Νίκος Χριστοδουλίδης: Ένας εξωγήινος διεκδικεί την Προεδρία της Κύπρου

Αν ο κ. Νίκος Χριστοδουλίδης εμφανιζόταν για πρώτη φορά ενώπιον της κυπριακής κοινωνίας και έλεγε αυτά που είπε κατά τη διάρκεια της εξαγγελίας της υποψηφιότητάς του για την Προεδρία του 2023 στην Κύπρο, κάθε καλόπιστος πολίτης αυτής της χώρας θα έλεγε: «Ας τον ακούσω».

Όμως, ο κ. Χριστοδουλίδης δεν γεννήθηκε στον Βόρειο Πόλο από Εσκιμώους, πολύ περισσότερο δεν είναι εξωγήινος από τον Γαλαξία της Ανδρομέδας. Κατάγεται από τη Γεροσκήπου, παντρεύτηκε στη Λεμεσό, ζει στη Λευκωσία και τα τελευταία 9 χρόνια ήταν μέλος της κυβέρνησης Αναστασιάδη. Οπότε, τα όσα ωραία είπε και οραματίζεται (χρησιμοποίησε το ρήμα οραματίζομαι κάμποσες φορές) μπορούν να εκληφθούν ως ατάκες ενός αφελούς ο οποίος προσπαθεί να βγάλει την ουρά του έξω από όλα όσα έχουν συμβεί σε αυτή τη χώρα, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως αμέτοχο, ως αντισυστημικό, ως άνθρωπο που ως άλλος Ηρακλής θέλει να καθαρίσει τον στάβλο του Αυγεία, χωρίς να βλέπει αυτό που βλέπουμε όλοι εμείς. Ότι δεν είναι ο Ηρακλής. Ότι τα τελευταία χρίνια είναι το τσιράκι του Νίκου Αυγεία Αναστασιάδη. Ότι το κοστούμι και η γραβάτα του μυρίζουν επίσης κοπριά, όπως και όλων των άλλων πολιτικών από τους οποίους εναγώνια επιχείρησε να αποστασιοποιηθεί.

Παφίτης 

Ο κ. Χριστοδουλίδης, τα τελευταία 9 χρόνια, είναι μέρος της πολιτικής ζωής της χώρας και ανήκει στην ομάδα των πολιτικών που ευθύνονται για όσα θετικά, αλλά και αρνητικά, μας προέκυψαν.

Εν ολίγοις, δεν μπορεί να μας λέει, αφήστε τα προβληματικά κόμματα και ακολουθήστε εμένα τον άμωμο και αμόλυντο γιατί διαθέτω όραμα ώστε να οδηγήσω την Κύπρο στην επιτυχία. Είχε την ευκαιρία ως ο άνθρωπος του Νίκου Αναστασιάδη, να συμβάλει ώστε αυτή η χώρα να βαδίσει με επιτυχία και όχι σήμερα να θεωρείται ως μια από τις πιο διεφθαρμένες χώρες της ΕΕ. Αν, βέβαια, θεωρεί ότι η κυβέρνηση την οποία υπηρέτησε είχε θετικό έργο, οφείλει και είναι έντιμο να το πει. Αν το έλεγε, βέβαια, με ποια μούτρα θα δικαιολογούσε την κάθοδό του ως ανεξάρτητος υποψήφιος; Αν θεωρεί ότι είχε αποτυχίες, οφείλει και πάλιν να τις επισημάνει και να μας εξηγήσει το γιατί. Δεν το είπε, προφανώς γιατί φοβάται εκείνο το μεσημβρινό τηλεφώνημα του Προέδρου Αναστασιάδη πριν πάει για τη γνωστή σιέστα, που σίγουρα θα του έλεγε: «Ρε Νίκο, εκάμαμε σε άδρωπο για να μας ξιτιμάζεις τζιαι που πάνω»;

Νομοτελειακά, η ομιλία του κινήθηκε σε ένα πλαίσιο όμορφο και συνάμα άδειο. Όμορφο σε σκηνική παρουσία, στην προσπάθειά του να προσελκύσει κάθε πολίτη, άδειο γιατί σε αυτό μπορούσαν να χωρέσουν όλες οι φρούδες ελπίδες των ανθρώπων αυτής της χώρας. Να το θέσουμε πιο πρακτικά, μιας και ο Παφίτης κ. Χριστοδουλίδης ξέρει πολύ καλά τη θρησκευτική μας παράδοση, εξού και το μεσσιανικό ύφος της ομιλίας του: Ήταν μια ομιλία, μνήμα του Αγίου Νεοφύτου.

Λαϊκισμός 

Ήταν μια ομιλία που τα χώρεσε όλα, δίνοντας και το στίγμα της πολιτικής «έχω για όλους μια υπόσχεση να δώσω», που θα ακολουθήσει. Της οποίας, φευ, ο μόνος συνεκτικός δεσμός ήταν ένας διάχυτος λαϊκισμός:

* Ένας αριστερόστροφος λαϊκισμός, για να μπορέσει να μιλήσει για θέματα οικονομικής ανισότητας και να υποσχεθεί ισότητα και ευκαιρίες για όλους, γενικά και αόριστα. Κάτι σαν το ανύπαρκτο εκείνο καζαντί, όπου όλοι οι λαχνοί κερδίζουν.

