Άλλαξε όντως κάτι την περασμένη Κυριακή στα κατεχόμενα;

Έχει αλλάξει η ισορροπία δυνάμεων ανάμεσα στην αντιπολίτευση και την κυβερνώσα συμμαχία στα κατεχόμενα μετά τις δημοτικές «εκλογές» της Κυριακής; Αυτό είναι μάλλον και το σημαντικότερο ερώτημα όσον αφορά την ελληνοκυπριακή οπτική γωνία, αν μπορεί να την πει κανείς έτσι. Πιο απλά, είναι ένα ερώτημα το οποίο βασίζεται στην επιθυμία, όσων τουλάχιστον Ελληνοκυπρίων, υποστηρίζουν τη λύση του Κυπριακού να δουν τα πράγματα να αλλάζουν και την πολιτική της πλήρους υποταγής των Τουρκοκυπρίων στην Άγκυρα, την οποία ακολουθεί η τ/κ Δεξιά, να αποδυναμώνεται

Και «αποδυνάμωση» είναι ίσως η λέξη κλειδί για να απαντηθεί το αρχικό ερώτημα. Διότι, όσο κι αν τα δεδομένα τοπικών εκλογικών αναμετρήσεων δύσκολα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για ευρύτερες πολιτικές ερμηνείες  - ένεκα παραγόντων όπως η προσωπική δημοφιλία των υποψηφίων, οι διαφορετικές συνθήκες κάθε περιοχής κ.λπ. - ο όρος αποδυνάμωση είναι ο μοναδικός αλλά και συνάμα ο λιγότερο επισφαλής που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς ώστε να κατανοήσει το αποτέλεσμα σε συνολικό επίπεδο πέρα από θριαμβολογίες και τους ευσεβείς πόθους οι οποίοι παρεισέφρησαν και στον ε/κ Τύπο και οι οποίοι αποδίδουν μια εικόνα διαφορετική μάλλον από την πραγματική.

Η ψαλίδα και το UBP

Τούτου λεχθέντος, είναι σημαντικό να πει κανείς ότι η επιτυχία της τ/κ αντιπολίτευσης στις δημοτικές «εκλογές» είναι όντως εξαιρετικά σημαντική και δεν πρέπει να υποτιμάται. Ανάλογη δε είναι και η αποδυνάμωση, εδώ ακριβώς είναι και η σημασία της λέξης, του κυβερνώντος Κόμματος Εθνικής Ενότητας (UBP), η οποία θα πρέπει να παρουσιαστεί στα πραγματικά της μεγέθη και έτσι να ερμηνευτεί. Συγκρίνοντας λοιπόν έστω και κάπως αδόκιμα τα αποτελέσματα των φετινών «γενικών εκλογών» με τις δημοτικές «εκλογές», το πρώτο βασικό συμπέρασμα που εξάγεται, είναι όντως η αποδυνάμωση του UBP, το οποίο από το 39,6% έπεσε, με βάση πάντα την κομματική κατανομή των αποτελεσμάτων, στο 35,8%. Και αυτό είναι μια ομολογουμένως σημαντική μείωση. Εξίσου σημαντική είναι και η άνοδος του Tουρκικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (CTP), του μεγαλύτερου ΄κόμματος της αντιπολίτευσης, από το 31,9% των φετινών γενικών «εκλογών» στο 35,4% στις δημοτικές «εκλογές» της Κυριακής. Μια απλή σύγκριση, λοιπόν, και των δύο μεγεθών δείχνει πως μιλάμε για μια παρόμοια αριθμητικά μείωση των ποσοστών του UBP κατά 3,8% και αντιστοίχως μια αύξηση της τάξης του 3,5% για το CTP. Εντούτοις, και παρότι η ψαλίδα ανάμεσα στα δύο κόμματα των γενικών «εκλογών» μειώθηκε θεαματικά από το 7,7% στο 0,4%, γεγονός παραμένει ότι το UBP εξακολουθεί να είναι πρώτο κόμμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ψυχολογία των δικών του ψηφοφόρων και ευρύτερα. Ενισχυτικό της εικόνας αυτής είναι σίγουρα και το γεγονός ότι, όπως έγραψε και χθες ο «Πολίτης», το UBP εξέλεξε περισσότερους δημοτικούς συμβούλους από το CTP, 90 έναντι 87 συγκεκριμένα, ενώ κατάφερε να εξασφαλίσει και έξι σημαντικούς «δήμους», έναν έστω λιγότερο από το CTP: Της Μόρφου, του Κιόνελι – Γερόλακκου, του Τρικώμου, όπως και τους νέους «δήμους» Λευκόνοικου – Τζιάους, αλλά και τους δύο δήμους της Καρπασίας: Γιαλούσας – Ριζοκαρπάσου και Γαλάτειας – Κώμης Κεπήρ. Συνεπώς, αυτό που προκύπτει ως συμπέρασμα σε σχέση με τα μεγάλα κόμματα είναι περισσότερο η αποδυνάμωση του UBP παρά κάποιος θρίαμβος του CTP ή της αντιπολίτευσης συνολικά. 

