Κι όμως, είναι το Ισραήλ! Ανοίξτε και δείτε...

Θυμάστε τη Χάιφα; To πιθανότερο. Εάν τη γνωρίσατε παλιά θα τη θυμάστε… κάπως. Που πάει να πει για λεπτά, χάραμα, νυσταγμένα και αδιάφορα, την ώρα που το λεωφορείο έβγαζε από το λιμάνι τα γκρουπ με τους Κυπραίους για την εκδρομή στους Αγίους Τόπους.

Προσγείωση στη Χάιφα. Στο μέσο η αρχή του όρους Καρμέλ με το Ναό των Μπαχάι.

Λογικό. Η πόλη ήταν αφημένη, η ώρα ήταν άγρια και μόνο κάτι γριές, κάποιες από τις οποίες αναστέναζαν και σταυροκοπιούνταν ήδη, κοιτούσαν έξω, με τη θέα να τις ξενίζει περισσότερο. Οι άλλοι όχι. Η δε διαδρομή από το λιμάνι στον αυτοκινητόδρομο μάλλον σκότωνε παρά αναδείκνυε όσα η Χάιφα είχε να επιδείξει. Γιατί ακόμα και τότε, τότε που η πόλη δεν θύμιζε αυτό που είναι σήμερα, η Χάιφα ήταν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες –κοινωνιολογικά και όχι μόνο- πόλεις του Ισραήλ.

Η Γερμανική Αποικία, με τα παραδοσιακά κτίσματα, σήμερα μπουτίκ ξενοδοχεία και εστιατόρια κυρίως.

/>Σήμερα, ελάχιστα θυμίζει πια αυτό που ήταν κάποτε και το οποίο μάλλον δεν προσέξατε καν. Για την ακρίβεια, ακόμα και εκείνη η πρώτη συνοικία πέριξ του λιμανιού που έβλεπε κανείς έχει μεταμορφωθεί σε έναν πανεπιστημιακό πυρήνα, με νεανικό πια πληθυσμό, καφετέριες, εστιατόρια και πεζοδρόμους ενώ ολόκληρη η πόλη, ιδιαίτερα τα διατηρητέα της Γερμανικής Αποικίας, έχει φρεσκαριστεί και αναπαλαιωθεί. Ένας φιλόδοξος πια τουριστικός προορισμός. Κοίτα να δεις η Χάιφα!

Πανοραμική θέα της ανατολικής ακτής της Χάιφα

Δεν χρειάζεται βεβαίως να μιλήσει κανείς πολύ στους διάσημους σ’ όλο τον κόσμο Κήπους και το Ναό της πίστης των Μπαχάι (φωτογραφία πάνω) ο οποίος δεσπόζει της πόλης από το όρος Καρμέλ γύρω από την άκρη του οποίου είναι κτισμένη η Χάιφα. Μεγάλη ιστορία πώς βρέθηκε εκεί η συγκεκριμένη θρησκεία στην οποία ουδείς μπορεί να ενταχθεί εάν δεν ενηλικιωθεί πρώτα και αποφασίσει ότι θέλει να το κάνει. Σας θυμίζει κάτι; Φυσικά και όχι. Η θέα από το Καρμέλ και στις δύο πλευρές είναι συγκλονιστική.

Από την άλλη πλευρά του βουνού είναι το ανερχόμενο και το άγνωστο στους περισσότερους κομμάτι της Χάιφα, το σύγχρονο. Μαζί με τις φοβερές παραλίες και τα καλύτερά της ξενοδοχεία. Εμείς μείναμε στο La Cappella (http://www.lacappella.co.il/ στη φωτογραφία) ένα θαυμάσιο ξενοδοχείο το οποίο μεταξύ των πολλών άλλων που κάνει για τους πελάτες του, δίνει και smart phones με τα οποία μπορείς να τηλεφωνείς οπουδήποτε στο Ισραήλ δωρεάν, να σερφάρεις δωρεάν και να δέχεσαι τηλεφωνήματα, επίσης από το εξωτερικό.