* Ένας δεξιόστροφος λαϊκισμός για να μιλήσει για την επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού, την ενίσχυση της Άμυνας και να υπογραμμίσει τη μηδενική ανοχή που πρέπει να έχει το κράτος στους παράτυπους μετανάστες. Για τους ΛΟΑΤΚΙ λογικά, όπως ο κάθε καλός συντηρητικός δεξιός δεν είπε τίποτα, προφανώς ύστερα από συμβουλή του γέροντα και πνευματικού του, παρά μόνο ότι σέβεται γενικώς τη διαφορετικότητα. Προσέξτε, δεν υπερασπίζεται τη διαφορετικότητα.

* Ήταν κατά κύριο λόγο ένας απολιτίκ λαϊκισμός, με λόγο ιδεολογικά ρηχό, ο οποίος δεν έχει τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει τα πιο σύνθετα προβλήματα πολιτικής. Αυτό που επιχείρησε ήταν να κινητοποιήσει χιλιάδες κόσμου, απονομιμοποιώντας το πολιτικό σύστημα, ζητώντας από τους απλούς ανθρώπους να τον αναγνωρίσουν ως τη μόνη αξιόπιστη πηγή παραγωγής πολιτικής. Στην Ευρώπη, τα τελευταία χρόνια, ο λόγος αυτός έχει πέραση, ξεκινώντας από το Σαλβίνι, τον Ούρπαν, ακόμα και τη Λεπέν, η οποία προσήλθε αγνώριστη στις τελευταίες προεδρικές εκλογές της Γαλλίας, ξεχνώντας ποια ήταν τα τελευταία δέκα χρόνια. Το ίδιο και ο Χριστουδουλίδης. Το τσιράκι του Αναστασιάδη εμφανίστηκε ως Μάρτιν Λούθερ Κίγκ που οραματίζεται (i have a dream) μια νέα κοινωνία.

Τα οράματα

Στο πλαίσιο της ομιλίας του, ο κ. Χριστοδουλίδης, αφού αντέγραψε αυτά που είπε ο Κασουλίδης ως υποψήφιος το 2008, ότι δηλαδή «το φράγμα του φόβου έσπασε και το κύμα της υποστηρίξης μεγαλώνει», ξεδίπλωσε και κάποιους από τους γενικούς και αόριστους οραματισμούς του. Μας είπε: «Οραματίζομαι την Κύπρο με υπερήφανη εξωτερική πολιτική, με διεκδικητικό ρεαλισμό και ισχυρή άμυνα, που λειτουργεί αποτρεπτικά σε οποιαδήποτε επιβουλή».

Στ' αλήθεια, μας δουλεύει; Επί των ημερών και ως επικεφαλής του Υπουργείου Εξωτερικών της χώρας μας, είδαμε την Κύπρο να σέρνεται πίσω από το άρμα της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία μας έλεγαν θα μας προστατεύσει στο Συμβούλιο Ασφαλείας από τους άνομους σχεδιασμούς των Αμερικανών και των Βρετανών, που προωθούν τα συμφέροντα της Τουρκίας. Την ίδια στιγμή, κλείναμε τα μάτια όταν η Ρωσία έκτιζε πυρηνικούς σταθμούς και εφοδίαζε με S-400 την Άγκυρα. Όσο για τον διεκδικητικό ρεαλισμό και την ισχυρή μας άμυνα, και πάλιν είδαμε τα επιτεύγματά του. Απομονωθήκαμε στην ΕΕ, την οποία κατηγορούσαμε για υποκρισία, ενώ η Τουρκία τρυπούσε ανενόχλητα στην ΑΟΖ μας, παρά το ότι, όπως έλεγε, θωρακίσαμε την ΑΟΖ μας μέσω των Τριμερών με Αίγυπτο και Ισραήλ, αλλά και ότι η Τουρκία δεν θα έβρισκε να αγοράσει τρυπάνι.

Πάντα στο πλαίσιο της ομιλίας του, ο κ. Χριστοδουλίδης μοιράστηκε μαζί μας ακόμα ένα όραμα: «Οραματίζομαι την Κύπρο στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης ως κόμβο συνεργασίας, ως γέφυρα πολιτισμών, ως κέντρο καινοτομίας και αριστείας». Το δούλεμα εδώ πάει σύννεφο: Αυτό θα το πετυχαίναμε αν μπορούσαμε να λύσουμε το Κυπριακό, αν οι Τριμερείς γίνονταν Τετραμερείς, αν μπορούσαμε να βγάλουμε και να διαθέσουμε το φυσικό μας αέριο. Επί των ημερών του όχι, δεν κάναμε τίποτα προς αυτήν την κατεύθυνση, απεναντίας, πέρα από την Τουρκία, κερδίσαμε και την καχυποψία των Ευρωπαίων εταίρων μας αλλά και των Αμερικανών. Με αποκορύφωμα την εν πολλοίς υπερβολική καταγγελία του αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μαργαρίτη Σχοινά, ότι περίπου λειτουργεί ως πράκτορας των Ρώσων και καλός μαθητής του Σεργκέι Λαβρόφ.

