση των κανόνων ασφάλειας και υγείας και αρκετά άλλα.

Θα μπορούσε ακόμη να καθοριστεί και κάτι πιο γενικό για λόγους που όλοι μπορούμε να αντιληφθούμε, ότι π.χ. το Κούριο θα επικεντρωθεί και θα αναδειχθεί ως χώρος πολιτιστικών εκδηλώσεων, το κάστρο του Κολοσσίου ως χώρος κοινωνικών εκδηλώσεων (γάμοι, συνέδρια ). Από εκεί και πέρα, τον καθορισμό ποιος, πότε και τι τον καθορίζει το πλαίσιο και όχι οι προσωπικές επιλογές.

Η «εμπορική εκμετάλλευση» των αρχαιολογικών χώρων τους αναδεικνύει, φέρνει έσοδα τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την προστασία και συντήρησής τους, όπως και για τη διαμόρφωσή τους ώστε να είναι πιο προσβάσιμοι σε όλους.

Πρέπει, επιτέλους, να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε τα θέμα με έναν τόσο εγωιστικό και εκδικητικό τρόπο, διότι στο τέλος προκαλούμε ζημιά και στον εαυτό μας.

Ζημιά από τα χαμένα έσοδα του γάμου ενός πλουσίου που θέλουμε να απαγορεύσουμε.

Ζημιά γιατί και με τη σειρά του κάποιος άλλος θα θέλει να απαγορεύσει με την ίδια παράλογη λογική κάτι το οποίο επιθυμούμε εμείς για τον εαυτό μας.

Ζημιά γιατί ανοίγουμε τον ασκό του Αιόλου, επιτρέποντας σε κάποιον τρίτο να καθορίζει τι είναι καλό για εμάς, τι πρέπει να μας αρέσει και γενικά πώς πρέπει να ζούμε… αναλόγως των δικών του προτιμήσεων.

Κλείνω απαντώντας στο πιο κοινό επιχείρημα που ακούω: «Καλά, είναι ανάγκη να κάνει τον γάμο του στο Κούριο;». Φυσικά όχι. Πέστε μου εσείς ποιο ποσοστό των πράξεών σας γίνεται γιατί είναι ανάγκη να γίνεται. Σκεφτείτε κάποιος να σας πει «μα είναι ανάγκη να φάτε παγωτό; Να δείτε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα; Να φορέσετε ένα άρωμα;» Τα κάνουμε γιατί μας αρέσουν, γιατί μπορούμε, γιατί κρίνουμε πως μας συμφέρει. Αυτοί είμαστε.