Ιταλία: Η φλόγα-σύμβολο του κόμματος της Μελόνι, μαρτυρά τις ρίζες του στο σκοτεινό πολιτικό παρελθόν της χώρας

Πίσω από την Τζόρτζια Μελόνι, την επικεφαλής του ”Αδέρφια της Ιταλίας”, την ώρα που πανηγυρίζει για την νίκη της στις εθνικές εκλογές της 25ης Σεπτεμβρίου και την επικείμενη εντολή σχηματισμού κυβέρνησης (ως επικεφαλής της ακροδεξιάς συμμαχίας με Λέγκα και Φόρτσα Ιτάλια) υπάρχει η αφίσα του κόμματός της.

Σε αυτή διακρίνεται μια φλόγα στα χρώματα της Ιταλίας: πράσινο, λευκό και κόκκινο. Κρίνοντας από τον βαθιά ποτισμένο εθνικιστικό λόγο της Μελόνι, ίσως η παραπομπή στην ιταλική σημαία να μην φαντάζει περίεργη.

Το σύμβολο αυτό όμως για την πολιτική ζωή της Ιταλίας σημαίνει πολύ περισσότερα και υποστηρίζει- πέραν όλων των άλλων- την επισήμανση στον διεθνή Τύπο περί ανόδου της πρώτης φασιστικής ιδεολογίας κυβέρνησης στην Ιταλία μετά τον Β′ Παγκόσμιο Πόλεμο ή έστω της πιο ακροδεξιάς.

Συγκεκριμένα, το σύμβολο αυτό αποτελεί μία ρητή υπενθύμιση για τις ρίζες του κόμματος, την πολιτική του καταγωγή, την νεο-φασιστική (ή μετά-φασιστική) ιδεολογία του και τον προσανατολισμό του, που βέβαια η Μελόνι και τα μέλη του κόμματός δεν κρύβουν.

Ομιλία σε πολιτική συγκέντρωση του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος στην Περούτζια το 1979.

WIKIMEDIA COMMONS

Η φλόγα τρικολόρε αποτελεί δάνειο από το Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα (Movimento Sociale Italiano-ΜSI) που ιδρύθηκε το 1946, δηλαδή αμέσως μετά τον Β′ Παγκόσμιο Πόλεμο στον οποίο η Ιταλία του φασίστα Μπενίτο Μουσολίνι μετείχε με τις δυνάμεις του Άξονα που αιματοκύλισε την Ευρώπη.

Η υιοθέτηση του συμβόλου, φυσικά αποτελεί παράλληλα και δήλωση πως το Αδέρφια της Ιταλίας είναι το κόμμα - ”νόμιμος” συνεχιστής αυτού.

Ιδρυτές του ΜSI, ήταν υποστηρικτές του Ιταλού δικτάτορα Mουσολίνι που μετείχαν επίσης στην Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία (ένα κράτος μαριονέτα του ναζιστικού Βερολίνου της περιόδου 1943-1945) και στο Ρεπουμπλικανικό Φασιστικό Κόμμα.

Ο ρόλος του κόμματος στην πολιτική ζωή

Οι τρεις, διακηρυγμένοι στόχοι του ήταν η αναβίωση του φασισμού του Μουσολίνι, η επίθεση στην Δημοκρατία και η μάχη κατά του κομμουνισμού.

Τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, υπό την ηγεσία του σκληροπυρηνικού, Τζόρτζιο Αλμιράντε αν και μετείχε αυτόνομα στις εκλογές, δεδομένων των προσπαθειών να απομονωθεί από την πολιτική σκηνή (δεν μετείχε καν στις διαδικασίες σύνταξης του νέου Συντάγματος εξαιτίας της ιδεολογίας που πρέσβευε), παρείχε συχνά αν και άτυπα την στήριξή του στους Χριστιανοδημοκράτες καθώς τους ένωνε η αντι-κομμουνιστική φρενίτιδα.

Τζόρτζιο Αλμιράντε, 1967
WIKIMEDIA COMMONS

Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην παραμονή φασιστών σε αρκετές θέσεις εξουσίας ενώ είχε την στήριξη ισχυρών επιχειρηματιών και γαιοκτημόνων, που νωρίτερα είχαν στηρίξει τον Ντούτσε και μετά την πτώση του δεν ήθελαν να υπάρξουν σοβαρές αλλαγές στον τόπο αφού θα θίγονταν τα συμφέροντα τους εάν ξεσηκώνονταν οι Ιταλοί εργάτες.

Στις αρχές της δεκαετίες του 1960, παρά τις νωπές ακόμη μνήμες του πολέμου, κατάφερε να γίνει το τέταρτο σε δύναμη κόμμα στη χώρα.

