Πολ Κρούγκμαν: Φεύγει από τους New York Times μετά από 25 χρόνια αφήνοντας αιχμές

Μετά από 25 ολόκληρα χρόνια, ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος, Πολ Κρούγκμαν, αποτελεί παρελθόν από τους New York Times, αφήνοντας αιχμές κατά της εφημερίδας για παρεμβάσεις στο έργο του αλλά και για περίεργη συμπεριφορά προς το πρόσωπο του.

«Όπως γνωρίζουν πολλοί που με διαβάζουν, τον περασμένο μήνα αποσύρθηκα από τη θέση μου ως γνωμογράφος στους New York Times — μια δουλειά που έκανα για 25 χρόνια. Παρά τα όσα έγραψαν οι Times για μένα, δεν ήταν μια ευτυχής λύση της συνεργασίας. Σε καμία περίπτωση δεν έχω ξεμείνει από ενέργεια ή θέματα για να γράψω. Αλλά από τη δική μου οπτική γωνία, η φύση της σχέσης μου με τους Times είχε εκφυλιστεί σε σημείο που δεν μπορούσα πλέον να παραμείνω» αναφέρει σε άρθρο του.

«Ο Τσαρλς Κάιζερ έγραψε ένα εύστοχο άρθρο στο Columbia Journalism Review σχετικά με την αναχώρησή μου. Αυτό που θέλω να κάνω σε αυτήν την ανάρτηση είναι να προσθέσω ακόμη περισσότερο πλαίσιο. Ας είμαστε ξεκάθαροι: δεν σκοπεύω να έχω μια διαρκή κόντρα με τους Times: ήρθα, είδα, ένιωσα ότι έπρεπε να φύγω και προχώρησα.

Αλλά πιστεύω ότι η ιστορία του γιατί έφυγα λέει κάτι σημαντικό για την τρέχουσα κατάσταση της δημοσιογραφίας» συμπληρώνει με νόημα.

Οι λόγοι που έφυγε μετά από 25 ολόκληρα χρόνια

Το παρασκήνιο: μέχρι το 2017 περίπου, ένιωθα εξαιρετικά χαρούμενος με τον ρόλο μου στους Times, για αρκετούς λόγους.

Πρώτον, ένιωσα ότι τελικά είχα καταφέρει να προσαρμοστώ στο να γράφω άρθρα γνώμης για ευρεία κατανάλωση. Όταν οι Times με προσέλαβαν στα τέλη του 1999, ήμουν καθηγητής οικονομικών που έγραφε περιστασιακά για ένα ευρύτερο κοινό. Και η δημιουργία δοκιμίων σε απλά αγγλικά 800 λέξεων για αναγνώστες χωρίς υπόβαθρο στα οικονομικά είναι, ας πούμε, λίγο διαφορετική από τη σύνταξη άρθρων 5000 λέξεων σε ακαδημαϊκά περιοδικά γεμάτα εξισώσεις και διαγράμματα για μια μικρή επαγγελματική κοινότητα. Για ένα διάστημα πάλεψα με τη μετάβαση.

Αλλά τελικά το κατάλαβα. Πραγματικά χάρηκα στην προσπάθεια που έκανα στο να συνοψίσω ένα επιχείρημα στα βασικά του στοιχεία, να το εκφράσω σε συνηθισμένη γλώσσα και να το κάνω ενδιαφέρον. Επιπλέον, πιστεύω ότι το κείμενό μου επηρέασε τον εθνικό λόγο, ειδικά για ζητήματα όπως η προσπάθεια του Τζορτζ Μπους να ιδιωτικοποιήσει την Κοινωνική Ασφάλιση, η πορεία προς τον νόμο για την προσιτή φροντίδα (παρά την αρχική απροθυμία του Ομπάμα) και τον αδικαιολόγητο δημοσιονομικό πανικό στις αρχές της δεκαετίας του 2010.