Ο παράγοντας Χαρμαντζί

Στις επιτυχίες της αντιπολίτευσης θα πρέπει βέβαια να προστεθεί και ο όγδοος «δήμος» που εξασφάλισε, ο σημαντικότερος όλων μάλλον, αυτός της Λευκωσίας. Τον κέρδισε ο νυν Τ/Κ δήμαρχος της Λευκωσίας Μεχμέτ Χαρμαντζί, ο οποίος κατήλθε στις «εκλογές» με το Κόμμα Κοινοτικής Δημοκρατίας (TDP), το «κόμμα του Μουσταφά Ακιντζί» για σκοπούς πολιτικού προσδιορισμού. Το TDP διπλασίασε τα ποσοστά του, λόγω όμως αυτής ακριβώς της επιτυχίας του Χαρμαντζί, ο οποίος κατάφερε να φτάσει μία ανάσα πριν το 50% των ψήφων. Έτσι ανέβηκε από το 6,2% των γενικών «εκλογών» στο 12,8%, χωρίς όμως η επιτυχία του αυτή να αντανακλάται πρακτικά με άλλον τρόπο, αφού δεν εξέλεξε άλλον «δήμαρχο», ενώ, επί συνόλου 220 δημοτικών «συμβούλων», εξέλεξε μόλις 13, δύο λιγότερους και από το συγκυβερνών Δημοκρατικό Κόμμα DP, το οποίο είδε και τα ποσοστά του να μειώνονται ελαφρά, από 7,4% στις γενικές «εκλογές» σε 7,2% την Κυριακή. Με άλλα λόγια, παρότι το TDP έφτασε στο 12,8% και το DP έπεσε στην τέταρτη θέση και στο 7,2%, η επιτυχία αυτή του έτερου κόμματος της αντιπολίτευσης δεν αποτυπώνεται πρακτικά στο αποτέλεσμα, ούτε στο επίπεδο των «δημάρχων», ούτε και σε εκείνο των «δημοτικών συμβούλων». Και αυτό είναι ένα σημαντικό στοιχείο στην προσπάθεια εξαγωγής ευρύτερων πολιτικών συμπερασμάτων αλλά και στην εξέταση του επιχειρήματος περί «στροφής των Τουρκοκυπρίων» τα οποία εμφανίστηκαν στον ε/κ Τύπο κυρίως. Πάντα χωρίς να μειώνει κανείς τη σημασία που έχει η εξέλιξη ως τέτοια, αλλά παράλληλα, με δεδομένο ότι δεν μιλάμε για μια κοσμογονική εξέλιξη και, κυρίως, για κάτι το οποίο αυτή τη στιγμή μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα ότι θα έχει και πολιτική συνέχεια. Μπορεί να έχει, καθώς καταγράφει μια αύξηση της απαρέσκειας ενός τμήματος των Τ/Κ με την πολιτική του UBP (αλλά και του Τατάρ) όσον αφορά την εκχώρηση και των τελευταίων ψηγμάτων πρακτικής αυτοδιάθεσης των Τ/Κ στην Τουρκία, όμως δεν επηρεάζει τη συνολική εικόνα σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ασφαλές να μιλάμε για αλλαγή σε τέτοιο επίπεδο. 

Χαμένοι και «χαμένοι»

Χωρίς αμφιβολία, η Κυριακή ήταν μια καθόλου καλή ημέρα για το Κόμμα του Λαού (HP) του Κουντρέτ Όζερσαϊ, το οποίο είδε τα ποσοστά του να κατρακυλούν από το 6,7% στις φετινές γενικές «εκλογές» στο 1,8%. Το HP κατάφερε να εκλέξει μόλις 2 από τους 220 δημοτικούς συμβούλους, σε ένα αποτέλεσμα το οποίο σίγουρα δεν βοηθά την ήδη προβληματική του πορεία το τελευταίο διάστημα. Μείωση στα ποσοστά του είδε και το Κόμμα Αναγέννησης YDP (το «κόμμα των εποίκων») του Ερχάν Αρικλί από το 6,4% στο 5,7%. Ωστόσο, αν και απέτυχε να εκλέξει «δήμαρχο» σε επίπεδο «δημοτικών συμβούλων», το YDP δεν τα πήγε και τόσο άσχημα αφού εξέλεξε 13, τόσους όσοι και το TDP (σ.σ. το κόμμα των Χαρμαντζί, Ακιντζί). Ο Αρικλί, ένας από τους καταζητούμενους για τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ, βρίσκεται σε ρήξη με τα κόμματα της ψευδοκυβέρνησης και επιχειρεί το τελευταίο διάστημα να καταστεί ρυθμιστής στα πολιτικά πράγματα, σε ισορροπίες οι οποίες δεν άλλαξαν την Κυριακή, μέσω ανοιγμάτων και προς την Αριστερά.