Politico: Η βρόμικη δωδεκάδα του Νταβός

Πολιτικοί ηγέτες και επιχειρηματίες έχουν αρχίσει ήδη να καταφτάνουν στο χιονοδρομικό θέρετρο της Ελβετίας, Νταβός, για το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ.

Το θέμα του φετινού συνεδρίου είναι “Η ανασυγκρότηση της εμπιστοσύνης”. Ένα ζήτημα επίκαιρο δεδομένων και των εκλογικών αναμετρήσεων που αναμένονται εντός του έτους, συμπεριλαμβανομένων και των ευρωεκλογών του Ιουνίου αλλά και τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ το φθινόπωρο.

“Αν και δεν συμμετέχουν αρκετοί Ρώσοι ολιγάρχες στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, από τότε που η Μόσχα κήρυξε τον πόλεμο στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022, και ο Ντόναλντ Τραμπ είναι απασχολημένος με την εκλογική του καμπάνια, υπάρχουν ακόμα πολλοί δικτάτορες, κακοποιοί, εκβιαστές, ακροδεξιοί, “έμποροι της δυστυχίας” και “πολιτικοί παρίες” στη λίστα επισκεπτών του Νταβός“, αναφέρει σε δημοσίευμά του το Politico.

Η “βρόμικη δωδεκάδα του Νταβός”

• Χαβιέρ Μιλέι, πρόεδρος της Αργεντινής

Γνωστός ως ο “Τραμπ της Αργεντινής”, ο Χαβιέρ Μιλέι τα έχει όλα: φανατικούς υποστηρικτές, προϋπηρεσία στην τηλεόραση, «αναρχοκαπιταλιστικές» και «φιλελεύθερες» πολιτικές και ένα…αξέχαστο χτένισμα, όπως σχολιάζει το Politico.

Πρόκειται για θαμώνα του Νταβός, αφού παρευρίσκεται εδώ και χρόνια στο Φόρουμ, την ώρα που οι καταστροφικές του πολιτικές απόψεις αρχίζουν να μετατρέπονται σε πραγματικότητα, μετά και την εκλογή του ως πρόεδρος της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας της Νότιας Αμερικής.

Το ερώτημα που πλανάται τώρα είναι πόσο μακριά θα φτάσει ο Μιλέι στην υλοποίηση των προεκλογικών του υποσχέσεων να περικόψει τις δημόσιες υπηρεσίες και τις κρατικές δαπάνες, να κλείσει την κεντρική τράπεζα της Αργεντινής και να εγκαταλείψει το πέσο.

• Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, διάδοχος του θρόνου της Σαουδικής Αραβίας

Φήμες λένε ότι ο Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν θα κάνει την πρώτη του εμφάνιση στο φετινό Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, συνοδευόμενος από μια μεγάλη ομάδα κορυφαίων αξιωματούχων της Σαουδικής Αραβίας.

Πρόκειται για τον τελικό κύκλο αποκατάστασης και ξεπλύματος του αυταρχικού ηγέτη μιας χώρας, με βαρύ ιστορικό παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ όπως αναφέρουν οι υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ, ο ίδιος ήταν που διέταξε την άγρια δολοφονία του δημοσιογράφου της Washington Post, Τζαμάλ Κασόγκι, μέσα στο προξενείο της Σαουδικής Αραβίας στην Κωνσταντινούπολη, το 2018.

• Τζάρεντ Κούσνερ, ιδρυτής της Affinity Partners

Πρόκειται για τον άνθρωπο που είναι περισσότερο πιθανό από οποιονδήποτε στο Φόρουμ να πλησιάσει τον Ντόναλντ Τραμπ, ίσως τον μελλοντικό πρόεδρο των ΗΠΑ. Ο 43χρονος, που είναι παντρεμένος με την Ιβάνκα Τραμπ και υπηρέτησε ως ανώτερος σύμβουλος του πρώην προέδρου κατά τη διάρκεια της θητείας του, εκμεταλλεύτηκε τη διαμονή του στον Λευκό Οίκο για να χτίσει την καριέρα του, κυρίως στη Μέση Ανατολή.

