Τα παιδιά ενός ανώτερου Θεού, η δύναμη του αθλητισμού! (vid)

Παιδικά χρόνια. Τα χρόνια που όλοι νοσταλγούμε. Η περίοδος της ζωής μας, όπου κυρίαρχη θέση είχαν η ανεμελιά, το παιχνίδι και τα όνειρα.

Τα όνειρα, που όσο απίθανα ή αδύνατα και αν μοιάζουν, γίνονται εφικτά μόνο και μόνο με την δύναμη της σκέψης. Με όχημα την καθαρότητα του μυαλού και την αγνότητα του πνεύματος, που μόνο ένα παιδί διαθέτει...

Προϊόντος του χρόνου, το παιδί ενηλικιώνεται και στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, συνειδητοποιεί πως τελικά, εκείνα τα όνειρα ήταν μέρος της παιδικής φαντασίας.

Υπάρχουν ωστόσο κι εκείνα τα παιδιά που εν τέλει κατάφεραν να πετύχουν όσα ονειρευόντουσαν. Υπάρχουν όμως και τα άλλα παιδιά.

Αυτά που αποτελούν -ευτυχώς- μειοψηφία και τα οποία δεν εκκινούν από τις ίδιες αφετηρίες με τους συνομηλίκους τους. Πρόκειται για τα παιδιά που η «μοίρα», το «πεπρωμένο» και η μητέρα φύση, αποφάσισαν διαφορετικά.

Είναι εκείνα τα παιδιά με κινητικές ή άλλες δυσλειτουργίες. Είναι αυτά τα παιδιά που έχουν ακριβώς το ίδιο δικαίωμα στο όνειρο, αλλά που όταν καταφέρνουν να το πραγματοποιήσουν, η αξία της προσπάθειας και τους αποτελέσματος, πολλαπλασιάζεται αυτάποδεικτα.

Το ΑΠΕ-ΜΠΕ παρουσιάζει τις ιστορίες τριών από τα παιδιά ενός ανώτερου Θεού:

Η Λίλι Ράϊς είναι ένα 13χρονο κορίτσι από την Ουαλία. Πάσχει από κληρονομική σπαστική παραπληγία και ζει σε αναπηρικό αμαξίδιο. Σταδιακά έχασε κάθε δύναμη στα κάτω άκρα, στα οποία ταυτόχρονα παρατηρήθηκε ιδιαίτερη «σκλήρυνση» και ακαμψία.

Κι όμως αυτή η περιπέτεια, δεν εμπόδισε σε τίποτε την μικρή Λίλι, να θέτει στόχους και να ασχολείται με το αγαπημένο της «άθλημα» που είναι ένας συνδυασμός του σκέιτμπορντ και της ποδηλασίας με BMX.

Η Ράις έγινε η πρώτη Ευρωπαία που κατάφερε μία πλήρη περιστροφή με κίνηση προς τα πίσω, ούσα στον αέρα! Επόμενος στόχος της νεαρής, είναι να γίνει κορυφαία στον πλανήτη, με την συμμετοχή της στο παγκόσμιο πρωτάθλημα με αναπηρικά αμαξίδια που θα διεξαχθεί το 2018 στην Καλιφόρνια.

Η περίπτωση του Γκαμπριέλ Μουνίς δεν είναι μοναδική στα ιατρικά χρονικά, όμως χωρίς αμφιβολία είναι μοναδική στα ποδοσφαιρικά πράγματα! Ο -σήμερα- 15χρονος Βραζιλιάνος, έχει δώσει δείγματα του σπουδαίου ταλέντου του από τότε που ήταν 10 ετών.

Οπως κάθε παιδί στην πατρίδα του, ο Γκάμπρι ασχολείται με το ποδόσφαιρο. Παίζει στους δρόμους, στις αλάνες και όπου υπάρχει «στρογγυλή θεά».

Η διαφορά με τα παιδιά της ηλικίας του, είναι πως ο Μουνίθ δεν έχει πέλματα! Η συγκεκριμένη πάθηση ονομάζεται «αποδία», μαρτυρώντας την δυσμορφία στην ανατομία των κάτω άκρων.

«Την στιγμή που γεννήθηκε ο γιός μου, διαπίστωσα ότι έλειπε ένα μέρος από τα πόδια του. Στην αρχή νόμιζα ότι είχα παραισθήσεις από την υπερπροσπάθεια και την εξάντληση της γέννας. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να περπατήσει», θυμάται συγκινημένη η μητέρα του Γκαμπριέλ και διηγείται: «Κι΄όμως, περπάτησε πριν ακόμη μάθει να μιλά»!

Δεδομένου ότι ως βρέφος και μετέπειτα ως παιδί, ο μικρός Γκάμπι αγνοούσε την διαφορετικότητα του και αδιαφορώντας για τα ...καμώματα της φύσης, έμαθε να ισορροπεί στους αστραγάλους από την ηλικία των 10 μηνών! «Όταν άρχισε να περπατά, τον ακολουθούσαμε φοβούμενοι ότι θα πέσει. Είναι σαν να γεννήθηκε, έτσι ώστε να ξέρει πως θα σηκωθεί», προσθέτει με συγκλονιστικό τρόπο η μητέρα του.

Τα χρόνια πέρασαν και όπως κάθε παιδί στην ηλικία του άρχισε να κλωτσά την μπάλα. Με τον δικό του, μοναδικό τρόπο. Σήμερα, ο μικρός Μιγκέλ κάνει «μαγικά» με την «στρογγυλή θεά» και είναι «αστέρι» στην χώρα του. Ενα τηλεοπτικό δίκτυο της Βραζιλίας παρακολουθεί την πορεία και την εξέλιξη του.

Ο Μουνίθ είναι μέλος ακαδημίας στο Ρίο Ντε Τζανέϊρο, ενώ συναντήθηκε με τους διάσημους άσους της Μπαρτσελόνα. Στόχος του, να ακολουθήσει τα βήματα του ειδώλου του, Λιονέλ Μέσι, ο οποίος για να γίνει αυτός που είναι σήμερα, πέρασε αντίστοιχη «περιπέτεια» σε σαφώς μικρότερη κλίμακα.

Εξ ίσου εντυπωσιακή, είναι και η ιστορία του Ζατς Χόντσκινς. Ο 21χρονος Αμερικανός ήταν μέλος της ομάδας μπάσκετ του Πανεπιστημίου της Φλόριντα, την περίοδο 2015-2016. Μέχρι εδώ όλα φυσιολογικά, δεδομένης της δημοφιλίας και της εξαιρετικής δουλειάς που γίνεται στο συγκεκριμένο σπορ στις ΗΠΑ.

Ομως ο Ζατς διαφέρει από συμπαίκτες και αντιπάλους, αφού το αριστερό του χέρι έχει αναπτυχθεί μέχρι το ύψος του αγκώνα! «Υπεύθυνος» για την εντυπωσιακή εξέλιξη του νεαρού, είναι ο πατέρας του, που αντιμετώπισε τον μικρό Ζατς σαν να μην συνέβαινε τίποτα ξεχωριστό.

Προπονητής μπάσκετ, γαρ, ενθάρρυνε τον υιό του να ασχοληθεί ενεργά με την «πορτοκαλί μπάλα», μαθαίνοντας του αρκετά μυστικά, αλλά και βοηθώντας τον να ξεπεράσει με διάφορες τεχνικές το ανατομικό μειονέκτημα...