Η ιστορία ενός βιολιού Stradivarius, που ένωσε μισό αιώνα μετά ένα Τουρκοκύπριο με οικογένεια Ελληνοκυπρίων

Μισός σχεδόν αιώνας πέρασε από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. 48 ολόκληρα χρόνια μετά, συνεχίζουν άνθρωποι από τις δύο πλευρές, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι να εντοπίζουν αντικείμενα και να αναζητούν τους νόμιμους ιδιοκτήτες τους. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Τ/κ Τανέρ Σιάχ, ο οποίος το 1974 πήρε ένα δώρο τεράστιας αξίας, που όμως όπως ο ίδιος εξιστορεί δεν ένιωσε ποτέ δικό του. Ήταν ένα βιολί Stradivarius που εικάζεται ότι φτιάχτηκε κάπου στο 1800! Ο Τανέρ Σιάχ γεννήθηκε στον Κορνόκηπο της επαρχίας Αμμοχώστου και κατοικεί στο Κιόνελλι. Μέχρι σήμερα είναι ενεργό μέλος της Δικοινοτικής Χορωδίας.

Πιο κάτω ο Τανέρ Σιάχ θα εξιστορήσει την συγκινητική ιστορία του…

Ο Taner Şah αριστερά και δεξιά ο γιος του ιδιοκτήτη του βιολιού, Σωτήρης Χατζηευθυμίου

Από το 1999 στο 2021

«Υπήρχε ένα παλιό και πολύτιμο βιολί που έπαιζα στη Δικοινοτική Χορωδία, στην οποία μπήκα στα τέλη του 1999. Ο πραγματικός ιδιοκτήτης αυτού του βιολιού ήταν ο Κυριάκος Χατζηευθυμίου από το χωριό Άγιος Αμβρόσιος που δυστυχώς δεν ζει τώρα. Το 1974 μου έφεραν το βιολί του και μου το έδωσαν. Ποτέ δεν ένιωσα τον εαυτό μου ως τον πραγματικό ιδιοκτήτη αυτού του βιολιού. Για 47 χρόνια, πάντα ονειρευόμουν να βρω τον ιδιοκτήτη του και να το επιστρέψω. Στην πραγματικότητα, πάντα προσευχόμουν γι' αυτό». αναφέρει ο Τανέρ Σιάχ. Ο Κυριάκος Χατζηευθυμίου απεβίωσε και αυτό έκανε την αναζήτηση ακόμη πιο δύσκολη για τον Τανέρ, ωστόσο ο ίδιος συνέχισε το ψάξιμο. «Δόξα τω Θεώ, ανταποκρίθηκε στην προσευχή μου και μετά από έντονη αναζήτηση, και με τη βοήθεια ενός Ελληνοκύπριου φίλου μου που είναι δάσκαλος τουρκικών, βρήκα την πραγματική οικογένεια του βιολιού και συναντηθήκαμε στις 24 Σεπτεμβρίου 2021 στο Σπίτι της Συνεργασίας. απέναντι από το ξενοδοχείο Ledra Palace», εξηγεί ανακουφισμένος πια ο κ. Σιάχ και συνεχίζει… εμφανώς συγκινημένος

Τελικά όπως αναφέρει «επέστρεψα το βιολί με χαρά στον 74χρονο γιο του Κυριάκου, τον Σωτήρη Χατζηευθυμίου». Ο Τανέρ, θυμάται ακόμη που είδε τον Σωτήρη να κλαίει παίρνοντας το βιολί του πατέρα του , 48 χρόνια μετά, στα χέρια του. «Έγραψα και ένα γράμμα για την οικογένεια και το έβαλα στη θήκη για το βιολί» προσθέτει.

Ο ίδιος ο Τανέρ εξηγεί γιατί ήθελε να μοιραστεί αυτή την ιστορία μαζί με τον κόσμο.

«Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας αυτό το περιστατικό, που ηρέμησε την συνείδησή μου», θα πει και θα επαναλάβει ότι αυτό το βιολί ποτέ δεν το ένιωσε δικό του.

Ο Taner Şah αριστερά με το βιολί και δεξιά ο γιος του ιδιοκτήτη του βιολιού Σωτήρης Χατζηευθυμίου

Δύο σπασμένες ρωγμές

«Περίπου δύο εβδομάδες μετά το δεύτερο μισό αυτού του άδικου πολέμου, ένας χωριανός μου, μου έφερε ένα βιολί. Είπε ότι αυτό το βιολί το πήρε ένας στρατιώτης από ένα σπίτι στον Άγιο Αμβρόσιο, και μου το έδωσε. Ήμουν 12 χρονών στον πόλεμο το 1974 και προσπαθούσα να μάθω βιολί. Γνωρίζοντας αυτό, ο χωριανός μου, μου έδωσε το βιολί» εξηγεί ο Τανέρ Σιάχ. Όπως γνωρίζετε, εξηγεί παρακάτω, «τα μουσικά όργανα είναι όργανα που απαιτούν περιοδική συντήρηση. Στο στήθος του βιολιού υπήρχαν δύο μεγάλες ρωγμές. Τα επισκεύασα εγώ. Έπαιζα αυτό το βιολί με αγάπη σε τηλεοπτικά προγράμματα και σίριαλ. Έπαιξα αυτό το βιολί σε μια ταινία ντοκιμαντέρ για την κυπριακή μουσική κουλτούρα. (Ήμασταν η ορχήστρα αυτής της ακυκλοφόρητης ταινίας) αλλά δεν το είδα ποτέ ως ιδιοκτησία μου» αναφέρει. Μάλιστα ο Τανέρ που προσευχόταν χρόνια ολόκληρα και πρόσεχε το βιολί όσο τίποτα, του έδωσε και όνομα… «trust», δηλαδή «εμπιστοσύνη».

Ο Taner Şah αριστερά με το βιολί και δεξιά ο γιος του ιδιοκτήτη του βιολιού Σωτήρης Χατζηευθυμίου

Συνεχίζοντας να διηγείται την ιστορία του, ο Τανέρ εξηγεί τι σημαίνει για τον ίδιο να έχει ένα τόσο σπουδαίο βιολί στα χέρια του για τόσα χρόνια…

«Με αυτό το βιολί έπαιξα μουσική και στη «Δικοινοτική Χορωδία για την Ειρήνη στην Κύπρο» και σε συναυλίες εντός και εκτός του νησιού. Έτσι προσπάθησα πολύ σκληρά για την ειρήνη με αυτό το βιολί. Αλλά δεν τα καταφέραμε ακόμα» περιγράφει συγκινημένος. Η ευχή του λοιπόν και οι προσπάθεια του έφεραν αποτέλεσμα, έστω και μισό σχεδόν αιώνα μετά. «Ήταν 14 Οκτωβρίου του 2021, που το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα και ήμουν στην ευχάριστη θέση να επιστρέψω αυτό το βιολί στον νόμιμο ιδιοκτήτη του. Νιώθω ότι ένα μεγάλο βάρος έχει σηκωθεί από τους ώμους μου» δηλώνει για την ημέρα που όπως είπε ένιωσε ανακουφισμένος. «Τα μουσικά όργανα πρέπει να παίζονται συνέχεια για να μην χαθούν. Έπαιζα αυτό το βιολί για 47 χρόνια και το συντήρησα. Παρόλο που ήταν αργά, βρήκα τους νόμιμους ιδιοκτήτες του και το επέστρεψα με ευγνωμοσύνη», καταλήγει.