Ακολούθησαν πιο μετριοπαθείς, πάντα τηρουμένων των αναλογιών, ηγεσίες τις δεκαετίες του 1950 και 1960 που εκτιμάται πως σε συνδυασμό με την εσωτερικές διαφωνίες για την πορεία του κόμματος οδήγησαν στην σταδιακή αποδυνάμωση του.

Η επιστροφή του Αλμιράντε στην ηγεσία το 1969 δεν το ωφέλησε ιδιαίτερα ενώ το 1972 προστέθηκε στο όνομα του το ”Εθνική Δεξιά” ενώ το 1987, τα ηνία του κόμματος ανέλαβε τελικά ο Τζιανφράνκο Φίνι.

Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι στο συνέδριο της Εθνικής Συμμαχίας το 1995 οπότε και αποφασίστηκε η ένωση του κόμματος με αυτό του ιταλού επιχειρηματία που έμελλε να κυβερνήσει τη χώρα. Πίσω διακρίνεται ξανά το σύμβολο του MSI.

FRANCO ORIGLIA VIA GETTY IMAGES

Υπό αυτόν, και μετά από σειρά αλλαγών, μετατράπηκε σε Εθνική Συμμαχία το 1995 και εν συνέχεια συμπορεύτηκε με εκείνο του Μπερλουσκόνι το Φόρτσα Ιτάλια. Ο Φίνι μάλιστα έγινε και Υπ.Εξωτερικών της Ιταλίας.

Tα δύο κόμματα συμπορεύτηκαν, και η συμμαχία τους ενισχύθηκε και από άλλες προσωπικότητες. Το 2007 ο Μπερλουσκόνι ονόμασε την συμμαχία αυτή -που είχε μετατραπεί σε ένα κόμμα- σε Λαό της Ελευθερίας και το κόμμα της Μελόνι προέκυψε από την διάσπαση αυτού το 212. Έτσι γεννήθηκαν τα ”Αδέρφια της Ιταλίας” και ο ιταλός πρώην πρωθυπουργός επανήλθε με το Φόρτσα Ιτάλια.

Ακροδεξιά τρομοκρατία : Ordine Nuovo

Παράλληλα, από τα σπλάχνα του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος που ίδρυσε το 1946 ο Αλιμάντε, ξεπήδησε 10 χρόνια αργότερα, την περίοδο των ”μεταρρυθμίσεων” επί ηγεσίας του Αρτούρο Μιτσελίνι, η αρχικά παραστρατιωτική οργάνωση Ordine Nuovo, δηλαδή Νέα Τάξη.

Ιδρυτής της ο ακραίος, Πίνο Ραούτι που ήταν πιο κοντά στον σκληροπυρηνικό Αλιμάντε, και συγκρούστηκε με τον Μιτσελίνι.

Μέχρι σήμερα η Ordine Nuovo χαρακτηρίζεται ως η πιο σημαντική νεοφασιστική οργάνωση στην μεταπολεμική Ιταλία αφού το όνομα της κατέστή συνώνυμο την ακροδεξιάς τρομοκρατίας.

Μάλιστα, παρά τον δηλωμένο στόχο του για αναβίωση της Φασιστικού Κόμματος, κατά παράβαση του Συντάγματος, δεν απαγορεύθηκε από την κυβέρνηση παρά μόνο το 1973.

Τρομοκατική επίθεση την Πιάτσα Φοντάνα (1969)
WIKIMEDIA COMMONS

Τρομοκρατική επίθεση στο τρένο από Ρώμη για Μεσίνα (1970)
WIKIMEDIA COMMONS

Το σύνθημα του Ordine Nuovo ήταν “Il nostro onore si chiama fedeltà” δηλαδή ”Η τιμή μας ονομάζεται πίστη” που ήταν επίσης το σύνθημα των ναζιστικών Waffen SS (Meine Ehre heißt Treue) ενώ σύμβολο της οργάνωσης ήταν ένα διπλός πέλεκυς.

Η πιο σημαντική τρομοκρατική επίθεση της οργάνωσης, ήταν αυτή της 12ης Δεκεμβρίου 1969 με την τοποθέτηση βόμβας στην Πιάτσα Φοντάνα στο Μιλάνο με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 16 άνθρωποι και να τραυματιστούν άλλοι 90 ενώ το 1970 έβαλαν βόμβα σε τρένο που εκτελούσε το δρομολόγιο Ρώμη-Μεσίνα σκοτώνοντας ακόμη έξι άτομα και τραυματίζοντας 100.

Οι τρομοκρατικές αυτές ενέργειες σήμαναν την αρχή της αποκαλούμενης ”στρατηγικής της έντασης” στην Ιταλία που διήρκεσε μέχρι το 1982 με τρομοκρατικές επιθέσεις και από την ακροδεξιά και από την άκρα αριστερά της περιόδου και οδήγησαν και έντονη κριτική προ τις κυβερνήσεις που συντηρούσε το κλίμα ανασφάλειας στη χώρα.

huffingtonpost.gr