Στην ομιλία του, αναφέρθηκε και στη λύση του Κυπριακού: «Οραματίζομαι πάνω από όλα μια επανενωμένη πατρίδα, ελεύθερη, κυρίαρχη και εδαφικά ακέραιη, σύμφωνα με τα σχετικά με την Κύπρο ψηφίσματα των ΗΕ και το Κεκτημένο της ΕΕ, μια πατρίδα χωρίς τα τουρκικά συρματοπλέγματα της διαίρεσης, χωρίς ξένα στρατεύματα και ξένους εγγυητές, η οποία θα διαδραματίζει τον ρόλο που δικαιούται και της αξίζει σε περιφερειακό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Η παρούσα κατάσταση πραγμάτων, το απαράδεχτο και παράνομο status quo, δεν μπορεί να αποτελεί τη λύση του Κυπριακού, ούτε η διχοτόμηση, ούτε η συνομοσπονδία, ούτε η κυριαρχική ισότητα δύο οντοτήτων, ούτε τα δύο κράτη. Έχουμε χρέος να καταβάλουμε κάθε προσπάθεια για την ουσιαστική αποκατάσταση της ενότητας της πατρίδας μας, του εδάφους της, του λαού της και των θεσμών της, σε ένα διζωνικό, δικοινοτικό και δημοκρατικό ομοσπονδιακό κράτος, όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα και η ασφάλεια όλων των Κυπρίων θα τυγχάνουν πλήρους σεβασμού, Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων, Μαρωνιτών, Αρμενίων και Λατίνων».

Ο κ. Χριστοδουλίδης, για να είναι πολιτικά ορθός, κατέγραψε ως θέση του τη λύση Ομοσπονδίας (όπως έκανε και ο μακαρίτης ο Τάσσος Παπαδόπουλος), αλλά φρόντισε να βάλει και το σωστό περιεχόμενο, δηλαδή τι δεν θέλει. Συγκαταλέγεται κι αυτός στην ομάδα των Κυπρίων πολιτικών που μιλούν για Ομοσπονδία αλλά στην πράξη δεν είναι σε θέση να μας εξηγήσουν τι λύση είναι αυτή. Παρακολουθώντας την πορεία του κ. Χριστοδουλίδη, να αντιδρά στο Μοντ Πελεράν, στη Γενεύη και στο Κραν Μοντανά το 2017, όλοι κατανοούμε τι θέλει στο Κυπριακό: Αρκείται προς το παρόν στο status quo, αναμένει σύμφωνα με τις προφητείες των πατέρων της Εκκλησίας την κατάρρευση της Τουρκίας και την επιστροφή σε ένα ενιαίο κράτος που θα έχουν τον έλεγχο οι Ελληνοκύπριοι. Το είπε, εξάλλου, αυτό και ο Μόρφου Νεόφυτος, σε μια οραματική ομιλία του απευθυνόμενος στη σύζυγο του κ. Χριστοδουλίδη, κ. Φιλίππα Καρσερά, η οποία τον παρακολουθούσε με ύφος κατανυκτικό: «Ο σύζυγός σου, ως υπουργός Εξωτερικών, και εγώ που μιλώ με τους Αγίους, μπορούμε να γνωρίζουμε ποιο θα είναι το τέλος της Τουρκίας».

Το μεγαλύτερο όραμα

Συνεκδοχικά, ο Νίκος Χριστοδουλίδης, πάντα με βάση την κατάληξη της ομιλίας του, οραματίζεται την Κύπρο «που είμαι σίγουρος, μου το έχεις πει πολλές φορές, οραματίζεσαι και εσύ», όπως είπε, «έστω και αν κάποια στιγμή έχασες την ελπίδα σου και τα παράτησες». Τώρα, θα μου πείτε, τι οραματίζεται ο μέσος Κύπριος; Πολύ δύσκολο ερώτημα για να δώσει κάποιος έγκυρη απάντηση; Προφανώς ο κ. Χριστοδουλίδης, αφήνει τους Κυπρίους να οραματίζονται, για να τους στείλει το μήνυμα ότι οραματίζεται κι αυτός μαζί τους, άσχετο αν δεν γνωρίζουν τι οραματίζονται για να οραματισθεί κι αυτός.

Μήπως και δημιουργηθούν, βέβαια, παρεξηγήσεις για το τι τελικά οραματίζεται ο κ. Χριστοδουλίδης με τους επίδοξους ψηφοφόρους του, έγινε ξαφνικά στην τελευταία του πρόταση πολύ σαφής και συγκεκριμένος, όπως η αρχαία Σίβυλλα στους Δελφούς: «Οραματιζόμαστε, σκεφτόμαστε και θέλουμε τα ίδια πράγματα. Ήρθε η ώρα, αφού συμφωνούμε, να το προσπαθήσουμε μαζί, όλοι, για την Κύπρο των παιδιών μας. Δεν είναι επιλογή. Είναι χρέος. Είναι οφειλή όλων μας».