Η κόρη του Ανδρέα Μαυρογιάννη στον «Π»: «Ο πατέρας μου θα είναι τίμιος Πρόεδρος διότι ήδη είναι ένας τίμιος άνθρωπος»

Σε μια προσπάθεια να σκιαγραφήσει το προφίλ των υποψηφίων προέδρων για την Κυπριακή Δημοκρατία, ο «Π» μιλά με πρόσωπα από το στενό τους περιβάλλον.

Ποιος είναι ο Ανδρέας Μαυρογιάννης και πώς μεγάλωσε τα παιδιά του; Η κόρη του ανεξάρτητου υποψήφιου, Ανδρέα Μαυρογιάννη, Αθηνά Μαυρογιάννη, δικηγόρος στο επάγγελμα, με ειδίκευση στην πνευματική ιδιοκτησία και με βάση της τη Γαλλία, μιλώντας στον «Π», μιλά για τον πατέρα και την οικογένειά της. Ποιος είναι ο Ανδρέας Μαυρογιάννης όταν κλείνουν οι πόρτες του σπιτιού τους; Από τις συνεχείς μετακομίσεις στο εξωτερικό λόγω της δουλειάς του τότε διπλωμάτη Ανδρέα Μαυρογιάννη, μέχρι τα καλοκαίρια στον Αγρό και την επιμονή του στην κυπριακή κουλτούρα, παιδεία και νοοτροπία, η κ. Μαυρογιάννη σκιαγραφεί τον πατέρα της και μας δείχνει μία εικόνα που δεν είχαμε ξαναδεί.

Ο πατερας σας ήταν διπλωμάτης οπότε αντιλαμβάνομαι ότι δούλευε πάρα πολύ και ότι ως οικογένεια αλλάζατε συχνα μέρη. Πώς είναι ένα παιδί να αλλάζει συνεχώς χώρα;

Μπορώ να μιλήσω για το πώς βιώσαμε αυτή την εμπειρία εγώ και ο αδερφός μου. Όταν ο πατέρας μου ξεκίνησε την καριέρα του ως διπλωμάτης στο εξωτερικό και όχι μόνο στο υπουργείο στην Κύπρο, είχαμε την τύχη η αείμνηστη μαμά μας να σταματήσει τη δουλειά της ως δασκάλα και να είναι σπίτι μαζί μας. Η μαμά μου έκανε ένα βήμα πίσω και ακολούθησε τον μπαμπά. Σε όλα τα μέρη που πηγαίναμε ήταν η βάση της οικογένειας. Ο τρόπος ζωής μας ήταν ουσιαστικά ο ίδιος ανεξάρτητα απ' το πού βρισκόμασταν. Είχαμε πολλή αγάπη και στοργή, αλλά και συγκεκριμένους κανόνες, οπότε είχαμε έναν μεγάλο βαθμό σταθερότητας. Για παράδειγμα, το πρωινό και το βραδινό το τρώγαμε πάντα μαζί, άσχετα με τις δουλειές και τις υποχρεώσεις του μπαμπά. Πάντα τα τηρούσαμε αυτά. Θέλαμε χρόνο μαζί ως οικογένεια και τον είχαμε. Ο μπαμπάς μου σεβόταν απόλυτα τους κανόνες του σπιτιού. Τις Κυριακές συνήθως μας μαγείρευε ο ίδιος. Είχαμε λίγο, αλλά ποιοτικό χρόνο. Αυτό που ζούμε τώρα με το πρόγραμμα δεν είναι πολύ διαφορετικό από τότε. Οι ρυθμοί είναι εξίσου απαιτητικοί.

Ως μπαμπάς πώς ήταν;

Ήταν ένας καλός πατέρας, ήταν πάντα η ήρεμη δύναμη της οικογένειας. Δεν υπήρχαν φωνές και τσακωμοί στο σπίτι μας. Και επειδή και εγώ και ο αδερφός μου μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον ήρεμο και υποστηρικτικό, που δεν υπήρχαν συγκρίσεις και εντάσεις, νιώθαμε την ευθύνη να μην απογοητεύσουμε τους γονείς μας. Νιώθαμε ότι επειδή μας πρόσφεραν απλόχερα τόσα πολλά πράγματα, έπρεπε και εμείς με τον δικό μας τρόπο να τους το ανταποδώσουμε και να ανταποκριθούμε στα όνειρά τους, που ποτέ δεν μας έλεγαν για να μη νιώθουμε βάρος ή υποχρέωση.

