Οι συμφωνίες Χριστοδουλίδη με τους εταίρους του και το τέχνασμα του «μηχανισμού επίλυσης διαφορών»

Το επιτελείο του Νίκου Χριστοδουλίδη απέφυγε επιμελώς να πάρει θέση για την επίκαιρη συζήτηση αναφορικά με τις διεξόδους που θα αναζητήσει με τους εταίρους του σε περιπτώσεις διαφωνιών, αν βεβαίως ο υποψήφιος καταφέρει να κερδίσει την Προεδρία της Δημοκρατίας. Προτίμησε να αφήσει τα κόμματα τα οποία τον στηρίζουν να δώσουν από μόνα τους διευκρινίσεις για το τι σημαίνει «μηχανισμός επίλυσης διαφορών», ο οποίος θα δίνει λύσεις σε καίρια ζητήματα, προφανώς όταν θα παρατηρείται διάσταση απόψεων των κομμάτων, τα οποία θα στηρίζουν την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Η αποτίμηση των πραγματικών δεδομένων όπως προέκυψαν όλους αυτούς τους μήνες μετά την εξαγγελία Χριστοδουλίδη, είχε να κάνει περισσότερο με την αγωνία των κομμάτων του λεγόμενου Κέντρου να τα βρουν με έναν υποψήφιο ο οποίος κατέγραφε και συνεχίζει να καταγράφει δυναμική, μια πραγματικότητα η οποία ποσώς δεν έχει να κάνει με τις όποιες αποφάσεις των κομμάτων, τα οποία σήμερα στηρίζουν τον Νίκο Χριστοδουλίδη. Μπορεί μάλιστα κάποιος να ισχυριστεί ότι και μέσα από τις τελευταίες μετρήσεις, μάλλον στασιμότητα ή και πισωγύρισμα χάρισαν στον υποψήφιο οι αποφάσεις των κομμάτων να τον στηρίξουν. Στην αποτίμηση δηλαδή των πολιτικών δεδομένων ήταν σαφές ότι περισσότερο τα ίδια τα κόμματα προσέτρεξαν στον Νίκο Χριστοδουλίδη παρά το αντίθετο. Αυτό τουλάχιστον ταυτιζόταν με τις διαρροές στην αρχή της προεκλογικής εκστρατείας από το επιτελείο του υποψηφίου, στέλνοντας μάλιστα το μήνυμα ότι «όποιος εκ των πολιτικών σχηματισμών ενδιαφέρεται, ο υποψήφιος είναι ανοικτός σε συνεργασία».

Χωρίς διέξοδο

Αυτή η τακτική Χριστοδουλίδη γινόταν βεβαίως εκ του ασφαλούς. Το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ στην πρώτη φάση του διαλόγου, επί της ουσίας, ενέδωσαν και ίσως προσαρμόστηκαν στα αδιαμφισβήτητα δεδομένα ότι η επιλογή Χριστοδουλίδη για τα ίδια τα κόμματα ήταν μια διέξοδος, από τη στιγμή στην οποία δεν υπήρξε περίπτωση να συμβαδίσουν με άλλες πολιτικές δυνάμεις, είτε με τον ΔΗΣΥ είτε με το ΑΚΕΛ. Εκείνο ωστόσο που τους έκαιγε, και αυτό το εξέφρασαν με διαφόρους τρόπους, είναι πως δεν θα ήθελαν να φαίνεται ότι υπέκυψαν αμαχητί σε μια υποψηφιότητα η οποία ήρθε από τα δεξιά, εμφανίζεται ως συνέχεια της παρούσας διακυβέρνησης, υιοθετεί τις ίδιες πρακτικές και καταγράφει περίπου τις ίδιες πολιτικές που έχουν εφαρμοστεί έντεκα τώρα χρόνια. Μια πολιτική την οποία, κυρίως το ΔΗΚΟ, πολεμούσε με το κοστούμι ενός «αντισυστημικού» σχηματισμού. Στο φόντο αυτού του προβληματισμού, τα κόμματα «έτρεξαν» κυριολεκτικώς να συνεργαστούν με τον Νίκο Χριστοδουλίδη, να υπερασπιστούν όσο ήταν δυνατό την αυτοτέλειά τους, αλλά να καλλιεργήσουν στους υποστηρικτές τους την άποψη ότι με διαφόρους τρόπους συνέβαλαν στη δημιουργία του προγράμματος του υποψηφίου. Ένα πρόγραμμα το οποίο εκφράζεται ακόμη με γενικούς άξονες χωρίς να επικεντρώνεται στα καυτά ζητήματα, τα οποία έτσι και αλλιώς θα αντιμετωπίσει οποιοσδήποτε νέος εκτελεστικός σχηματισμός.

