Τσερνόμπιλ. Η άγνωστη τραγωδία

Η άγνωστη τραγωδία του Τσερνόμπιλ δεν έχει για πρωταγωνιστές ανθρώπους αλλά σκύλους. Τους σκύλους στους οποίους δεν επιτράπηκε να ακολουθήσουν τα αφεντικά τους όταν εκείνοι εγκατέλειπαν άρον- άρον τα σπίτια τους μετά την πυρηνική έκρηξη για να γλυτώσουν από τη ραδιενέργεια. Οι μαρτυρίες της εποχής κάνουν λόγο για σκυλιά που ούρλιαζαν καθώς προσπαθούσαν να μπουν στα λεωφορεία. Για στρατιώτες που τα έβγαζαν έξω κλωτσώντας τα. Και για οικογένειες που άφηναν σημειώματα στις πόρτες των σπιτιών τους με παρακλήσεις όπως αυτή: «Σας παρακαλούμε μην σκοτώσετε τη Ζούλκα μας. Είναι καλό σκυλί».

Οι στρατιώτες σκότωσαν πολλούς σκύλους. Κάποιοι όμως τη γλύτωσαν. Και οι αδέσποτοι απόγονοί τους κατοικούν σήμερα στην ίδια περιοχή, μαζί με λύγκες, ελάφια, λαγούς και λύκους. Πόσοι είναι; Περίπου τριακόσιοι σε μια έκταση 2.600 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Η ζωή τους δεν είναι εύκολη. Γιατί δεν είναι μόνο ο σκληρός ουκρανικός χειμώνας που πρέπει να αντιμετωπίσουν. Είναι και τα υψηλά επίπεδα ραδιενέργειας που τρώνε τα σώματά τους: ελάχιστα μέλη της σκυλίσιας κοινότητας, γράφει ο «Guardian», ζουν περισσότερο από έξι χρόνια.
Σε αυτή τη σκυλίσια ζωή δεν είναι ωστόσο όλα μαύρα. Οι σκύλοι που ζουν κοντά στα φυλάκια ελέγχου διαθέτουν σκυλόσπιτα που τους έφτιαξαν οι φύλακες, ενώ κάποια τριγυρίζουν στο τοπικό καφέ ξέροντας ότι η ανθρώπινη παρουσία ισοδυναμεί με φαγητό. Κι έπειτα είναι και οι επισκέπτες που τους προσφέρουν μια κάποια τρυφερότητα – εκτός από εκείνους που δεν τα αγγίζουν επειδή φοβούνται ότι θα κολλήσουν ραδιενέργεια.

Τέλος, είναι και οι άνθρωποι της Clean Futures Fund, μιας αμερικανικής μη κερδοσκοπικής οργάνωσης η οποία προσφέρει βοήθεια σε περιοχές που έχουν πληγεί από βιομηχανικά δυστυχήματα. Η οργάνωση έχει στήσει τρία κτηνιατρεία όπου τα αδέσποτα εμβολιάζονται και στειρώνονται ώστε να μειωθεί ο πληθυσμός τους. Ο στόχος είναι να γίνει πιο εύκολη η φροντίδα γι’ αυτά που θα απομείνουν. Αν μη τι άλλο, το χρωστάμε στους δολοφονημένους προγόνους τους.