Ποια ήταν η αρχή/αξία που πάλευε να σας μεταφέρει;

Η βασική αρχή με την οποία μεγαλώσαμε και εγώ και ο αδερφός μου, ήταν ότι ασχέτως σε ποιο μέρος ήμασταν ή τι γλώσσα μιλούσαμε, εμάς η χώρα μας ήταν η Κύπρος. Η βάση μας και το σπίτι μας στην Αγλαντζιά και οι ρίζες μας στον Αγρό.

Για παράδειγμα, ο αδερφός μου ο Διομήδης, έχει ζήσει πολύ λίγο καιρό στην Κύπρο και παρ' όλ' αυτά αν τον ρωτήσεις από πού είναι θα σου πει απ’ τον Αγρό. Κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε στον Αγρό με τα ξαδέρφια μας. Από κει έχουμε τις πιο έντονες αναμνήσεις σαν παιδιά. Ο Αγρός είναι η καρδιά της οικογένειάς μας.

Ένα παιδί που ζει σε αυτές τις συνθήκες, που αλλάζει συνεχώς χώρες, μπορεί πολύ εύκολα να μπερδευτεί και να αναρωτιέται από πού είναι, ποια είναι η ταυτότητά του κ.λπ. Σε μας ήταν πολύ ξεκάθαρο. Ήταν πολύ ξεκάθαρο ότι εμείς είμαστε Κύπριοι, ότι η οικογένειά μας είναι αυτή που βλέπουμε κάθε χρόνο το καλοκαίρι. Αυτή είναι η βάση μας. Αυτές είναι οι ρίζες μας. Δεν έχει σημασία που τώρα είμαστε σε άλλες χώρες. Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και με τα αγγλικά και τα γαλλικά που ήταν ουσιαστικά μητρικές μας γλώσσες. Στο σπίτι μιλούσαμε μόνο ελληνικά. Ήταν πολύ σημαντικό για τον μπαμπά μου να ξέρουμε καλά ελληνικά. Κάθε Κυριακή κάναμε μάθημα με δασκάλα, δίναμε εξετάσεις και ακολουθούσαμε το αντίστοιχο επίπεδο που είχαν τα παιδιά της ηλικίας μας στην Κύπρο.

Τώρα που εσείς και ο αδερφός σας είστε ενήλικοι, ο μπαμπάς σας τι ρόλο έχει στη ζωή σας; Είναι παρεμβατικός;

Ο μπαμπάς μου είναι ο άνθρωπος που δεν θα μπει στον δρόμο σου, αλλά όταν χρειαστείς κάτι θα έρθει αμέσως. Θα σε αφήσει να κάνεις τις επιλογές σου, να είσαι και να νιώθεις ανεξάρτητος και τη στιγμή που θα νιώθεις ότι χρειάζεσαι ένα χέρι βοηθείας θα εμφανιστεί και θα σου δώσει λύση.

Όσον αφορά τις σπουδές μου, ήταν ο άνθρωπος που με συμβούλευε, αλλά την ίδια ώρα με άφηνε ελεύθερη να αποφασίζω τι ακριβώς θέλω. Για παράδειγμα, εγώ έλεγα ότι ήθελα να σπουδάσω στο Παρίσι. Ο μπαμπάς μου απ’ την άλλη, θεωρούσε ότι η Γαλλία για πρώτο πτυχίο θα περιόριζε τις επιλογές μου. Αυτό το οποίο μου έλεγε εκείνη την περίοδο ήταν να ξεκινήσω με την Αγγλία, αφού ήμουν και ανήλικη όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο και σπούδαζε στην Αγγλία και ο αδελφός μου, και ύστερα ήμουν ελεύθερη να πάω σε όποιο μέρος ήθελα. Ήταν διορατικός κι εγώ τότε δυσκολευόμουν να το δω. Μου έλεγε ότι έπρεπε πρώτα να ανοίξω τους ορίζοντές μου, να τριφτώ, να βγω έξω απ’ το comfort zone μου και ότι θα έρθουν όλα στην ώρα τους. Τον άκουσα και δεν το μετανιώνω. Ξεκίνησα από την Αγγλία και μετά πήγα στη Γαλλία. Τώρα μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό του.