Κατά τα πρώτα 24 χρόνια μου στους Times, από το 2000 έως το 2024, αντιμετώπισα πολύ λίγους εκδοτικούς περιορισμούς σχετικά με το πώς και τι έγραψα. Για το μεγαλύτερο μέρος αυτής της περιόδου το κείμενο μου πήγαινε κατευθείαν σε έναν επιμελητή, ο οποίος μερικές φορές μου πρότεινε να κάνω κάποιες αλλαγές — για παράδειγμα, αμβλύνοντας έναν ισχυρισμό που αναμφισβήτητα υπερέβαινε τα αποδεδειγμένα γεγονότα ή επαναδιατύπωση ενός αποσπάσματος που ο συντάκτης δεν καταλάβαινε καλά, και που οι αναγνώστες μάλλον θα είχαν επίσης πρόβλημα να καταλάβουν.

Αλλά το μοντάζ ήταν πολύ ελαφρύ. Με την πάροδο των ετών, αρκετοί συντάκτες αντιγράφων παραπονέθηκαν αστειευόμενοι ότι δεν τους έδινα τίποτα να κάνουν, γιατί προσαρμόστηκα εντελώς στις ανάγκες, με καθαρή γραφή και χωρίς πολλούς δυσνόητους τεχνικούς όρους.

Αυτή η ελαφριά επεξεργασία επικράτησε ακόμη και όταν πήρα θέσεις που έκαναν την ηγεσία των Times πολύ νευρική. Οι πρώτες και επανειλημμένες επικρίσεις μου για την επιθυμία του Μπους να εισβάλει στο Ιράκ οδήγησαν σε αρκετές τεταμένες συναντήσεις με τη διοίκηση. Σε αυτές τις συναντήσεις, με παρότρυναν να μειώσω τους τόνους. Ωστόσο, τα κείμενα δημοσιεύτηκαν όπως τα έγραψα. Και στο τέλος, πιστεύω ότι οι Times – οι οποίοι τελικά ζήτησαν συγγνώμη για τον ρόλο τους στην προώθηση του πολέμου – ήταν χαρούμενοι που είχα λάβει θέση κατά της εισβολής. Πιστεύω ότι ήταν η καλύτερη ώρα μου.

Ανακάλυψα όμως με απογοήτευση τον περασμένο χρόνο, όταν οι σημερινοί συντάκτες των Times και εγώ αρχίσαμε να συζητάμε τις διαφορές μας, ότι η τρέχουσα διοίκηση και οι κορυφαίοι συντάκτες φαίνεται να αγνοούσαν εντελώς αυτό το σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της εφημερίδας και τον ρόλο μου σε αυτήν.

Tο blog του Κρούγκμαν

Δεύτερον, η προηγούμενη διεύθυνση και οι συντάκτες των Times μου είχαν επιτρέψει να συμμετάσχω στις οικονομικές συζητήσεις υψηλότερου επιπέδου της εποχής. Ο απόηχος της οικονομικής κρίσης του 2008 οδήγησε σε μια μεγάλη άνθηση των οικονομικών blogs. Σημαντικές, περίπλοκες συζητήσεις σχετικά με τα αίτια της κρίσης και την πολιτική απάντηση πραγματοποιούνταν λίγο πολύ σε πραγματικό χρόνο. Μπόρεσα να συμμετάσχω ενεργά σε αυτές τις συζητήσεις, γιατί είχα ένα δικό μου blog για τα οικονομικά, κάτω από την ομπρέλα των Times αλλά χωριστά από τη στήλη. Το blog, χωρίς επεξεργασία, ήταν και πιο τεχνικό – μερικές φορές πολύ πιο τεχνικό – και πιο χαλαρό από τη στήλη.

Στη συνέχεια, βήμα προς βήμα, αφαιρέθηκαν όλα τα πράγματα που έκαναν τη συγγραφή στους Times να αξίζει τον κόπο για μένα. Οι Times έβγαλαν το blog από την ομπρέλα τους στα τέλη του 2017.

Για λίγο προσπάθησα να αναπληρώσω την απώλεια του blog με ποσταρίσματα στο Twitter. Αλλά ακόμη και πριν ο Έλον Μασκ ναζοποιήσει τον ιστότοπο, τα νήματα των tweet ήταν ένα άβολο, κατώτερο υποκατάστατο των αναρτήσεων ιστολογίου. Έτσι, το 2021 άνοιξα έναν λογαριασμό Substack, στην προσπάθεια μου να δημοσεύσω τεχνικό υλικό που δεν μπορούσα να δημοσιεύσω στους Times.