Ένα μέρος διακοσμημένο με έργα ισραηλινών καλλιτεχνών, πολύ προσεγμένο σε κάθε του λεπτομέρεια. Δίπλα του σχεδόν είναι το Minna Tomei ένα εστιατόριο με πέντε ασιατικές κουζίνες, από τα καλύτερα που έχω δοκιμάσει οπουδήποτε.

Μιλώντας για αυτό, μια απαραίτητη παρένθεση: Το Ισραήλ λόγω και της κουζίνας του είναι ένα από τα πιο εύκολα μέρη για τους χορτοφάγους (εμάς) και τους vegan. Πάντα υπάρχουν πολλές επιλογές και εκεί όπου η έθνικ κουζίνα δεν τις πολυσηκώνει είναι πάντα πρόθυμοι να φτιάξουν άλλα πιάτα για να ικανοποιήσουν τις δικές μας επιθυμίες. Ακόμα και στη Ναζαρέτ αυτοσχεδιάσαν και το αποτέλεσμα ήταν... θαύμα. Με την καλή έννοια. Υπαρκτό.

Αυτό που κανονικά θα ήταν η αρχή!

Μισό λεπτό. Το ξεκίνησα ανάποδα το κείμενο; Μάλλον παρασύρθηκα. Βασικό ερώτημα: Πώς και βρέθηκα στη Χάιφα; Ήταν μια πρόσκληση από την TUS Airways για ένα διήμερο ταξίδι, σε Χάιφα και το Τελ Αβίβ το οποίο ομολογώ πως στην αρχή μου φάνηκε κάπως. Δύο μέρες μόνο, Χάιφα και Τελ Αβίβ; Και εκδρομή στη Ναζαρέτ;

Θα είμαι ειλικρινής. Το κίνητρο ήταν το Τελ Αβίβ περισσότερο, το οποίο λατρεύω. Και χαίρομαι διπλά που το δέχτηκα, διότι όλο το ταξίδι ήταν άψογο. Το ελικοφόρο ήταν μια χαρά (έχουν και μηχανές στους έλικες για όσους δεν τους έτυχε - εκεί που είναι το κεφάλι του κυρίου), το «κανονικό» αεροπλάνο στην επιστροφή επίσης. Το δε ταξίδι ήταν εξαιρετικό. Απίστευτο ότι κάναμε τόσα σε τόσο λίγο χρόνο.

Last but not least, η παρέα. Σπάνια θυμάμαι τέτοια χημεία.

Σημειωτέον, πως η TUS Airways πετά και για το Τελ Αβίβ. Και κάλλιστα μπορεί κάποιος να φτάσει στη Χάιφα και να φύγει από Τελ Αβίβ ή αντίστροφα. Με τις τιμές δε να είναι εκεί που είναι (http://tusairways.com/) ακόμη και η πιο σύντομη απόδραση έχει νόημα και συμφέρει οικονομικά.

Η παραλία Dodo είναι μια από τις μαγευτικές παραλίες της Χάιφα, στη δυτική της πλευρά.

Λοιπόν, πίσω στη Χάιφα στην οποία πρέπει να σας πω ότι φτάσαμε νωρίς το πρωί κατευθείαν από Λάρνακα. Το αεροδρόμιό της είναι μικρό και βολικό, βγαίνεις γρήγορα. Πού είχαμε μείνει; Ναι, στην άλλη πλευρά του όρους Καρμέλ. Εκεί είναι το καινούργιο κομμάτι της πόλης. Είναι το σημείο όπου όπως και στο υπόλοιπο Ισραήλ το παγκόσμιο κέντρο των startups πια, μπορείς να δεις τα κτήρια όλων των μεγάλων. Από την Google, μέχρι τη Microsoft και τα λοιπά. Και εδώ ο πληθυσμός είναι νεανικός και διεθνής σε μεγάλο βαθμό. Το σκηνικό αυτό μαζί με τα εμπορικά κέντρα, τις υπέροχες παραλίες και τα αμέτρητα μέρη για να χαλαρώσεις, φέρνει κάτι από Καλιφόρνια. Το φέρνει. Στο καλό της.