Επέβαλε αυτό που ήθελε για εσάς;

Δεν ήταν ένας μπαμπάς ο οποίος σε ανάγκαζε να κάνεις κάτι. Σου έλεγε αυτό είναι πολύ χρήσιμο γι’ αυτόν και γι’ αυτόν τον λόγο, και έπειτα σε άφηνε να αποφασίσεις μόνος σου και να αναλάβεις τις ευθύνες των επιλογών σου. Δεν σε οδηγούσε απ’ τον εύκολο δρόμο. Για εκείνον ήταν καλό να ζοριστείς, να προσπαθήσεις και να κάνεις υπομονή πριν αποκτήσεις κάτι. Υπήρχε μία δημοκρατική πειθαρχία.

Για παράδειγμα, εγώ πάντα ήθελα να τελειώσω με τις σπουδές μου, να βγω γρήγορα στην αγορά εργασίας, να ξεκινήσω την καριέρα μου, να βγάλω τα δικά μου χρήματα και να είμαι ανεξάρτητη. Ο μπαμπάς μου ήταν της λογικής ότι έπρεπε να αργήσεις όσο πιο πολύ γίνεται να ξεκινήσεις μία καριέρα. Προσπαθούσε να πει και σε εμένα και στον αδερφό μου ότι έπρεπε να επενδύσουμε στη μόρφωση, στον εθελοντισμό, στις πρακτικές. Να αποκτήσουμε όσο πιο πολλές εμπειρίες γίνεται. Τον μπαμπά μου, ας πούμε, τον ξέρουμε όπως είναι τώρα, αλλά την πρώτη του δουλειά στο Υπουργείο Εξωτερικών την έπιασε στα 30 του. Ήταν πάντα της λογικής, «διάβασε όσο πιο πολύ μπορείς, δοκίμασε πολλά διαφορετικά πράγματα, δούλεψε για να μπορείς να ζήσεις όσο και όπου χρειάζεται, μείνε σε διαφορετικά μέρη, πάρε τον χρόνο σου, μην αποκλείεις πρόσωπα και καταστάσεις, και αφού τα έχεις κάνει όλα αυτά, αποφάσισε τι θες να κάνεις». Ποτέ οι γονείς μας δεν έβλεπαν τη ζωή μια όρθια σκάλα και μια συνεχή προσπάθεια ανόδου, αλλά ως μια βιωματική εμπειρία που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.

Τι έχετε μάθει/κερδίσει απ’ τον πατέρα σας;

Ο πατέρας συνήθιζε να λέει ότι πάντα μπορούμε να παίζουμε στην πρώτη κατηγορία. Έτσι και στην περίπτωση της Κύπρου. Είναι μια μικρή χώρα που μπορεί να κάνει πολύ μεγάλα και σπουδαία πράγματα. Δεν είναι μοιραίο να είναι στην άκρη και να παρακολουθεί.

Αυτή η ατάκα υπάρχει πολύ έντονα τώρα και στο δικό μου μυαλό, μιας και έχω μετακομίσει στο Παρίσι εδώ και 5 μήνες μετά από αρκετά χρόνια στην Κύπρο μεταξύ Λεμεσού και Λευκωσίας. Ήθελα να προσπαθήσω και να εφαρμόσω αυτό που μου έλεγε από μικρή ο μπαμπάς μου. Αυτό, λοιπόν, έχω μάθει. Το dream big.

Τι τύπος είναι ο Ανδρέας Μαυρογιάννης; Ανοιχτός; Κλειστός; Της παρέας;

Άμα είναι με τους καλύτερους του φίλους ή τα αδέρφια του είναι πολύ ανοιχτός, μπορεί και να τραγουδήσει, να χορέψει, μπορεί να λένε όλοι μέρα αστεία και ιστορίες. Είναι όλοι παθιασμένοι με την ελληνική μουσική, έχουν απίστευτες γνώσεις.

Πώς κρίνετε την απόφασή του να μπει στην πολιτική; Πιστεύετε ότι έκανε καλά;

Ξέρω από πρώτο χέρι ότι νιώθει τεράστια ευθύνη. Λόγω της καριέρας που έζησε και όλων των πραγμάτων που είδε στην πολιτική σκηνή και στη διπλωματική υπηρεσία, έχει πάρα πολλές γνώσεις και ξέρει ότι είναι κάτι που μπορεί να κάνει. Έχει καιρό που γίνεται αυτή η συζήτηση στην οικογένειά μας και έχω δει την εξέλιξη στην όλη σκέψη του.

