Ο Ρίκσεν της Ρέιντζερς αντιμέτωπος με σπάνια ασθένεια - Θα τερματίσει τη ζωή του

8 Αυγούστου 2005. Ο Φερνάντο Ρίκσεν σκοράρει σε βάρος της Ανόρθωσης, στο στάδιο ΓΣΠ, στην επικράτηση της Ρέιντζερς με 1-2, για τον τρίτο προκριμματικό γύρο του Champions League.

Ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής της τότε ομάδας του Μακλίς, σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπος με μία σπάνια ασθένεια.

Ήταν το 2013 όταν έμαθε ότι πάσχει από μια νόσο που έγινε γνωστή λόγω Στίβεν Χόκινγκ, σε μια εποχή που κανείς δε μπορούσε να την προσδιορίσει, πόσο μάλλον να την αντιμετωπίσει. Έχουν περάσει 6 χρόνια και ο Φερνάντο Ρίκσεν έχει πάρει την απόφαση του για να γραφτεί το τέλος.

Τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνει κανείς από μια ανάρτηση στο Twitter, όπου προσκαλεί φίλους και γνωστούς να δώσουν το παρών στις 28 Ιουνίου σε μια βραδιά…αξέχαστη. «Στις 28 Ιουνίου διοργανώνω μια ξεχωριστή βραδιά. Είναι δύσκολο για μένα, οπότε αυτή θα είναι η τελευταία μου βραδιά. Ελάτε να την κάνουμε αξέχαστη. Ελπίζω να σας δω σύντομα».

Όπως δείχνει το βίντεο, ο Ρίκσεν είναι πια στο τελευταίο στάδιο ανάπτυξης της νόσου και επικοινωνεί αποκλειστικά μέσω υπολογιστή. Παρά το ότι οι γιατροί συνήθως δίνουν 2-5 έτη προσδόκιμο ζωής μετά την ανίχνευση της νόσου, ο Ρίκσεν βρίσκεται στον 6ο χρόνο. Δεν θέλει όμως να υπάρχει αύξηση στην καταμέτρηση. Θέλει να σταματήσει εδώ, σύμφωνα με τα συμφραζόμενα της ανάρτησης.

Λίγα χρόνια πριν ο ίδιος είχε εκφράσει την ελπίδα του να βρεθεί από τους γιατρούς ένα φάρμακο που, αν όχι να θεραπεύει τη νόσο, να την κάνει λιγότερο επιθετική και να μην παραλύει απόλυτα τα νεύρα. Η ελπίδα έμεινε ελπίδα και ο Ρίκσεν φέρνει πάλι στην επιφάνεια το ζήτημα της αυτοδιάθεσης της ζωής του καθενός. Ιδίως όταν μιλάμε για μια ζωή που ο ίδιος έχει πάψει να την αποκαλεί ζωή.

Πάρα πολλοί προσπαθούν να του αλλάξουν γνώμη και του στέλνουν μηνύματα να συνεχίσει να παλεύει. Όμως ο ίδιος αποφάσισε να σταματήσει να ηττάται από το σώμα του και τον οργανισμό του. Θα γράψει τον επίλογο τη στιγμή που θέλει και όσο προλαβαίνει.

Η οποιαδήποτε γνώμη ή άποψη για την κίνηση του και γενικά όσων επιλέγουν αυτόν τον δρόμο από την εξαθλίωση μιας νόσου, δε μπορεί να έχει βαρύτητα. Ούτε η δική μου ούτε κανενός που δεν έχει ζήσει κάτι αντίστοιχο, έστω και σε συγγενή του. Κι ίσως κάποια στιγμή να πρέπει να είναι αδιάφορη και η γνώμη του νόμου, αφού μοιάζει τόσο άδικο προς ανθρώπους όπως ο Ρίκσεν να μη μπορούν να ξεφύγουν με τον τρόπο που μπορούν και θέλουν από τέτοιας μορφής ασθένειες.

Το ηθικό ερώτημα θα τίθεται πάντα στον δημόσιο διάλογο και εσωτερικά στον καθένα. Την απάντηση και την απόφαση όμως μπορούν να την παίρνουν και ανήκει στον κάθε Ρίκσεν και στη γυναίκα του που στέκεται πλάι του από τότε.