Το Ισραήλ δεν είναι ακριβώς φθηνό, όχι. Είναι λίγο φθηνότερο από την Κύπρο, όμως έχει ένα σημαντικό στοιχείο. Μπορεί κανείς να μείνει, να φάει και να διασκεδάσει ανάλογα με το πόσα θέλει να ξοδέψει. Η ποικιλία φτάνει και στις τιμές τόσο, όσο στην πληθώρα των όσων προσφέρονται. Και το καλύτερο; Τα εστιατόρια θα σας θυμίσουν περισσότερο αυτό που ισχύει στην Ελλάδα και αλλού. Το καθένα δίνει το δικό του στίγμα, την πρόταση, τη δική του ιδέα. Το εδώ φαινόμενο τα ορεκτικά του κουβά (της γνωστής εταιρείας) να σερβίρονται παντού, δεν υπάρχει ούτε για αστείο.

Όλα αυτά στη Χάιφα; Ναι. Στη Χάιφα! Ομολογώ πως και εγώ εκπλάγηκα. Την είχα δει κι αλλιώς την πόλη –και εκτός… λεωφορείου- πριν πολλά χρόνια. Η αλλαγή της είναι εντυπωσιακή.

Εγώ, στη... Ναζαρέτ, ναι.

Πριν όμως πάμε στη Χάιφα, ε, πεταχτήκαμε και στη Ναζαρέτ. Δίπλα είναι. Δεν θα σας πω ψέματα. Με εξαίρεση την Ιερουσαλήμ -και τη νέα της πόλη επίσης- όλα αυτά τα Βιβλικά με κουράζουν αφάνταστα.

Ωστόσο, η Ναζαρέτ, γνωστή και ως η Αραβική Πρωτεύουσα του Ισραήλ, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Κατοικείται από παλαιστινιακής καταγωγής Ισραηλινούς, 70% μουσουλμάνους και 30% Χριστιανούς, είναι μέσα στο προ των συνόρων του 1967 Ισραήλ και έχει έναν δικό της χαρακτήρα.

Μαζί και μια παλιά πόλη η οποία αναγεννιέται σήμερα με τα κτήρια να μετατρέπονται σιγά - σιγά σε μπουτίκ ξενοδοχεία, καφέ και εστιατόρια. Αν βρεθείτε εκεί δοκιμάστε το Cello σε ένα διατηρητέο πάλαι ποτέ… κάτι με Ρώσους μοναχούς αν θυμάμαι καλά. Ψάξτε κι ένα καφέ που λέγεται Liwan Culture Café (στη φωτογραφία κάτω) το οποίο έφτιαξαν κάτοικοι της πόλης και το οποίο παρέχει ότι πληροφορία και βοήθεια χρειαστείτε εντελώς δωρεάν. Και αρχίστε από εκεί.

Έχει και πολλά θρησκευτικά παράλληλα. Όσοι πάτε εκεί για αυτά θα τα βρείτε. Άλλωστε εδώ κατά την παράδοση των Χριστιανών έζησε ο Ιησούς ο Ναζωραίος το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του και εδώ ήταν που η ίδια παράδοση του αποδίδει και το «ουδείς προφήτης εν τη εαυτού πατρίδι», κανένας δηλαδή δεν είναι προφήτης στον τόπο του.

Φέρεται να το είπε όταν επέστρεψε και κήρυξε στην Ναζαρέτ και, εν αντιθέσει με το τι γινόταν στη Γαλιλαία και το εκεί σουξέ, οι συντοπίτες του μόνο που δεν τον λίντσαραν. Τον πήραν, λέει, στο όρος έξω από την πόλη (Mount Precipice, αξίζει να πάτε επίσης για τη φοβερή θέα, στη φωτό με τους δύο τύπους πιο κάτω) επεχείρησαν να τον πετάξουν κάτω αλλά εκείνος -αν και δεν επέλεξε κάτι θεαματικό όπως την ιστορία με το νερό, να πετάξει λόγου χάριν...- απλά λέει γύρισε και πέρασε ανάμεσά τους.