Φόρμουλα για συμφωνίες

Τα συνεργαζόμενα κόμματα, όλο το προηγούμενο διάστημα, έκαναν λόγο για επί μέρους συμφωνίες με τον Νίκο Χριστοδουλίδη. Το ΔΗΚΟ μίλησε για 18 σημεία με τα οποία συμφώνησε ο υποψήφιος. Η ΕΔΕΚ είπε δημοσίως ότι επί της ομοσπονδίας την οποία απορρίπτει «βρήκε κοινή φόρμουλα με τον υποψήφιο», ενώ επιπλέον «συμφωνήσαμε πως δεν μπορεί να λυθεί το Κυπριακό αν δεν αποχωρήσει από την Κύπρο και ο τελευταίος στρατιώτης και μάλιστα πριν την εφαρμογή της λύσης». Τώρα έχει προστεθεί και η ΔΗΠΑ, η οποία μέσω στελεχών δηλώνει δημοσίως, παρά τις διαψεύσεις, ότι ναι μεν έχουν και διαφωνίες με τον υποψήφιο αλλά αυτές θα τίθενται σε ειδική επιτροπή επίλυσης διαφορών, η οποία θα ρυθμίζει τις διαφωνίες μεταξύ τους.

Τα θέματα που έχουν να κάνουν με την έκφραση των θέσεων του υποψηφίου δεν λύνονται με γενικές τοποθετήσεις και ρητορικές φανφάρες. Επί του παρόντος και 110 συνολικά ημέρες πριν από τις προεδρικές εκλογές, ο υποψήφιος διαχειρίζεται, ενσωματωμένα στην ατζέντα του, μόνο θέματα τα οποία με τον έναν ή το άλλον τρόπο δεν βρίσκονται σε διάσταση ούτε με προτάσεις άλλων υποψηφίων. Οι βασικοί του αντίπαλοι παρουσιάζουν ομοιογένεια στις θέσεις τους. Ο Αβέρωφ Νεοφύτου καθοδηγείται από ένα πρόγραμμα εδώ και καιρό, επεξεργασμένο από τον ΔΗΣΥ σε βάθος χρόνου αλλά και ως εξέλιξη της σημερινής διακυβέρνησης. Ο δε Ανδρέας Μαυρογιάννης διεκδίκησε και πήρε από το ΑΚΕΛ το πλαίσιο δράσης του, είτε αυτό αφορά το Κυπριακό είτε αυτό αφορά την οικονομική και κοινωνική πολιτική. Επομένως, δεν βιώνουν εσωτερικές έριδες με τους συνεργάτες τους.

Ο Νίκος Χριστοδουλίδης, ωστόσο, έχοντας τη δυναμική σε αυτό το στάδιο η οποία ίσως τον οδηγήσει στον προεδρικό θώκο, δεν μπορεί να αποφεύγει επί μονίμου βάσεως βασικά ζητήματα που έχουν να κάνουν με το περιεχόμενο στήριξης που τυγχάνει από τους συνεργάτες του. Αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να εξηγήσει τις επιμέρους φόρμουλες και συμφωνίες που σύνηψε με τα κόμματα, τα οποία τον στηρίζουν ώστε η κοινωνία να πειστεί πως δεν θα βιώσει ένα μοναδικό αλαλούμ, το οποίο αναγκαστικά θα εξοστρακίζεται μόνο με την περιλάλητη φόρμουλα του «μηχανισμού επίλυσης διαφορών», η οποία, παρά τις διαψεύσεις, έχει περίοπτη θέση στις συμφωνίες με τους εταίρους του.