Η διαχείριση του χρόνου έγινε πολύ δύσκολη. Όταν τους εξήγησα ότι πραγματικά χρειαζόμουν μια διέξοδο όπου θα μπορούσα να δημοσιεύω περισσότερα αναλυτικά γραπτά με γραφήματα κ.λπ., συμφώνησαν να μου επιτρέψουν να έχω ένα ενημερωτικό δελτίο (newsletter) των Times (δύο φορές την εβδομάδα), όπου θα μπορούσα να δημοσιεύω το είδος της δουλειάς μου που είχα αναρτήσει παλαιότερα στο blog μου.

Τον Σεπτέμβριο του 2024 το newsletter μου ανεστάλη ξαφνικά από τους Times. Ο μόνος λόγος που μου δόθηκε ήταν «πρόβλημα ρυθμού»: σύμφωνα με τους Times, έγραφα πολύ συχνά. Δεν ξέρω γιατί αυτό θεωρήθηκε πρόβλημα, καθώς το ενημερωτικό δελτίο μου δεν προοριζόταν ποτέ να δημοσιευτεί ως μέρος της κανονικής εφημερίδας. Επιπλέον, είχε αποδειχθεί δημοφιλές σε πολλούς αναγνώστες.

Επίσης, το 2024, η επεξεργασία των τακτικών στηλών μου μετατράπηκε από ένα ελαφρύ άγγιγμα σε εξαιρετικά παρεμβατική. Πήγα από το ένα επίπεδο επεξεργασίας στο τρία, με έναν άμεσο συντάκτη και τον ανώτερό του να επιβλέπουν τη στήλη, και μερικές φορές να κάνουν ουσιαστικές επανεγγραφές πριν πάει για αντιγραφή. Αυτές οι επαναλήψεις σχεδόν πάντα περιλάμβαναν αλλαγή του τόνου, εισαγωγή περιττών χαρακτηριστικών και, όπως το είδα, ψευδή ισοδυναμία.

Θα ξαναέγραφα τις αλλαγές για να αποκαταστήσω την ουσία του αρχικού μου επιχειρήματος. Αλλά όπως είπα στον Τσαρλς Κάιζερ, άρχισα να νιώθω ότι καταβάλλω περισσότερη προσπάθεια —ιδιαίτερα συναισθηματική ενέργεια— για να διορθώσω τη συντακτική ζημιά από ό,τι για να γράψω τα αρχικά άρθρα. Και το τελικό αποτέλεσμα του μπρος-πίσω ήταν συχνά επίπεδο και άχρωμο.

Κάτι ακόμα: Αντιμετώπισα προσπάθειες από άλλους να μου υπαγορεύσουν τι θα μπορούσα (και δεν θα μπορούσα) να γράψω, συνήθως με τη μορφή «Έχεις ήδη γράψει γι’ αυτό», σαν να μην χρειάζονται ποτέ περισσότερα από ένα άρθρο για να καλυφθεί αποτελεσματικά ένα θέμα. Αν αυτός ήταν ο κανόνας κατά τη διάρκεια της προηγούμενης θητείας μου, δεν θα μπορούσα ποτέ να υποστηρίξω τη θέση μου για το Obamacare, ή κατά της ιδιωτικοποίησης της Κοινωνικής Ασφάλισης, και -το πιο ανησυχητικό- κατά της εισβολής στο Ιράκ. Επιπλέον, σε όλους τους συντάκτες της κοινής γνώμης των Times απαγορεύτηκε να ασκούν κάθε είδους κριτική στα μέσα ενημέρωσης. Σχεδόν το είδος του κανόνα που θα επέτρεπε σε έναν αρθρογράφο να δηλώσει ότι «μας λένε ψέματα στον πόλεμο».

Ένιωσα ότι το byline μου χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία μιας ιστορίας που δεν ήταν πλέον δική μου. Έτσι έφυγα.