Και κάπου εκεί κόπηκαν οι σχέσεις τους μια και καλή. Έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Εκεί τους έριξε και τη σπόντα που σας έλεγα. Που μου ήθελαν και προφήτη! Ορίστε. Μέχρι και θρησκευτικά σας έβαλα στο κείμενο.

Περάσαμε την υπόλοιπη μέρα στη Χάιφα, κοιμηθήκαμε στο La Cappella και την επομένη το πρωί πρόλαβα μέχρι και να τρέξω στην παραλία Dado, λίγο πιο κάτω. Κάνει και ρίμα. Κι όταν λέω πρωί εννοώ πρωί. Ο πεζόδρομος όμως στην άκρη της παραλίας ήταν γεμάτος με κόσμο που έτρεχε, έκανε ποδήλατο, γυμναστική ή απλά έβγαινε για την πρωινή του βόλτα, τα δε μπαρ και οι καφετέριες είχαν ήδη ανοίξει! Μετά το πρόγευμα φύγαμε για το Τελ Αβίβ, για το οποίο εάν αρχίσω να γράφω νομίζω πως δεν θα τελειώσω ποτέ.

Είχα τρία χρόνια να πάω και ομολογώ πως εδώ κι αν εντυπωσιάστηκα από τι κατασκευάστηκε (σ.σ. πώς κάνουμε εμείς εφτά χρόνια για μια πλατεία; - καμία σχέση) το τι επιδιορθώθηκε (και) έκτοτε, όπως και από το τι έχει προστεθεί στις καφετέριες, τα καταστήματα, τα εστιατόρια, τις γκαλερί και τα μουσεία.

Στο Boulevard Rothschild ανάμεσα στα αναπαλαιωμένα και περιζήτητα πια Βauhaus κτήρια, υπάρχουν όχι μόνο υπαίθριες βιβλιοθήκες αλλά και αιώρες για όποιον θέλει να χαλαρώσει όπως η νεαρή μαμά εδώ...

Λίγες πόλεις είναι τόσο laid back όσο το Τελ Αβίβ και σίγουρα καμία, μα καμία πόλη στη μέση Ανατολή και την ευρύτερη περιοχή δεν έχει να επιδείξει τη δημιουργικότητα αυτής της πόλης η οποία αν και μετρά μόλις έναν αιώνα ζωής, έχει μετατραπεί σε μια μητρόπολη 1,3 εκατομμυρίων στην ευρύτερή της περιοχή, χωρίς αυτό να επηρεάσει καθόλου το χαλαρό ρυθμό, την ολόχρονη διασκέδαση και φυσικά το εκπληκτικό scene της πολιτιστικής της ζωής.

Τα υπαίθρια κιόσκια δεν είναι μόνο καφέ αλλά και μπαρ και μπιστρό.

Αυτό που άλλαξε τα τελευταία χρόνια ειδικά, είναι πως η πόλη φρεσκαρίστηκε, οι πιο υποβαθμισμένες συνοικίες αναπαλαιώθηκαν (χωρίς αυτό να είναι πάντα καλό μόνο, αφού εκεί τα ενοίκια εκτινάχθηκαν ακόμη περισσότερο από αλλού) και κάθε γωνιά γέμισε με ακόμη περισσότερα φανταστικά μέρη για να περάσει κανείς τη μέρα του.

Οι καφετέριες – κιόσκια οι οποίες είναι διάσπαρτες σε κεντρικά σημεία και μπουλεβάρ είναι το σημείο συνάντησης για τους κατοίκους –και εδώ οι νεανικός πληθυσμός εντυπωσιάζει με την αναλογία του στην πόλη.

Και φυσικά, όλα προσφέρουν δωρεάν δοχεία με νερό και φιλέματα για τα σκυλιά. Εδώ οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν σκυλιά και ο δήμος ξέρει και φροντίζει τα πάντα για αυτά. Οι άνθρωποι επίσης ξέρουν και καθαρίζουν όταν τα πάνε βόλτα, εν αντιθέσει με εδώ.

