Καλή τύχη στη δημοσιονομική πειθαρχία

Η δημοσιονομική πειθαρχία είναι τα μάντρα του Υπουργείου Οικονομικών από το 2013 και ο Μάκης Κεραυνός φροντίζει να το υπενθυμίζει με κάθε ευκαιρία. Ειδικά αυτές τις μέρες που ο δικός του προϋπολογισμός ήταν μόλις ένας από τους επτά της ευρωζώνης που «πέρασε» τις δημοσιονομικές εξετάσεις των Βρυξελλών. Τώρα, πόσο θα καταφέρει να πείσει τους βουλευτές των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση να αποδεχθούν τις συγκρατημένες δαπάνες, αυτό θα το καθορίσουν η στάση του ΔΗΣΥ αλλά κυρίως του ΑΚΕΛ.

Λιγότερο από έναν μήνα πριν την ψήφιση του προϋπολογισμού, ο υπουργός Οικονομικών Μάκης Κεραυνός φρόντισε να ξεκαθαρίσει πως οι δημοσιονομικοί στόχοι είναι αδιαπραγμάτευτοι. Το κάνει αυτό ο υπουργός καθώς η πίεση που του ασκείται τόσο δημόσια όσο και σε κλειστές συναντήσεις είναι πλέον αφόρητη. Όχι τόσο από τις επίσημες ηγεσίες των κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, όσο από επιμέρους βουλευτές που πλέον απειλούν ανοιχτά πως θα καταψηφίσουν τον προϋπολογισμό αν δεν ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις τους. Βουλευτές του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ και της ΔΗΠΑ, με τις δικές τους ατζέντες, που απευθύνονται σε συγκεκριμένα, δικά τους ακροατήρια, δυσκολεύονται ή δεν βολεύονται με την «υπευθυνότητα» που συνοδεύει τη συμμετοχή στη διακυβέρνηση.

Αυτό βέβαια, γιατί θεωρούν πως παρά τη δεδομένη στήριξη του ΔΗΣΥ στον προϋπολογισμό, το ΑΚΕΛ θα συνεχίσει να τον καταψηφίζει, συνεχίζοντας μια στρατηγική που διαμορφώθηκε, όταν το κόμμα βρέθηκε «στον τοίχο» για τη διακυβέρνηση Χριστόφια, οι τράπεζες με «κουρεμένες» καταθέσεις και η κοινωνία στη «μέγκενη» του μνημονίου. Το γεγονός ωστόσο είναι πως αυτή η στρατηγική δίνει όντως ρυθμιστικό ρόλο στις επιμέρους κυβερνητικές ομάδες έναντι του Προεδρικού και του Υπουργείου Οικονομικών. Με άλλα λόγια, όποιος αποφασίσει πως μπορεί να λαϊκίσει ή να διεκδικήσει περισσότερες δαπάνες για επιμέρους ομάδες του πληθυσμού, δεν έχει παρά να διαχωρίσει τη θέση του και να ψηφίσει με βάση τα πιστεύω του ή τα πολιτικά του συμφέροντα. Αυτό το είδαμε να συμβαίνει το καλοκαίρι με την ψήφιση των νομοσχεδίων για τις εκποιήσεις και θα το βρίσκουμε μπροστά μας σε κάθε ευκαιρία. Πόσο θα αντέξει ο υπουργός Οικονομικών στο «κάστρο» της δημοσιονομικής πειθαρχίας; Οι πιθανότητες είναι ξεκάθαρα εναντίον του.

Πολιτικά, το φαινόμενο είναι συνέπεια της σκληρής ρητορικής και της πολιτικής κόντρας με την προηγούμενη κυβέρνηση. Μιας όξυνσης που ξεκίνησε με αφορμή τα «χρυσά» διαβατήρια και την εξόφθαλμη διαφθορά και εντάθηκε στις βουλευτικές και προεδρικές εκλογές. Η ρητορική αυτής της περιόδου, σε συνδυασμό με τις μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές προκλήσεις που έμειναν αναπάντητες, έχουν ριζοσπαστικοποιήσει κομμάτι των ψηφοφόρων και των κεντρώων κομμάτων, οδηγώντας τους να εκλέξουν βουλευτές «διαμαρτυρίας» και όχι «κυβερνητικής ευθύνης». Αυτό, σε συνδυασμό με την αποτυχία να συμμετέχουν ενεργά και σε αυτήν την κυβέρνηση, έχει δημιουργήσει πολιτικά «απρόβλεπτες» ομάδες μέσα σε κόμματα που «φτιάχτηκαν» για να μετέχουν στην εξουσία. Είναι αυτές οι συνθήκες που κατέστησαν σταθερή την εκπροσώπηση του εθνικιστικού ΕΛΑΜ στη Βουλή και είναι αυτές οι νοοτροπίες που το πριμοδοτούν σύμφωνα και με τις δημοσκοπήσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας.

Αυτά θα βρει μπροστά του ο Πρόεδρος Νίκος Χριστοδουλίδης και ας προσπαθεί από τώρα ο υπουργός του να κόψει την όρεξη ενόψει των επικείμενων διαπραγματεύσεων σε επίπεδο Εργατικού Συμβουλευτικού Σώματος (ΕΣΣ) για την ΑΤΑ και τον Εθνικό Κατώτατο Μισθό (ΕΚΜ). Θα τα βρει μπροστά του και στη συζήτηση που ανοίγει σχετικά με τις δαπάνες για το κρατικό μισθολόγιο και την ανάγκη για νέο οργανόγραμμα της δημόσιας υπηρεσίας. Θα τα βρει μπροστά του και σε ό,τι αφορά τα νομοσχέδια για τις εκποιήσεις και τις αρμοδιότητες του Χρηματοοικονομικού επιτρόπου αλλά και στη φιλόδοξη προσπάθεια για τη σταδιακή εφαρμογή της φορολογικής μεταρρύθμισης και της πράσινης μετάβασης. Αν δεν καταφέρει να τα ξεπεράσει, η δημοσιονομική πειθαρχία στο όνομα της οποίας «ορκίζεται» τώρα ο υπουργός Οικονομικών, θα είναι σε λίγους μήνες λόγια κενού περιεχομένου. Μετά, θα τα βρούμε όλοι μπροστά μας.