Σκάνδαλο «χρυσών» διαβατηρίων: Το μετέωρο βήμα Αβέρωφ και Χριστοδουλίδη

Οι δύο βασικοί υποψήφιοι που προέρχονται από τις τάξεις του Δημοκρατικού Συναγερμού, με τον δεύτερο να τυγχάνει εναγκαλισμού από ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ, οι οποίοι φιλοδοξούν να συνεχίσουν το πολιτικό και οικονομικο-πολιτικό συσσωρευμένο «κεφάλαιο» της δεκαετούς διακυβέρνησης Αναστασιάδη, δεν είναι σε θέση να συνεχίσουν να αποφεύγουν την ουσία των συζητήσεων αναφορικά με τα όσα, ακόμη μια φορά, αποκαλύπτονται για το πρόγραμμα πολιτογραφήσεων. Δεν έχουν, εν μέσω προεκλογικής περιόδου, την «πολυτέλεια» της υπεκφυγής εκ των συζητήσεων για την ουσία του σκανδάλου, για τα όσα διαπιστώνονται μετά επιτάσεως και στην πρόσφατη έκθεση της Ελεγκτικής Υπηρεσίας.

Θέλουν δεν θέλουν, Αβέρωφ Νεοφύτου και Νίκος Χριστοδουλίδης, θα πρέπει να ερμηνεύσουν τη δική τους στάση απέναντι στο τεράστιο σκάνδαλο των «χρυσών» διαβατηρίων, όσο και αν το πολιτικό και οικονομικό σύστημα επιχειρεί ακόμη μια φορά να το ρίξει στα μαλακά και να εστιάσει σε γενικές και αόριστες δικαιολογίες, όπου αυτές εμφανίζονται με την εκ νέου πεπατημένη στάση της κυβέρνησης και του υπόλογου Προέδρου. Ο πρώτος, ως αρχηγός του κυβερνώντος κόμματος, βρισκόταν αμέσως ή εμμέσως γνώστης των παθογενειών του προγράμματος και ο δεύτερος, ως μέλος, για εννέα συναπτά έτη της κυβέρνησης, η οποία βρίσκεται υπό κρίση, συμμετείχε στις αποφάσεις και καθόριζε είτε με την ψήφο του είτε διά της ανοχής του, την πορεία αυτού του προγράμματος με τις παράνομες, κατά χιλιάδες, πολιτογραφήσεις. Ο κ. Χριστοδουλίδης έχει ένα πρόσθετο λόγο να το κάνει. Υποστηρίζεται σήμερα από το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ, κόμματα τα οποία χαρακτηρίζουν την κυβέρνηση Αναστασιάδη ως την πιο διεφθαρμένη όλων των εποχών.

Στην ατζέντα έως το τέλος

Αυτό, ωστόσο, το οποίο σήμερα παρακολουθεί εμβρόντητη η κυπριακή κοινωνία με τις συσσωρευτικές και συγκλονιστικές αποκαλύψεις για το σύστημα που έχει στηθεί σε βάρος της αξιοπιστίας της χώρας, με δήθεν δικαιολογία την προσέλκυση επενδύσεων και όχι προς όφελος της οικονομίας αλλά μερικών δεκάδων εμπλεκομένων επιχειρηματιών ανάπτυξης γης, δικηγορικών και ελεγκτικών γραφείων, δεν πρόκειται να μείνει έξω από την προεκλογική εκστρατεία. Είναι, επομένως, αναπόφευκτο ότι και οι δύο υποψήφιοι για την Προεδρία, θα πρέπει να πάρουν θέση για το σκάνδαλο, να εξηγήσουν για την απουσία τουλάχιστον ενστάσεών τους, αλλά και γιατί δεν είχαν κάτι να αρθρώσουν στη διάρκεια μιας σειράς ετών κορύφωσης του σκανδάλου.

Να πάρουν θέση

Αβέρωφ Νεοφύτου και Νίκος Χριστοδουλίδης δεν δραστηριοποιούνταν όλα αυτά τα χρόνια της διακυβέρνησης Αναστασιάδη, σε δρόμους ξεχωριστούς ούτε και διαφορετικών κατευθύνσεων. Βρισκόντουσαν στο ίδιο μετερίζι, είχαν κοινούς στόχους και οράματα, ακολουθούσαν παρόμοιες πολιτικές με εμπνευστή τον ένοικο του Προεδρικού, προσαρμόζονταν στους σχεδιασμούς και τα θέλω ενός Προέδρου σε όλα σχεδόν τα θέματα. Σήμερα, δεν έχουν κανένα ηθικό έρεισμα του «στρίβειν διά του αρραβώνος». Είναι, επομένως, υπόχρεοι να πάρουν θέση και να εξηγήσουν την πολιτική ανοχή τους απέναντι στα μεγάλα σκάνδαλα αυτής της κυβέρνησης.

