Στο ποδόσφαιρο υπάρχει χώρος για όλους!

«Το ποδόσφαιρο είναι τα πάντα στη ζωή μου. Παίζω σε βιντεοπαιχνίδια, παίζω στον κήπο μου και παίζω στο σχολείο. Παίζω ποδόσφαιρο παντού».

Το αναπηρικό καροτσάκι δεν εμποδίζει τον εννιάχρονο Τζέιν Βελκόφσκι, να παίξει το αγαπημένο του παιχνίδι, επιβεβαιώνοντας πως στο ποδόσφαιρο υπάρχει χώρος για όλους.

Πρόσωπο αναφοράς στη νέα εκστρατεία της UEFA EqualGame, ο πιτσιρικάς από την ΠΓΔΜ, καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, έχοντας διαγνωστεί με σπονδυλική μυϊκή ατροφία, δείχνει ότι το παιχνίδι είναι ανοικτό και προσβάσιμο σε όλους.

Με σεβασμό στην ισότητα μεταξύ των εθνοτήτων, του φύλου, της ηλικίας, του σεξουαλικού προσανατολισμού, της σωματικής ικανότητας και των κοινωνικών διαφορών, επιβεβαιώνοντας την πεποίθηση ότι, παρόλο που οι άνθρωποι που παίζουν και αγαπούν το ποδόσφαιρο είναι διαφορετικοί, είναι όλοι ίσοι μέσα από ένα κοινό πάθος για το άθλημα.

Η αποφασιστικότητα του Τζέιν να παίζει ποδόσφαιρο είναι ακόμη πιο εντυπωσιακή, επειδή χρησιμοποιεί αναπηρικό καροτσάκι:

«Έχω μια μυϊκή νόσο, που σημαίνει ότι δεν μπορώ να περπατήσω», είπε ο Τζέιν στην ιστοσελίδα της UEFA. «Αλλά δεν επιτρέπω σε κανέναν να αστειευτεί σχετικά με το θέμα που έχω με το περπάτημα.

Θέλω να πω σε ολόκληρο τον κόσμο ότι όλοι είναι ίσοι και ότι τα άτομα με αναπηρίες μπορούν να κάνουν τα ίδια πράγματα όπως όλοι οι άλλοι και, ακόμα κι αν δεν μπορούν, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να απολαύσουν τη ζωή τους».

Η αναπηρία του δεν τον εμπόδισε να παίζει ποδόσφαιρο. Είναι ο πρώτος που πηγαίνει στο γήπεδο όταν οι φίλοι του πηγαίνουν να παίξουν και είναι ο τελευταίος στη γραμμή άμυνας. Ο Τζέιν μιλάει συνεχώς στους συμπαίκτες του, καθοδηγεί τους αμυντικούς και εκείνοι τον σέβονται.

«Όταν παίζω ποδόσφαιρο, νιώθω ισότιμος, αισθάνομαι όμορφα γιατί μπορώ να συμμετάσχω στο παιχνίδι», είπε. «Αισθάνομαι καλά, νιώθω ότι μπορώ να οδηγήσω την ομάδα, μπορώ να κερδίσω και είμαι ο αρχηγός. Είμαι χαρούμενος όταν κερδίζουμε και είμαι λυπημένος όταν χάνουμε».

Παρατηρώντας τον ενθουσιασμό του για το ποδόσφαιρο και για τη ζωή, θα ήταν δύσκολο να φανταστεί κάποιος τις συνεχείς μάχες που πρέπει να δίνει έξω από το γήπεδο. Χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα όλη την ημέρα, ακόμη και για απλά πράγματα όπως η αλλαγή της θέσης του στην αναπηρική καρέκλα του.

Το 2015, ο Τζέιν ταξίδεψε στο Παρίσι, προκειμένου να υποβληθεί σε μία εγχείρηση για να διορθώσει την καμπυλότητα της σπονδυλικής στήλης του. Κάθε έξι μήνες ακολουθεί θεραπεία με την ελπίδα ότι θα αυξήσει τις πιθανότητες και θα μπορέσει να περπατήσει μία ημέρα.

«Το ποδόσφαιρο είχε πολύ θετική επιρροή στη ζωή του, έχοντας να αντιμετωπίσει όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει», λέει ο πατέρας του Τζέιν, Γκιόργκι. «Μέσω του ποδοσφαίρου, κατάφερε να συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να διαδραματίσει ενεργό ρόλο στην κοινωνία».

Η φιλοσοφία του Τζέιν στη ζωή είναι να «μην εγκαταλείπεις» και όλοι πρέπει να «ακολουθήσουν τα όνειρά τους». Παρά το γεγονός ότι είναι μόνο εννέα ετών, δείχνει εξαιρετική ωριμότητα. Κεντρικό ρόλο στην προσωπικότητά του είναι μια αναμφισβήτητη επιθυμία να προσπαθεί πάντα για το αδύνατο και να κάνει αυτό το αδύνατο να συμβεί.

«Όταν παίζω ποδόσφαιρο μερικές φορές ξεχνώ ότι είμαι στο αναπηρικό καροτσάκι», τόνισε. «Φαντάζομαι τον εαυτό μου σημειώνοντας γκολ όπως ο Ρονάλντο, και μερικές φορές σχεδόν ξεχνώ ότι δεν μπορώ να περπατήσω».