Η εταιρεία ιδιωτικών κεφαλαίων του, Affinity Partners, χρηματοδοτείται σε μεγάλο βαθμό από τις χώρες του Κόλπου. Αυτό περιλαμβάνει μια επένδυση ύψους 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων από το Δημόσιο Ταμείο Επενδύσεων της Σαουδικής Αραβίας, του οποίου ηγείται ο Μπιν Σαλμάν – η οποία, συμπτωματικά, προωθήθηκε παρά τις αντιρρήσεις των συμβούλων του ίδιου του πρίγκιπα διαδόχου.

Ο Κούσνερ ανέπτυξε σχέση με τον Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν κατά τη διάρκεια της θητείας του Ντόναλντ Τραμπ, εγείροντας μεγάλες υποψίες για σύγκρουση συμφερόντων, ειδικά όταν ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ αρνήθηκε να καταδικάσει τον ηγέτη της Σαουδικής Αραβίας για τη δολοφονία του Τζαμάλ Κασόγκι, παρά το γεγονός ότι η CIA συμπέρανε ότι είχε άμεση ανάμειξη.

• Ιλχάμ Αλίγιεφ, πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν

«Τι κάνει ένας αυταρχικός ηγέτης με ένα αποσχισθέν κράτος εντός των συνόρων της χώρας του; Εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι η προσοχή της Ρωσίας είναι αλλού, μαζί με τη δίψα της ΕΕ για το φυσικό αέριο του, για να εξαπολύσει μια αστραπιαία επίθεση, να πάρει τον έλεγχο, να απελάσει τους ενοχλητικούς κατοίκους των προγόνων του, να φυλακίσει κάθε “άτακτο” δημοσιογράφο – και στη συνέχεια να προκηρύξει πρόωρες εκλογές για να εκμεταλλευτεί το φρεσκοξυπνημένο πατριωτικό πάθος, φυσικά», γράφει το Politico.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η διακυβέρνηση του Αζερμπαϊτζάν είναι κάτι σαν οικογενειακή επιχείρηση για τους Αλίεφ – ο Ιλχάμ ανέλαβε την εξουσία μετά το θάνατο του πατέρα του, του Χάινταρ Αλίεφ, πρώην αξιωματικού της KGB της Σοβιετικής Ένωσης, ο οποίος κυβέρνησε τη χώρα για δεκαετίες. Και ο νεότερος Αλίγιεφ άλλαξε το σύνταγμα του Αζερμπαϊτζάν για να ανοίξει τον δρόμο προς την εξουσία για την επόμενη γενιά της οικογένειάς του – και επιπλέον διόρισε τη σύζυγό του ως αντιπρόεδρο.

• Λι Τσιανγκ, πρωθυπουργός της Κίνας

Ο Λι Τσιάνγκ είναι το δεξί χέρι του Κινέζου Προέδρου, Σι Τζινπίνγκ, και είναι αυτός που θα εκπροσωπήσει τη χώρα στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ.

Ο Λι έγινε διάσημος για το αποτελεσματικό αλλά σκληρό lockdown που επέβαλε σε ολόκληρη τη Σανγκάη για εβδομάδες κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού, κλειδώνοντας πάνω από 25 και πλέον εκατομμύρια ανθρώπους στα σπίτια τους, ενώ πολλοί πάσχιζαν να βρουν φαγητό, να φροντίσουν τα ζώα τους ή να αναζητήσουν ιατρική βοήθεια — με αποτέλεσμα να πληγεί η οικονομία της πόλης, σημειώνει το Politico.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο ίδιος προσπαθεί να «ξεπλύνει» την πολιτική της Κίνας σχετικά με τους Ουιγούρους, μια κυρίως μουσουλμανική μειονότητα, την οποία η Κίνα καταγγέλλεται πως κρατά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και προχωρά σε βασανιστήρια, κακοποίηση, μέσα σε ένα καθεστώς δουλείας.

• Πολ Καγκάμε, πρόεδρος της Ρουάντα

Ο Πολ Καγκάμε, γνωστός και ως ο “Ναπολέων της Αφρικής” συχνά επαινείται για το μεγαλύτερο success story στην ιστορία της σύγχρονης Αφρικής. Όμως, είναι και δικτάτορας.

