Τραπεζικέ υπάλληλε έχεις πακέτο

Το σχέδιο εθελούσιας εξόδου υπαλλήλων που ανακοίνωσε η Τράπεζα Κύπρου και η προειδοποίηση εικοσιτετράωρης απεργίας, που εξέδωσαν οι συνάδελφοί τους στην Ελληνική Τράπεζα, μονοπώλησαν το ενδιαφέρον του χρηματοοικονομικού κόσμου, τη βδομάδα που μας πέρασε. Κοινό σημείο αναφοράς και στα δύο, το κόστος λειτουργίας των τραπεζών. Το επόμενο μεγάλο κεφάλαιο, δηλαδή, που θα κληθούν να διαχειριστούν οι τράπεζες, μόλις ξεμπερδέψουν από τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Έφτασε η ώρα, λοιπόν, για να αρχίσει το ξεκαθάρισμα προθέσεων.

Η κίνηση της Τράπεζας Κύπρου, να προσφέρει ένα αρκετά γενναιόδωρο πακέτο στους υπαλλήλους για εθελούσια αποχώρηση, τερματίζει, για την ώρα τουλάχιστον, την αβεβαιότητα που επικρατούσε στους κόλπους του οργανισμού, εδώ και πολλούς μήνες. Αβεβαιότητα, τόσο ως προς τον αριθμό τον θέσεων που θα έκοβε η τράπεζα όσο και για την αποζημίωση. Ευτυχώς, για τους υπαλλήλους, οι φήμες που ήθελαν τις περικοπές στις θέσεις να φθάνουν μέχρι το 50% του προσωπικού, χωρίς κίνητρα, διαψεύστηκαν.

Ο περιορισμός του αριθμού σε μόνο 400 υπαλλήλους και η αποζημίωση που μπορεί να φθάσει μέχρι και τις 200.000 ευρώ χωρίς φορολογία, θεωρώ πως λειτουργεί κατευναστικά για το προσωπικό αλλά και για την εικόνα της ίδιας της τράπεζας. Ωστόσο, θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε και στην πράξη πώς θα ανταποκριθούν οι εργαζόμενοι, μέχρι και τις 18 Οκτωβρίου, οπόταν λήγει και η προθεσμία για όσους θέλουν να συμμετάσχουν στο τέταρτο διαδοχικό σχέδιο εθελούσιας εξόδου από το 2013. Την ίδια ώρα, δίνει στη νέα διεύθυνση Νικολάου-Αράπογλου, την ανάσα που χρειάζεται ώστε να προσαρμοστεί χωρίς εργασιακές κρίσεις.

Αν στην Τράπεζα Κύπρου επικρατεί ανακούφιση, στην Ελληνική Τράπεζα η ανακοίνωση εικοσιτετράωρης απεργίας για τις 11 Οκτωβρίου, επιδεινώνει τις σχέσεις εργαζομένων με τη διοίκηση. Μια ανακοίνωση, που όσοι ασχολούμαστε με το τραπεζικό ρεπορτάζ δεν την αναμέναμε μετά τις διαβεβαιώσεις του διευθύνοντος συμβούλου της Γιάννη Μάτση, πως «οφείλουμε να καταβάλουμε αυξήσεις στους εργαζομένους, κυρίως, στο προσωπικό που ήρθε από την πρώην Συνεργατική Κυπριακή Τράπεζα», στο τέλος του Σεπτέμβρη.

Βέβαια, αυτή του η αναφορά συνοδεύτηκε με αυτό που οι τραπεζικοί υπάλληλοι ξέρουν ως «μικρά γράμματα», στους όρους του συμβολαίου: «οι αυξήσεις ορισμένες φορές είναι οριζόντιες, εντούτοις, ως επί το πλείστον θα ανταμείβεται η αποδοτικότητα και η παραγωγικότητα». Αυτή η διασύνδεση είναι που στην ουσία ενόχλησε την ΕΤΥΚ, η οποία επανέφερε στο τραπέζι όλα τα αιτήματα: ΑΤΑ, πλήρωση οργανικών θέσεων, επαναφορά μισθών, Ταμείο Προνοίας, άμεση ένταξη των υπαλλήλων της πρώην Συνεργατικής Κυπριακής Τράπεζας στις κλίμακες της Ελληνικής, ακόμη, και πληρωμή οδοιπορικών. Αιτήματα που θα αυξήσουν το κόστος της Ελληνικής, την ώρα μάλιστα που η διοίκηση έχει θέση ως στόχο τη μείωση του κόστους ως προς το εισόδημα στο 55% από 65% που ήταν το Ιούνιο του 2019.

Ωστόσο, αν και κατά γενικό κανόνα η απεργία δεν είναι κάτι το υγιές για μια επιχείρηση, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η απεργία στη Ελληνική Τράπεζα, αν τελικά πραγματοποιηθεί, θα είναι ακόμη μια ένδειξη επιστροφής στην ομαλότητα. Η ανακοίνωσή της και μόνο, δείχνει πως οι υπάλληλοι που γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα τα έσοδα του εργοδότη τους, έχουν μετά από χρόνια την αυτοπεποίθηση να διεκδικήσουν, χωρίς να φοβούνται πως η απεργία θα βάλει λουκέτο στον οργανισμό.

Στην πράξη, ωστόσο, στον τραπεζικό τομέα, η εργοδοτική πλευρά και οι εργαζόμενοι, θα πρέπει να μάθουν πώς θα γίνει λειτουργική η σχέση τους στη νέα εποχή. Μια εποχή με περιορισμένα έσοδα και αυξημένες εποπτικές απαιτήσεις. Με τους μέτοχους να χάνουν μέρος της επένδυσης και χωρίς μέρισμα στα κέρδη, οι υπάλληλοι δύσκολα βρίσκουν κατανόηση στα αιτήματά τους. Την ίδια ώρα, η εργοδοτική πλευρά θα πρέπει να δει τι μπορεί να δώσει που να μην εξευτελίζει το κύρος και τον ρόλο των συνδικαλιστών. Η περίπτωση της Ελληνικής Τράπεζας θα δείξει τον δρόμο για τη συνέχεια.