Το Τελ Αβίβ είναι μια από τις πιο ανεκτικές και προχωρημένες κοινωνίες στο θέμα του αλληλοσεβασμού και της διαφορετικότητας, επίσης. Εξ ου και κάθε χρόνο στο Gay Pride (δες, φωτό κάτω), το οποίο χρηματοδοτείται από τον ίδιο τον δήμο, η κεντρική παραλία μαζεύει πάνω από 200,000 ανθρώπους.

Δεν μπορώ να βάλω πολλά εδώ για το Τελ Αβίβ, θα μείνω στα βασικά σημεία εξερεύνησης της πόλης. Από τα νότια τo Γιάφο (Τζάφα) την παλιά πόλη, μέρος πια του Τελ Αβίβ αν και δεν έχει σχέση με τη σύγχρονη πόλη, τη Νεβέ Τσεντέκ πηγαίνοντας προς τα πάνω, μια συνοικία με κλασικά κτίσματα τα οποία έχουν αναπαλαιωθεί και έχουν γίνει εργαστήρια καλλιτεχνών, εστιατόρια, καφετέριες και πιο μέσα, τη Φλορεντίν την οποία αξίζει κανείς να προλάβει να τη δει πριν η ανάπτυξη την αλλάξει εντελώς: Είναι μια μποέμ -πρώην εργατική- συνοικία στην οποία έζησαν κυρίως οι Έλληνες Εβραίοι, όσοι διασώθηκαν μετά το Ολοκαύτωμα.

Το Τελ Αβίβ είναι κτισμένο κατά μήκος του παραλιακού μετώπου το οποίο είναι ένας κόσμος από μόνος του και είναι γεμάτο ολόχρονα. Καταλήγει στο παλιό λιμάνι το οποίο σήμερα είναι ένα μοναδικό μέρος, μια τεράστια κατασκευή από ξύλο πάνω στη θάλασσα με εστιατόρια και καταστήματα. Σφύζει μέρα - νύχτα από ζωή.

Πίσω από το παραλιακό μέτωπο και τις υπέροχες αμμουδιές επίσης γεμάτες με πεζόδρομους, μπαράκια και καφετέριες απλώνονται πλατειές λεωφόροι οι οποίες κόβονται κάθετα από μικρότερους, αν και μικρούς δεν τους λες, δρόμους.

Και κρύβουν παλιές γειτονιές, υπαίθριες αγορές (η πιο ενδιαφέρουσα είναι η Carmel αν και δεν είναι η μόνη) και πάλι, παντού, μέρη για να χαλαρώσει κανείς – βασικό γνώρισμα αυτής της πόλης.

H Δήμητρα και ο Κλεάνθης δεν ήταν οι μόνοι που το έπαιζαν άνετοι έως αδιάφοροι μέχρι που έφτασε το χούμους...

Σε ένα δρόμο στο πλάι της Carmel φάγαμε –φυσικά- χούμους στο διάσημο Shlomo and Doron (Yishkon Street). Θαυμάσιο. Μικρό και τις ώρες αιχμής γεμάτο. Υπέροχα είναι και το Μichas (στη λεωφόρο Ben Yehuda) και το Kiki στην (λεωφ. Dizengoff), παλιότερα tips.

Σημείο αναφοράς είναι βέβαια το Rotschild Boulevard στο κέντρο της πόλης (σχεδόν…) ένα καλό σημείο αφετηρίας για να κινηθεί κανείς. Στην περιοχή της Sarona προς τη Ramat Gan θα δείτε το ακόμη πιο σύγχρονο Τελ Αβίβ, χωρίς τα Bauhaus σπίτια και τα υπόλοιπα που δίνουν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα στην πόλη αλλά με εντυπωσιακούς ουρανοξύστες ακόμη και πανύψηλα θεαματικά κτήρια με διαμερίσματα, Αυτό που δείχνει η κεντρική φωτογραφία του κειμένου.