Αυτή είναι η ιστορία μου. Ποιες είναι οι ευρύτερες επιπτώσεις;

Το μήνυμα για το μέλλον της δημοσιογραφίας

«Οι λέξεις», έγραψε κάποτε ο Τζον Μέιναρντ Κέινς, «θα έπρεπε να είναι λίγο άγριες, γιατί είναι η επίθεση των σκέψεων εναντίον του ασυνείδητου». Αυτή ήταν πάντα η στάση μου απέναντι στο γράψιμο γνώμης. Οι στήλες των εφημερίδων θα πρέπει να είναι αμφιλεγόμενες, γιατί το κύριο θέμα είναι να κάνουμε τους ανθρώπους να ξανασκεφτούν τις υποθέσεις τους. Έλεγα, μισοαστεία, ότι αν μια στήλη δεν δημιουργούσε μεγάλο αριθμό μηνυμάτων μίσους, αυτό σήμαινε ότι είχα σπαταλήσει τον χώρο.

Ωστόσο, αυτό που ένιωσα κατά τη διάρκεια της τελευταίας μου χρονιάς στους Times ήταν μια ώθηση προς την ηρεμία, προς την αποφυγή να πω οτιδήποτε πολύ ευθέως με τρόπο που θα μπορούσε να εξοργίσει μερικούς ανθρώπους (ιδιαίτερα στα δεξιά). Υποθέτω ότι η ερώτησή μου είναι, αν αυτοί είναι οι βασικοί κανόνες, γιατί να μπω στον κόπο να έχω μία στήλη γνώμης;

Ίσως υπήρχε μια στιγμή που οι αναγνώστες καθόντουσαν ακίνητοι για νηφάλια, βαρετά άρθρα – ο πιο βαρετός τίτλος της ιστορίας, «Worthwhile Canadian Initiative», ήταν ο τίτλος ενός άρθρου των Times – επειδή θεωρούνταν ότι αντιπροσώπευαν τις απόψεις του The Establishment. Και έχω την αίσθηση ότι η διοίκηση των Times εξακολουθεί να πιστεύει ότι ζει σε αυτόν τον κόσμο. Όμως, στο σημερινό ευρύτατο περιβάλλον πληροφόρησης (και παραπληροφόρησης), η βαρετή γραφή απλώς εξαφανίζεται χωρίς ίχνος.

Σε ένα κάπως διαφορετικό θέμα, μου κατέστη σαφές ότι η διοίκηση με την οποία είχα να κάνω δεν καταλάβαινε τη διαφορά μεταξύ της γνώμης και της ύπαρξης μιας τεκμηριωμένης, βασισμένης στην πραγματικότητα γνώμης. Όταν ακυρώθηκε το ενημερωτικό δελτίο, προσπάθησα να επισημάνω ότι ήμουν σχεδόν ο μόνος τακτικός αρθρογράφος που έκανε πολιτική. Η απάντησή τους ήταν να υποδείξουν άλλους συγγραφείς που συχνά εξέφραζαν απόψεις σχετικά με την πολιτική, οικονομική και άλλα. Μάταια προσπάθησα να εξηγήσω ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να έχεις απόψεις για τα οικονομικά και στο να ξέρεις να διαβάζεις αναλύσεις και πρόσφατες ερευνητικές εργασίες. Όλα έπεσαν στο κενό.

Αυτή είναι λοιπόν η ιστορία της αποχώρησής μου από τους Times. Παρά τις δυσκολίες του τελευταίου έτους, παραμένω βαθιά ευγνώμων στους Times που με προσέλαβαν και μου έδωσαν δεκαετίες ελευθερίας να εκφράσω τις απόψεις μου σε ένα τόσο μεγάλο κοινό. Και λυπάμαι που εγκατέλειψα πιστούς αναγνώστες που εξακολουθούν να βασίζονται σε παλαιού τύπου μέσα και που ενδέχεται να μην με ακολουθήσουν στο Substack. Αλλά η κατάστασή μου είχε γίνει ανυπόφορη και δεν ένιωσα ούτε στιγμή τη λύπη μου για τη νέα κατεύθυνση και την ανάκτηση της ελευθερίας μου» καταλήγει ο Κρούγκμαν.

Πηγή: tovima.gr