Έλενα συγνώμη, σε σκοτώσαμε όταν ήσουν 4

Η πολιτεία η ίδια οδήγησε στον τάφο την Έλενα Φραντζή, καταγγέλλει η Αναστασία Παπαδοπούλου, αφού όταν ήταν 4 ετών και είχε μιλήσει, δεν την άκουσε κανείς. Τη συγκλονιστική ιστορία της γεμάτης πόνο ζωής της άτυχης κοπέλας που έφυγε αιφνίδια από τη ζωή στα 29 της χρόνια την περασμένη Παρασκευή στη Λευκωσία έφερε στο φως, με ανάρτησή της στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook, η ειδική σύμβουλος της ad hoc επιτροπής για τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών, αναδεικνύοντας τις ασήκωτες ευθύνες όλων. Η θετή μητέρα της κατηγορήθηκε ότι την κακοποιούσε σωματικά και ο πατέρας της σεξουαλικά, σύμφωνα με καταδικαστική απόφαση δικαστηρίου. Η Έλενα τόλμησε να μιλήσει σε λειτουργό του Γραφείου Ευημερίας, αλλά δεν την έλαβαν υπόψη. Τόλμησε ξανά δέκα χρόνια μετά και σε ηλικία 20 ετών βρέθηκε στο δικαστήριο για να καταθέσει ως μάρτυρας κατηγορίας εναντίον του πατέρα της. Τότε δέχθηκε μεγάλο πόλεμο και αμφισβητήθηκε. Τελικά το δικαστήριο τον καταδίκασε σε δύο χρόνια φυλακή. «Κέρδισες και στο κείμενο της απόφασης», σημειώνει η κυρία Παπαδοπούλου, «το δικαστήριο παρέπεμψε και στην αμέλεια των λειτουργών του Γραφείου Ευημερίας στους οποίους μίλησες και ζήτησες βοήθεια όταν ήσουν ακόμα μωρό. Αλλά δεν πήρες». Μετά την αποφυλάκισή του, ο προϊστάμενος του πατέρα της έκρινε ότι αδίκως φυλακίστηκε και έτσι αποδέχτηκε να επιστρέψει στα καθήκοντά του. «Η επίγεια παρουσία σου», έγραψε η Αναστασία Παπαδοπούλου, «ήταν μια τιμωρία. Δεν μπορώ παρά να ελπίζω ότι τουλάχιστον εκεί που πήγες θα βρεις αυτά που δικαιούσαι. Αυτά που όλοι ως κοινωνία σου στερήσαμε. Δεν μπορώ παρά να ελπίζω ότι «εκεί» θα είσαι πάλι τεσσάρων χρονών, αλλά κανένας δεν θα έρχεται στο κρεβάτι σου το βράδυ. Έλενα, θέλω να ελπίζω ότι κάποιοι ήλθαν στην κηδεία σου. Ότι δεν ήσουν και εκεί μόνη. Δεν άκουσα αν κάποιος είπε ότι ήσουν μια παρουσία παράδειγμα θάρρους για όλους μας. Ότι μίλησες και έσωσες τα παιδιά που θα σε ακολουθούσαν σε εκείνη την ανάδοχη οικογένεια. Δεν άκουσα αν είπαν ότι άντεξες όσα μπορούσες, που ήταν περισσότερα από όσα εμείς θα μπορούσαμε ποτέ να αντέξουμε. Δεν άκουσα αν είπαν ότι εμείς σε αδικήσαμε. Εμείς σε οδηγήσαμε στον τάφο σου. Επειδή ποτέ δεν σε βγάλαμε από τον δρόμο που μπήκες όταν ήσουν τεσσάρων χρονών. Δεν άκουσα αν σου είπαμε συγγνώμη».