Ψάξτε αν πάτε εκεί το περιοδικό Time Out Israel στο χαρτί αλλά και online και στο Facebook, ειδικά για τα events, τα πάρτι, τις εκθέσεις, τα μουσεία και όλα τα άλλα που δεν πρέπει να χάσετε. Το Τελ Αβίβ θέλει και ψάξιμο. Όσο βλέπετε άλλο τόσο είναι και underground. Όχι κυριολεκτικά πάντα αλλά, κάποτε παίζει κι αυτό.

Το υπέροχο Da Da & Da

Βαθιά ανάσα, η ώρα τελείωσε και αργά το απόγευμα ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο, αυτή τη φορά το Ben Gurion του Τελ Αβίβ. Το μεγάλο της πόλης (έχει κι ένα μικρό αν αποφασίσετε να πάτε στο Εϊλάτ καμιά φορά, κάτω στην Ερυθρά Θάλασσα - πανέμορφο αν και όχι ακριβώς φτηνό στη διαμονή) και διεθνές αεροδρόμιο της χώρας. Κάπου εδώ σκαλώνουν όσοι πήγαν στο Ισραήλ άλλες φορές. Ναι, είναι εκνευριστικός ο έλεγχος και ακόμη χειρότερες οι κουλές ερωτήσεις που κάνουν αλλά μιλάμε για το πιο ασφαλές αεροδρόμιο στον κόσμο. Και για να είναι έτσι ή καλύτερα για να μην είναι επικίνδυνο εκεί όπου είναι, δεν γίνεται αλλιώς. Τώρα, ναι, αν σας ρωτήσει με παράξενο ύφος «διακοπές… στο Ισραήλ;», κάντε αυτό που κάνω και εγώ. Απαντήστε με ένα «είναι κακό λίγο ξένο συνάλλαγμα ακόμα;». Και χαμογελάστε. Φιλικά. Θα ρωτήσουν θα περάσει και θα περάσετε, σίγουρα καλύτερα και πιο φιλικά από ότι λ.χ. στο JFK της Νέας Υόρκης. Ένα από τα πολλά.

Και εάν κουραστείτε –ή και εάν δεν- μόλις περάσετε ψάξτε το Café - Bakery Aroma. Πώς έκαναν το τάμα οι κοτζιάκαρες που σας έλεγα στην αρχή; Ε, κάθε μα κάθε φορά, προνοώ να έχω λίγη ώρα για να απολαύσω το συγκλονιστικό Cheese and Apple Tart και ένα κρουασάν αμυγδάλου. Και μάλιστα παίρνω και take away για την Κύπρο. Πάντα εκτιμούνται. Μέχρι και όταν στην επίσκεψη με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας έζησε η αποστολή έναν να καταφθάνει με τη χάρτινη σακούλα και από δύο μηλόπιτες και κρουασάν αμυγδάλου. Το δικό μου προσκύνημα αυτό είναι.

Όλοι έχουμε ένα κουμπί. ΟΚ, μερικοί έχουμε περισσότερα. Τι να γίνει;

Στην πτήση για την επιστροφή είχε νυχτώσει. Δεν θυμάμαι πολλά και σίγουρα όχι τόσα όσα στην αναχώρηση.

Άλλωστε πάντα το λέω: Η θέα της Κύπρου την ώρα που σηκώνεται το αεροπλάνο είναι η ωραιότερη. Η επιστροφή είναι το ζήτημα.

Θυμάμαι όμως, πως οι δύο όλες κι όλες μέρες αυτή τη φορά έμοιαζαν με διακοπές κανονικές. Να ‘ταν κι άλλο; Πάντα έτσι δεν λέμε; Ε τι να γίνει; Τώρα πια τουλάχιστον πετάμε φτηνά! Και το Ισραήλ είναι δίπλα. Και αξίζει!

Πάρτε και ένα βίντεο για το τέλος, εκπληκτικό. Με drone. Αυτό, φυσικά και δεν είναι δικό μου.