Τρίτη επιτυχής προσφυγή κατά του διορισμού του Διευθυντή Ταχυδρομείων το 2008

Το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο, ενεργώντας στο πλαίσιο της δευτεροβάθμιας δικαιοδοσίας του, αποφάνθηκε πρόσφατα υπέρ της έφεσης της Παναγιώτας Κολοκασίδου κατά πρωτόδικης απόφασης τον Νοέμβριο του 2014 σε προσφυγή της σε σχέση με το διορισμό του Ανδρέα Γρηγορίου στην θέση Διευθυντή Τμήματος Ταχυδρομικών Υπηρεσιών αναδρομικά από την 1η Φεβρουαρίου 2008.

Είχαν προηγηθεί ακόμα δύο προσφυγές της κ. Κολοκασίδου οι οποίες είχαν ακυρώσει τον διορισμό του κ. Γρηγορίου το 2010 και το 2012 με την ΕΔΥ κάθε φορά να λαμβάνει εκ νέου απόφαση υπέρ του διορισμού του τελευταίου.

«Κρίνουμε ότι η βαρύτητα που δόθηκε στο μεταπτυχιακό προσόν του Ενδιαφερόμενου Μέρους προέκυψε από παραβίαση δεδικασμένου κατά τις αφορώσες, και πάγιες, νομολογιακές επί τούτω αρχές», αναφέρει το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο στην απόφασή του, σημειώνοντας ότι «ο λόγος έφεσης 1 επιτυγχάνει».

Σε σχέση με τους λόγους έφεσης 2 και 3 και έχοντας κατά νουν ότι δεν είναι έργο μας η πρωτογενής αξιολόγηση των στοιχείων του φακέλου και ο προσδιορισμός της σημασίας τους προκειμένου να αποφανθούμε αν η απόφαση της ΕΔΥ ήταν ορθή ή λογικά εφικτή κατά τρόπο που ανεπίτρεπτα να αντικαταστήσουμε τη Διοίκηση, αναφέρεται, η υπεροχή της Εφεσείουσας σε αρχαιότητα ήταν πενταετής και μάλιστα σε υψηλότερη κλίμακα, κάτι που αποδέχθηκε και η ΕΔΥ, κάτι που αποδέχθηκαν και οι Εφεσίβλητοι στην πρωτόδικη γραπτή τους αγόρευση.

Μολαταύτα, προστίθεται, «η ΕΔΥ δεν προέβη σε οποιαδήποτε αναφορά για την πείρα της Εφεσείουσας αν και υπήρχε σχετική πληροφόρηση σε επιστολή ημερομηνίας 9.10.07 την οποία είχε αποστείλει ο Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Συγκοινωνιών και Έργων προς την ΕΔΥ στην αρχική διαδικασία κατόπιν παράκλησης της ΕΔΥ.

Ευλόγως, συνεχίζει το Δικαστήριο, «αναμενόταν κατά νομολογιακή αρχή - αλλά και υπό τις περιστάσεις - να ληφθεί υπόψη το σύνολο της πείρας της Εφεσείουσας και του Ενδιαφερόμενου Μέρους, δεδομένου ότι αμφότεροι διεκδικούσαν θέση πρώτου διορισμού και προαγωγής».

Παραγνωρίστηκε όμως, αναφέρεται στην απόφαση του Ανωτάτου Συνταγματικού «και η Σύσταση ένεκα της κατ’ ισχυρισμόν υπεροχής του Ενδιαφερομένου Μέρους στην προφορική εξέταση, με την προφορική εξέταση να μην αποτελεί νόμιμο λόγο ή ειδική αιτιολογία για παραγνώριση σύστασης προϊσταμένου».

Υπενθυμίζεται ότι από την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην Προσφυγή 1585/10, «παρήχθη δεδικασμένο, πως οι δύο διάδικοι ήταν σχεδόν ισοδύναμοι στην προφορική εξέταση (όπως και στα προσόντα)».

Δεν υπάρχει κάτι άλλο που θα μπορούσε να προστεθεί, αναφέρει το Δικαστήριο αποφαινόμενο ότι οι λόγοι έφεσης 2 και 3 ευσταθούν και ότι «η έφεση επιτυγχάνει».