Πώς αντιμετωπίζουμε τους παιδεραστές;

Ομολογώ ένα ρίγος φρίκης με διαπερνά κάθε φορά που διαβάζω στον Τύπο ότι ένα παιδί βιάζεται από κάποιο παιδεραστή. Δεν έχω στατιστικά να το αποδείξω, αλλά πιστεύω η παιδεραστική δραστηριότητα έχει γίνει τελευταία εντονότερη λόγω κυρίως της ακαταλαβίστικης τακτικής της Πολιτείας να διασφαλίζεται η ανωνυμία του παιδεραστή.

Η παιδεραστία είναι ένα ειδεχθές έγκλημα διότι είναι μια σεξουαλική πράξη ενός ενήλικα με ένα παιδί που είναι ανίκανο να συναινέσει με αυτή την πράξη επειδή δεν είναι ούτε σωματικά ούτε ψυχικά προετοιμασμένο και δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς γίνεται. Η πραγματική συναίνεση απαιτεί κατανόηση των περιστάσεων. Το σεξ με παιδιά είναι πάντα βιασμός. Και όπως και στον βιασμό, προκαλεί πάντα σοβαρά ψυχολογικά τραύματα, και τα τραύματα που συμβαίνουν κατά την παιδική ηλικία είναι ακόμη χειρότερα και δύσκολα ξεπερνιούνται.

Στις 8 του μήνα λοιπόν διαβάζω στον «Πολίτη» ότι ένας παιδεραστής εφεσίβαλε (ανεπιτυχώς) την απόφαση του Μόνιμου Κακουργιοδικείου Λευκωσίας που ήταν φυλάκιση 20 ετών για αδικήματα που διαπράχθηκαν κατά τα έτη 2006-2009 εναντίον ενός παιδιού που βρισκόταν σε ηλικία 6-9 ετών ως επίσης και ενός δεύτερου παιδιού που βρισκόταν σε ηλικία 9-11 ετών. Μάλιστα το μεγαλύτερο παιδί είναι -κι αυτό φαντάζει απίστευτο- γιος της ετεροθαλούς αδελφής του και βαφτιστικός του! Το ρεπορτάζ προσθέτει ότι ένα από τα δύο παιδιά που κακοποιήθηκε σεξουαλικά πάσχει από χρόνια κατάθλιψη από την ηλικία των 12 ετών ενώ αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει τρεις φορές στην ηλικία των 14. Αυτό που εξοργίζει είναι η τακτική των Αρχών να μην επιτρέπουν την αποκάλυψη του ονόματος του παιδεραστή ο οποίος αναφερότανε από όλα τα ΜΜΕ ως «εφεσείων» ή «βιαστής των παιδιών». Πέντε μέρες αργότερα, στις 13 Μαρτίου, διαβάζω πάλι στο Τύπο για σεξουαλική κακοποίηση 12χρονης από «30χρονο». Ποιος είναι αυτός ο 30χρονος δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Η προστασία της ανωνυμίας των παιδεραστών είναι απαράδεκτη και δεν ισχύει αυτή η πρακτική σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Αν επρόκειτο για κάποιο που υπάρχουν εναντίον του κατηγορίες παιδεραστίας οι οποίες δεν έχουν ακόμα εκδικαστεί θα ανέμενα τη διατήρηση της ανωνυμίας. Αναγνωρίζω ότι κάθε κατηγορούμενος για ποινικό αδίκημα πρέπει να θεωρείται αθώος ωσότου διαπιστωθεί η ενοχή του σύμφωνα με τον νόμο σε δημόσια δίκη. Όμως στις δύο περιπτώσεις που ανέφερα πιο πάνω πρόκειται για κατάδικους που όταν αποφυλακισθούν θα συνιστούν μέγα κίνδυνο για τα παιδιά μας. Η Υπηρεσία Κοινωνικής Ευημερίας δεν μπορεί φυσικά να ελέγχει επί 24ωρου βάσεως την ιδιωτική ζωή των παιδεραστών.