Παράλληλα, νιώθω ότι αυτό που κάνει ο μπαμπάς μου είναι θυσία για το καλό του τόπου. Το να θέτεις τον εαυτό σου σε δημόσια θέα και να γίνεσαι αντικείμενο επιθέσεων είναι κάτι που συνοδεύει αυτή την απόφαση. Και το γνωρίζαμε αυτό από την αρχή. Είναι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, αλλά σταθερός και αυστηρός. Δεν το κάνει για να δειχτεί, απλώς νιώθει την ευθύνη ότι επειδή μπορεί να το κάνει, πρέπει να προσπαθήσει να το κάνει. Και να πέτυχει. Με αυτό ακριβώς το σκεπτικό και εμείς κρατάμε τόσο χαμηλούς τόνους. Δεν είναι εύκολο τώρα που σας μιλάω γιατί δεν είναι στην κουλτούρα της οικογένειάς μας. Επειδή, όμως, πήρε αυτή την απόφαση ο μπαμπάς μου θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί για να τον στηρίξουμε. Είναι απόλυτα ικανός γι' αυτή τη θέση. Γι' αυτό και θέλω να δει ο κόσμος ποιος είναι ο πατέρας μου. Θέλω να δουν το ποιόν του.

Τι έχει να προσφέρει στον τόπο;

Νιώθει ευθύνη ότι πρέπει να προσφέρει στην κοινωνία που τον μεγάλωσε. Είναι όχι μόνο ένας τίμιος πολιτικός, αλλά και ένας τίμιος άνθρωπος. Στην προσωπική του ζωή δεν έκανε ποτέ κακό σε κανέναν. Πάντα έβαζε τον εαυτό του δεύτερο. Πάντα έκανε αυτό που έπρεπε και αυτό που ήταν δίκαιο να κάνει, ανεξάρτητα απ’ τις συνέπειες που θα είχε στον ίδιο. Μπορείς να του έχεις εμπιστοσύνη. Ο λόγος του είναι νόμος απαράβατος. Εάν ζητήσεις βοήθεια θα σε βοηθήσει με τρόπο που δε θα νιώθεις ότι του χρωστάς. Θα σε βοηθήσει επειδή θέλει να σε βοηθήσει και τελειώνει εκεί η υπόθεση. Δεν κάνει τα παιχνίδια, «μου χρωστάς, σου χρωστώ». Αυτή είναι και η γενική αρχή του σπιτιού μας. Θεωρώ, δυστυχώς, πως αυτό το χαρακτηριστικό είναι πολύ σπάνιο στοιχείο. Ειδικά στην πολιτική.

Βάλατε ποτέ το λεγόμενο «μέσο»;

Το «μέσο» είναι πολύ αντίθετο στην νοοτροπία της οικογένειάς μας. Για μας είναι κάτι που δεν είναι σωστό. Υπήρξαν πολλά παραδείγματα κατά τη διάρκεια της ζωής μας όπου θα μπορούσαμε να το είχαμε κάνει. Όταν πρόκειται για τα παιδιά του, ο πατέρας μου θα προτιμούσε να πάρουμε τον μακρύ δρόμο και να μάθουμε μόνοι μας στην πορεία, έτσι ώστε να μπορούμε να νιώσουμε την αίσθηση ότι το αξίζουμε και ότι έχουμε δουλέψει σκληρά για να φτάσουμε εκεί που πάμε. Γιατί έτσι το έκανε κι εκείνος. Έτσι λειτουργούμε ως οικογένεια. Με αυτές τις αξίες μεγάλωσα και εγώ και ο αδερφός μου.

Πιστεύετε ότι θα τα καταφέρει;

Πιστεύω πως ναι. Οι Κύπριοι θέλουν αυτό ακριβώς το πράγμα. Μιλάω με κόσμο και μου λένε ότι θέλουν έναν άνθρωπο που αν τους λέει ένα πράγμα να ισχύει. Ο λόγος του, δηλαδή, να είναι νόμος. Να μην έχουν δεύτερες σκέψεις για το τι μπορεί να κρύβεται πίσω απ’ τις λέξεις, για το πώς θα πρέπει να ανταποδώσουν ή τι προσωπικά συμφέροντα μπορεί να έχει πίσω από οποιαδήποτε απόφαση. Ίσια πράγματα! Αυτό κάνει και ο μπαμπάς μου. Είναι ευθύς, ξεκάθαρος, δεν παίζει παιχνίδια και δεν κάνει υποχωρήσεις σε θέματα αρχής.