Ο πρώην αξιωματικός του στρατού άλλαξε το σύνταγμα της Ρουάντα για να καταργήσει ένα “άβολο” για τον ίδιο όριο θητείας και να εδραιώσει τη θέση του στην εξουσία, καταστέλλοντας τις αντιδράσεις. Όπως φαίνεται, παρά τις κατηγορίες για φυλάκιση, εξορία και βασανισμούς των αντιφρονούντων και δημοσιογράφων της Ρουάντα, ο Καγκάμε κατάφερε να παραμείνει στα «καλά κιτάπια» της Δύσης — και στη λίστα των καλεσμένων του Νταβός.

• Ρόμπερτ Φίτσο, πρωθυπουργός της Σλοβακίας

Η Σλοβακία δεν φαίνεται να μπορεί να “ξεφύγει” από τον Ρόμπερτ Φίτσο.

Αναγκασμένος να εγκαταλείψει το αξίωμά του το 2018, λόγω μαζικών διαδηλώσεων μετά τη δολοφονία του ερευνητή δημοσιογράφου Ján Kuciak και της αρραβωνιαστικιάς του Martina Kušnírová, ο Φίτσο αναγεννήθηκε από τις πολιτικές στάχτες του και έγινε πρωθυπουργός της Σλοβακίας για τέταρτη φορά στα τέλη του περασμένου έτους.

Σημειώνεται ότι η σλοβακική δικαιοσύνη συνεχίζει να ερευνά μία σειρά από υποθέσεις οργανωμένου εγκλήματος, που προέρχονται από την τελευταία φορά που το κόμμα του, Smer, ήταν στην εξουσία, στις οποίες εμπλέκονται ολιγάρχες, που φέρονται να επωφελήθηκαν από κρατικές συμβάσεις, πρώην ανώτατα στελέχη της αστυνομίας, ανώτεροι αξιωματικοί των στρατιωτικών μυστικών υπηρεσιών, καθώς και βουλευτές και από τα τρία κόμματα της νέας κυβέρνησης συνασπισμού του Φίτσο.

• Κάταλιν Νόβακ, πρόεδρος της Ουγγαρίας

Η Κάταλιν Νόβακ, που εξελέγη πρόεδρος της Ουγγαρίας το 2022, έχει “δύσκολη” αποστολή. Την έστειλαν στο Νταβός για να υψώσει τη σημαία του κράτους-παρία της ΕΕ.

Θα πίστευε κανείς ότι η Νόβακ, δεδομένου του παρελθόντος της, θα ήταν μια πρωτοπόρος φεμινίστρια που προσπαθεί να εμπνεύσει τις γυναίκες. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για φερέφωνο του κοινωνικού συντηρητισμού, με πολλούς να τη βλέπουν ως ηρωίδα του διεθνούς κινήματος κατά των αμβλώσεων, της ισότητας και του φεμινισμού.

Οι σκέψεις της για το μισθολογικό χάσμα μεταξύ των δύο φύλων, όμως, είναι αυτές που θα έπρεπε να τραβήξουν την προσοχή στο γνωστό ανδροκρατούμενο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ: Σε ένα διαβόητο βίντεο που αναρτήθηκε στα τέλη του 2020, η Νόβακ είπε:

“Μην πιστεύετε ότι οι γυναίκες πρέπει να ανταγωνίζονται συνεχώς τους άνδρες. Μην πιστεύετε ότι κάθε στιγμή της ζωής μας πρέπει να περνάμε με το να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άνδρες και ότι πρέπει να εργαζόμαστε τουλάχιστον στην ίδια θέση, για τουλάχιστον την ίδια αμοιβή που δουλεύουν αυτοί”.

• Χουν Μανέτ, πρωθυπουργός της Καμπότζης

Ο νέος, με δυτική μόρφωση, πρωθυπουργός της Καμπότζης, έχει διαφημιστεί σε ορισμένους κύκλους ως πιθανός εκσυγχρονιστής και μεταρρυθμιστής.

Ωστόσο δεν είναι παρά “η επανάληψη της ίδιας μπαγιάτικης ιστορίας” σημειώνει το Politico. Έχοντας κληρονομήσει τη θέση του από τον πατέρα του, τον μακροχρόνιο απολυταρχικό Χουν Σεν, ο Χουν Μανέτ δεν έχει δείξει κανένα σημάδι, ότι θέλει να μεταρρυθμίσει ή να εκσυγχρονίσει την Καμπότζη.