Θα επιχειρήσει ο πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού να αποφύγει την απευθείας εμπλοκή του στις συζητήσεις επί του συγκεκριμένου ζητήματος; Ή, μήπως, θα το κάνει προσχηματικά για να δικαιολογήσει την πρακτική της κυβέρνησης, την οποία ωστόσο δεν μπορεί απευθείας να αποποιηθεί; Αν ισχυριστεί ότι ο ίδιος δεν είχε άμεση σχέση με τις κυβερνητικές αποφάσεις, τότε πώς θα δικαιολογήσει το γεγονός πως ούτε μια φωνή αντίδρασης, στα όσα σκανδαλώδη έχουν αποκαλυφθεί τα τελευταία χρόνια, τα οποία οδηγούσαν απευθείας στις προεδρικές και κυβερνητικές πρακτικές, έχει ακουστεί από ένα ολόκληρο κόμμα του οποίου ηγείται; Ή, μήπως, τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου δεν είχαν γνώση του τι ακριβώς διαδραματιζόταν; Αν δεν αντιλαμβάνονταν σε τι ακριβώς συναινούσαν, τότε είναι πολιτικά ανίκανοι. Παραδέχονται ωστόσο κάτι τέτοιο; Αν δεν ήταν πολιτικά ελλιπείς να διαπιστώσουν το μέγεθος των ατασθαλιών, τότε είναι συνυπεύθυνοι του σκανδάλου. Θα πρέπει, επομένως, να αποφασίσουν τα στελέχη πρώτης γραμμής του ΔΗΣΥ, τα οποία βρέθηκαν σε υπουργικά πόστα. Το ίδιο θα πρέπει να αποφασίσει και ο άλλος υποψήφιος από τον χώρο της Κεντροδεξιάς, ο κύριος Χριστοδουλίδης. Ο οποίος εμφανίζεται εκστασιασμένος από την πρακτική της κυβέρνησης την οποία υπηρετούσε και η οποία «δεν έχει καθόλου στίγματα διαφθοράς, δεν είναι διεφθαρμένη», όπως ο ίδιος επιμένει όταν απευθύνεται στην κοινή γνώμη ως φορέας του νέου στην πολιτική ζωή, αλλά πάντα «σταθερό μέλος» του κυβερνώντος κόμματος.

Η απόλυτη σιωπή

Δεν υπήρχε στον ΔΗΣΥ του Αβέρωφ Νεοφύτου, έστω για την τιμή των όπλων, μια νηφάλια αλλά τολμηρή φωνή η οποία να έσωζε την αξιοπρέπεια της παράταξης από τις απίστευτες πρακτικές της κυβέρνησης σε σχέση με τις πολιτογραφήσεις, για ένα ζήτημα το οποίο πολλάκις η Κύπρος δέχθηκε παρατηρήσεις και προειδοποιήσεις από τους εταίρους μας; Πολλά μπορούν να αναφερθούν για την απόλυτη σιωπή του ΔΗΣΥ απέναντι στις κυβερνητικές πολιτικές. Μια από τις κραυγαλέες περιπτώσεις προσπάθειας υπεκφυγής των πραγματικών ευθυνών αλλά και συγκάλυψης, ήταν η συντριπτική απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου για τα έγγραφα της Πανδώρας. Ήταν πρωτοφανής η στάση της κυβέρνησης αλλά και των δύο ευρωβουλευτών του ΔΗΣΥ, σε πλήρη αντίθεση με την απόλυτη πλειοψηφία όχι μόνο των μελών του Ευρωκοινοβουλίου, αλλά και του Ευρωπαϊκού Λαϊκού κόμματος, όπως τη βιώσαμε πέρσι τον Οκτώβριο, όταν η κοινωνία διαπίστωσε ότι η χώρα τέθηκε στο κάδρο των χωρών με την πλέον εμπεδωμένη διαφθορά σε επίπεδο ηγεσίας του κράτους. Όπως και τότε με τα έγραφα της Πανδώρας, έτσι και τώρα με την έκθεση της Ελεγκτικής Υπηρεσίας, όλοι οι εμπλεκόμενοι, Πρόεδρος, μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, ΔΗΣΥ, αλλά και Νίκος Χριστοδουλίδης, ο οποίος υπόσχεται την αλλαγή για να σώσει την κοινωνία, επιχειρούν είτε διά έωλων επιχειρημάτων είτε διά της σιωπής, να αποφύγουν να πάρουν θέση και να «διασκεδάσουν», τουλάχιστον για την τιμή των όπλων, τις εντυπώσεις ότι η Κυπριακή Δημοκρατία βρίσκεται ενώπιον μιας πρωτοφανούς ηθικής κατάπτωσης, με απόλυτο πρωταγωνιστή το σημερινό πολιτικό προσωπικό, το οποίο έχει άμεση σχέση με τη σημερινή διακυβέρνηση του τόπου και τον απερχόμενο Πρόεδρο.