Τελικά είμαστε αφελείς ή κατώτεροι των περιστάσεων;

Του Μιχάλη Παπαπέτρου

Μερικές φορές διερωτώμαι αν είμαστε αφελείς ή αν αδυνατούμε να κατανοήσουμε το τι γίνεται και τι εξελίσσεται γύρω μας. Χθες οι κυβερνήσεις της Κύπρου και της Ελλάδας αποφάσισαν να στείλουν δύο πολεμικά αεροσκάφη στην παρέλαση. Και αν η επικίνδυνη, πολιτικά και στρατιωτικά, αυτή κίνηση επηρέαζε μόνο το θυμικό των απλών πολιτών, που έμπλεοι εθνικής υπερηφάνειας, θεωρούν ότι άλλαξαν οι συσχετισμοί και το ισοζύγιο δυνάμεων και ότι, επιτέλους, η Ελλάδα είναι εδώ για να μας προστατεύσει, θα μπορούσε κάποιος να την εντάξει στον λαϊκισμό και τη μικροπολιτική, που, ιδιαίτερα σε προεκλογικές περιόδους, αναρριχάται σε δυσθεώρητα ύψη.
Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης εκστασιασμένος από την πτήση των δύο αεροπλάνων, αντί να κάτσει να σκεφτεί τα όσα του καταλογίζει ο γ.γ. του ΟΗΕ με την έκθεσή του για τις συνομιλίες, δηλώνει ενώπιον του λαού ότι τώρα θα μπορεί να διαπραγματεύεται από θέσεως ισχύος!! Δηλαδή, με άλλα λόγια, τώρα θα μπορεί να επιβάλλει στην Τουρκία και στους Τ/Κ τις θέσεις του.

Θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει τον Πρόεδρο ως πολιτικά αφελή. Όμως, μπορώ να διαβεβαιώσω μετά λόγου γνώσεως, ότι ο Νίκος Αναστασιάδης δεν είναι αφελής. Μελετά τις κινήσεις του, είναι άριστος τακτικιστής και ξέρει πολύ καλά τι επιδιώκει. Απλώς, επιβεβαιώνει την οβιδιακή μεταμόρφωσή του στο κ=Κυπριακό, η οποία εκτείνεται σε όρια που, ούτε οι πιο απαισιόδοξοι, από τους πρώην συνοδοιπόρους του, μπορούσαμε να φανταστούμε. Σαν να μην πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο.
Το οδυνηρότερο, όμως, είναι ότι και ο υποψήφιος της Αριστεράς, σε διαφωνία με το ΑΚΕΛ, χαιρετίζει την παρουσία των ελληνικών αεροπλάνων και έμμεσα, πλην σαφώς μας παραπέμπει στο, αλήστου μνήμης, ενιαίο (δήθεν) αμυντικό δόγμα, που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον ως εφαλτήριο για την εκτόξευση του εθνικισμού και των ψευδαισθήσεων στην Κύπρο.

Ο Σταύρος Μαλάς οφείλει να κατανοήσει ότι, με μεσοβέζικες πολιτικές και τακτικισμούς δευτέρου γύρου, η υποψηφιότητά του θα αντιμετωπίσει τεράστια προβλήματα. Μετά την τραγωδία του Κραν Μοντανά ο τόπος χρειάζεται καθαρές πολιτικές και ανεπιτήδευτο πολιτικό λόγο, αν θέλουμε να ελπίζουμε ότι μπορούμε να αξιοποιήσουμε τις ελάχιστες ελπίδες που μας απέμειναν.

Η τελευταία έκθεση του κ. Γκουτέρες προς το Συμβούλιο Ασφαλείας δείχνει τον δρόμο, που ήδη φαντάζει μονόδρομος. Μας καλεί ο γενικός ηραμματέας να κρατήσουμε ανοιχτές και να ενισχύσουμε τις γέφυρες επικοινωνίας και αντ΄ αυτού εμείς, μετά από 16 χρόνια φέρνουμε στρατιωτικά αεροπλάνα από την Ελλάδα, σάμπως και μπορούν αυτά να αλλάξουν το συντριπτικά αρνητικό ισοζύγιο σε βάρος μας, έστω και στο ελάχιστο. Μας ζητά να ενισχύσουμε τις δικοινοτικές επιτροπές συνεργασίας και η κυβέρνηση στέλλει επιστολές για να τις αδρανοποιήσει.

Για όσους γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση, ο Γκουτέρες μας είπε ότι, ενώ όλα τα βασικά ζητήματα, περιλαμβανομένων των εγγυήσεων και του δικαιώματος μονομερούς επέμβασης, ήταν σχεδόν πλήρως συμφωνημένα, εμείς δεν επιδείξαμε πολιτική βούληση για να φτάσουμε σε λύση. Αυτή είναι μια βαρύτατη μομφή, την οποία καθόλου δεν απαλύνει το ότι την ίδια μομφή απευθύνει και προς την άλλη πλευρά. Εξάλλου, η τουρκική πλευρά μπορεί να ζήσει και χωρίς λύση του Κυπριακού. Και εγώ ο αφελής είμαι με την εντύπωση πως είναι η δική μας πλευρά που επιδιώκει τη λύση, που θέλει την Αμμόχωστο, τη Μόρφου, την αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των βασικών ελευθεριών, την κατάργηση των εγγυήσεων, την αποχώρηση 39.350 Τούρκων στρατιωτών και την παραμονή 650 στρατιωτών.

Ο Γκουτέρες μας λέει ότι δεν έχουμε πολιτική βούληση για όλα αυτά και την ίδια ώρα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος πανηγυρίζει για την έκθεσή του. Διερωτώμαι πως δεν μπορεί ο Πρόεδρος, να αντιληφθεί ότι η υπέρπτηση δύο αεροπλάνων για μερικά λεπτά (διότι δεν μπορούν παραπάνω), ουσιαστικά αλείφει βούτυρο στο ψωμί της τουρκικής πλευράς, αναβαθμίζει και ενισχύει τους ισχυρισμούς της για ανασφάλεια των Τουρκοκυπρίων, που χρειάζονται την τουρκική προστασία. Ιδιαίτερα τώρα, που κατά τον κ. Καμένο, η Ελλάδα (δήθεν) μετακινήθηκε κοντά μας και θα είναι εδώ.

Μεσά σ΄ αυτό το θέατρο του παραλόγου, καλείται ο κυπριακός λαός να αποδείξει ότι δεν είναι, ούτε αφελής, ούτε κατώτερος των περιστάσεων. Και για να γίνει αυτό, θα πρέπει να στείλει ισχυρό και σαφές μήνυμα ότι αρκετά με τις μεταμορφώσεις, αρκετά με τους πειραματισμούς, αρκετά με τους τακτικισμούς και την πολιτική ανεπάρκεια. Ιδιαίτερα τώρα που τα τύμπανα της διχοτόμησης δεν ακούγονται μόνο στην Τουρκία και τα κατεχόμενα, αλλά και σε έγκριτες διεθνείς εφημερίδες όπως ο «Independent» που φιλοξένησε χθες άρθρο του πρώην Βρετανού υπουργού Εξωτερικών, ο οποίος τάσσεται υπέρ της αναγνώρισης του ψευδοκράτους.