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι είναι πολύ νωρίς για να κρίνουμε τον Μανέτ, όμως πολλά χαρακτηριστικά της απολυταρχικής εξουσίας του πατέρα του εξακολουθούν να υπάρχουν, όπως καταστολή της αντιπολίτευσης, περίεργες εκλογές, δωροδοκίες και πελατειακές σχέσεις.

• Μοχάμεντ μπιν Αμπντουλραχμάν μπιν Τζασίμ αλ Θάνι, πρωθυπουργός του Κατάρ

“Πώς κατάφερε ένα μικρό βασίλειο 2,6 εκατομμυρίων κατοίκων στον Περσικό Κόλπο να πρωταγωνιστήσει σε τόσα εκρηκτικά σκάνδαλα”, αναρωτιέται το Politico.

Υπάρχουν κατηγορίες για αγορά επιρροής που οδήγησαν στην παραίτηση πολλών ευρωβουλευτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (QatarGate), κατηγορίες για άσκηση πίεσης από δύο Ρεπουμπλικάνους που πρόσκεινται τον Τραμπ και τους ισχυρισμούς για sportwashing, την προσπάθεια, δηλαδή, του Κατάρ να χρησιμοποιήσει τον αθλητισμό για να αποσπάσει την προσοχή από το αμφιλεγόμενο ιστορικό της χώρας στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Και φυσικά, οι ανησυχίες για το αν γνώριζαν οι αξιωματούχοι του εμιράτου για τις επικείμενες επιθέσεις της Χαμάς στα ισραηλινά εδάφη, την 7η Οκτωβρίου 2023, μίας και το Κατάρ είναι ο μεγαλύτερος οικονομικός χορηγός της οργάνωσης.

Θα πίστευε κανείς ότι αυτού του είδους οι κατηγορίες θα έκαναν κορυφαία στελέχη του κόσμου να αποφεύγουν τις επαφές με τον πρωθυπουργό του Κατάρ. Αντιθέτως, όμως, μόλις πριν από λίγες ημέρες ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Άντονι Μπλίνκεν συναντήθηκε με τον ηγέτη του Κατάρ και του είπε ότι οι ΗΠΑ είναι “βαθιά ευγνώμονες για το ακούραστο έργο που αναλάβατε για την απελευθέρωση των ομήρων”.

• Αντρέι Ντούντα, πρόεδρος της Πολωνίας

Ο Ντούντα δεν είναι δικτάτορας ούτε έχει εισβάλει σε κάποια γειτονική χώρα.

Όμως ως ο τελευταίος από το εθνικιστικό κόμμα “Νόμος και Δικαιοσύνη” της Πολωνίας που έφυγε από την εξουσία πέρυσι, ο Ντούντα παλεύει με νύχια και με δόντια για την πολιτική του επιβίωση, κάνοντας ό,τι μπορεί για χαλάσει τα σχέδια της κυβέρνησης του Ντόναλντ Τουσκ, ασκώντας βέτο και υποθάλποντας καταδικασμένους βουλευτές.

Αμίν Νάσερ, CEO της Aramco

Ο Αμίν Νάσερ είναι ο διευθυντής της μεγαλύτερης εταιρείας ενέργειας στον κόσμο, η οποία είναι και η κρατική εταιρεία πετρελαίου και φυσικού αερίου της Σαουδικής Αραβίας. Ο λόγος για την Aramco.

Αν διαβάσει κανείς τα δελτία τύπου της Aramco, θα υποθέσει ότι είναι ο παγκόσμιος πρωταθλητής της μετάβασης στην πράσινη ενέργεια. Ωστόσο, απέχει πολύ από αυτό, επισημαίνει το Politico και εξηγεί:

Η Aramco φέρεται να είναι ένας από τους κορυφαίους ρυπαντές, με την περιβαλλοντική ΜΚΟ, ClientEarth, να αναφέρει ότι ευθύνεται για περισσότερο από το 4% των παγκόσμιων εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου από το 1965. Να σημειωθεί ότι ο Νάσερ είχε δηλώσει παλαιότερα πως είναι κατά της άποψης ότι “οι χώρες πρέπει είτε να κλείσουν είτε να επιβραδύνουν σημαντικά την παραγωγή ορυκτών καυσίμων, λόγω κλιματικής κρίσης”.