Επομένως τι κάνουμε τώρα; Θα εισηγούμουν η κυβέρνηση να δημιουργήσει μια διαδικτυακή βάση δεδομένων (database) με ονόματα και φωτογραφίες σεξουαλικών παραβατών. Με άλλα λόγια, να δημιουργηθεί ένα μητρώο παιδεραστών που θα βοηθήσει τους εργοδότες, ιδίως τα σχολείων, ορφανοτροφείων κ.λπ. όπου υπάρχουν παιδιά να ελέγχουν σχολαστικά το βιογραφικό του προσωπικού που θα προσλάβει αλλά κυρίως να ενημερώνονται οι οικογένειες με μικρά παιδιά ποιοι είναι οι παιδεραστές στην περιοχή τους. Χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, οι ΗΠΑ και η Αυστραλία είναι μεταξύ εκείνων που διατηρούν τέτοια μητρώα για να διασφαλίζουν ότι οι οικογένειες είναι ασφαλείς από τους παιδεραστές. Σε μερικές πολιτείες των ΗΠΑ τα περίπτερα και τα μικρά μαγαζιά έχουν φωτογραφίες των παιδεραστών που αποφυλακίσθηκαν για την προστασία του κοινού. Γιατί λοιπόν να μην εκθέσουμε κάποιο όταν είναι σεξουαλικά παρεκκλίνων και κοινωνικός παρίας; Γιατί να μην αποκαλύψουμε σε όλη την Κύπρο το όνομα, την ηλικία, το βάρος, το ύψος και όλα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του; Γιατί να μην προειδοποιήσουμε το κοινό ότι διατρέχει υψηλό κίνδυνο να προσβάλει εκ νέου ένας παιδεραστής; Κοντολογίς, η αποκάλυψη των ονομάτων των παιδεραστών μπορεί να είναι τέτοιων διαστάσεων που θα συγκλονίσει όχι μόνο τον παιδεραστή αλλά και τους άλλους επίδοξους παιδεραστές και αυτή η προσβολή θα είναι αποτρεπτική για περαιτέρω ανώμαλη σεξουαλική δραστηριότητα.

Θα αντιταχθεί από κάποιους ότι η αποκάλυψη των ονομάτων των δραστών θα οδηγήσει στην αποκάλυψη των θυμάτων που δεν είναι επιθυμητό. Όμως σε μια τέτοια περίπτωση μόνο ένα μικρό ποσοστό του πληθυσμού θα το μάθει. Ο κόσμος ενδιαφέρεται πιο πολύ να μάθει ποιος είναι ο παιδεραστής κι όχι το παιδί-θύμα του. Εκτός τούτου, πρωτίστως πρέπει να νοιαζόμαστε για το δημόσιο συμφέρον αν θέλουμε να περιορίσουμε στο ελάχιστο την παιδεραστία. Επίσης, είναι πιθανό τα θύματα να χαρούν πραγματικά και να ανακουφιστούν με τη σκέψη ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη αφού η υπόληψη των παιδεραστών θα έχει πληγεί σε αφάνταστο βαθμό παγκυπρίως.

Εκτός της αποκάλυψης της ταυτότητας των παιδεραστών θα πρέπει παράλληλα με τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση τα παιδιά να είναι σε θέση να εμποδίζουν τη δράση των παιδεραστών, π.χ. να αντιλαμβάνονται ένα κακό άγγιγμα. Είναι γι' αυτό τον λόγο που η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, ακόμα και στα δημοτικά σχολεία, είναι αναγκαία για τη μείωση παιδεραστικής συμπεριφοράς. Να ενημερωθούν όλες οι οικογένειες με μικρά παιδιά ότι οι παιδεραστές είναι συνήθως γνωστά μας πρόσωπα ή συγγενείς και ζουν ανάμεσά μας κερδίζοντας την εμπιστοσύνη των οικογενειών. Αφού κερδίσουν πρώτα την εμπιστοσύνη των ενηλίκων και των οικογενειών τότε προχωρούν στην αρρωστημένη σεξουαλική δραστηριότητα. Δυστυχώς, η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση από την οικογένεια στην Κύπρο θεωρείται ταμπού και έτσι οι ενήλικες δεν μπορούν να συζητήσουν το θέμα ανοιχτά με τα παιδιά τους.

Γιώργος Κουμουλλής

Κοινωνικός επιστήμονας