Μια ιστορία φιλίας από τη Μια Μηλιά

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

«Οι τοίχοι του υπογείου ολοκληρώθηκαν, το τσιμέντο του χύθηκε. Ήταν μια ριψοκίνδυνη και επικίνδυνη δουλειά. Ο λόγος ήταν ότι το έδαφος ήταν αργιλώδες, επομένως θα μπορούσε να υπάρχει συνεχής διαρροή νερού και το αργιλώδες χώμα να δημιουργούσε κίνδυνο κατάρρευσης. Ο μάστρος μας πήρε τα ποτά Kean και τα σάντουιτς. 'Πες στους νέους ότι αύριο θα πάμε στην οικοδομή στο χωριό', είπε, 'έτσι να μην φέρουν φαγητό για το μεσημεριανό τους'. Την επόμενη μέρα, ξεκινήσαμε δουλειά στη Μια Μηλιά. Όταν έφτασε η ώρα του μεσημεριανού γεύματος, ο μάστρος μας είπε 'άτε, πάμε για μεσημεριανό, μπείτε στο αυτοκίνητο'.

Ήταν νιόπαντρος και είχε μόλις μετακομίσει στο νέο του σπίτι. Η σύζυγός του Άννα μάς χαιρέτησε με χαμόγελο στο πρόσωπο και μου είπε: 'Πες στους νεαρούς ότι μαγείρεψα αυτό το φαγητό στη νέα κατσαρόλα που μου πήρε ο Ντίνος. Δεν το μαγείρεψα στην κατσαρόλα μας που μαγειρεύω χοιρινό. Για να είναι σίγουρο ότι θα το φάνε'. Μετά από ένα πολύ ωραίο γεύμα, ήπιαμε τον καφέ μας και επιστρέψαμε στη δουλειά.

Εφόσον ήταν Παρασκευή, πήραμε το βδομαδιάτικό μας και ο μάστρος μας Ντίνος μάς άφησε στην Πύλη Αμμοχώστου, μπροστά από το 'Σίβα'. 'Μην έρθεις εδώ τη Δευτέρα', είπε, 'θα σε πάρω από το καφενείο στην είσοδο της Αγλαντζιάς'. Τη Δευτέρα το πρωί στις 06.20, πήγαμε στο καφενείο στην Αγλαντζιά, γενικά αυτό ήταν ένα μέρος όπου βρισκόντουσαν οι εργάτες που ερχόντουσαν από χωριά.

Στις 06.30, ήρθε ο μάστρος Ντίνος με το καφέ Wolesley αμάξι του και πήγαμε στον τόπο όπου θα εργαζόμασταν στη σύνδεση των θεμέλιων σχαρών της οικοδομής. Μόλις είχαμε ετοιμάσει το ψαλίδι για το κόψιμο του σιδήρου και τον εξοπλισμό για το λύγισμα του σιδήρου και αρχίσαμε να ακούμε πυροβολισμούς από μακριά και μετά από λίγο ακούσαμε δύο πυροβολισμούς κοντά μας. Ο χώρος που δουλεύαμε ήταν κοντά στο κτήριο του ΡΙΚ. Ο μάστρος Ντίνος σταμάτησε να ελέγχει τα σιδηρουργικά και είπε: 'Έλα, μπες στο αυτοκίνητο, ποτέ δεν ξέρεις τι θα κάνουν αυτοί οι Καλαμαράδες, θα σε πάρω στο οδόφραγμα του Chaghlayan'.

Και το έκανε. Και μετά από εκείνη τη μέρα, δεν μπορέσαμε ποτέ να ξανασυναντηθούμε. Μετά τη διάνοιξη των οδοφραγμάτων το 2003 και την αρχή των διελεύσεων των αυτοκινήτων, εντελώς τυχαία, κάποιος από τη Μια Μηλιά σταμάτησε για να ζητήσει οδηγίες για να πάει κάπου. Δεν μπορούσα παρά να ρωτήσω τον οδηγό για τον μάστρο μου. Όταν ρώτησα για τον μάστρο μου Ντίνο, τα μάτια του οδηγού στράφηκαν προς τους άλλους που κάθονταν στο αυτοκίνητο. 'Εδώ είναι!', είπε.

Η αφορμή

Και αυτός που κατέβηκε από το αυτοκίνητο ήταν ο μάστρος Ντίνος!

Από εκείνη τη μέρα και μετά, συνεχίστηκαν οι συναντήσεις μας μαζί με τις οικογένειές μας. Τον ρώτησα αν είχε πάει να δει το σπίτι του. 'Μένει εκεί ένας καλός άνθρωπος και φροντίζει καλά το σπίτι μου', είπε. Όταν επιστρέφαμε από το χωριό, είπα: 'Αν θέλετε, μπορούμε να περάσουμε από το σπίτι σου'. Ήθελε, και έτσι κάναμε. Αυτή τη φορά, η έκπληξη ήταν δική μου, καθώς το άτομο που έμενε στο σπίτι του μάστρου Ντίνου ήταν ένας καλός μου φίλος, ο Ali, τον οποίο γνωρίζω πολλά χρόνια. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας και των περιόδων απαγόρευσης της κυκλοφορίας, συνεχίσαμε να επικοινωνούμε μέσω τηλεφώνου. Στην τελευταία μας συνάντηση, όταν του είπα 'άτε, θα πάμε στη Μια Μηλιά', είπε, 'δεν μπορώ γιατί όταν επιστρέφω, νιώθω πολύ λυπημένος'. Και κατά τη διάρκεια αυτής της πανδημίας, έπαθε αυτήν την ανίατη ασθένεια και άφησε τη γη για την αιωνιότητα. Πάνω από όλα αγαπούσε αυτό το έδαφος και τους ανθρώπους του που είχαν διαφορετικές θρησκείες και διαφορετικές γλώσσες. Αναπαύσου εν ειρήνη, μάστρο Ντίνο. Όταν είδα τη φωτογραφία μας στο Facebook, αυτά ήταν τα πράγματα που θυμήθηκα».

Αυτά ήταν τα λόγια του Mustafa Gelener, που μοιράστηκε επίσης και μια φωτογραφία με τον μάστρο Ντίνο. Μόλις μοιραστήκαμε και εμείς αυτήν την ιστορία, ο κ. Ali και η κόρη του Eylem, επίσης έγραψαν κάτι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τον μάστρο Ντίνο. Ο κ. Ali Ozkaramanli είπε:

«Αναπαύσου εν ειρήνη, αδερφέ Ντίνο. Όταν ήρθες στο σπίτι σου, σου είχα δώσει πίσω τις φωτογραφίες σου που είχαν μείνει εκεί από τους λεηλάτες και δεν θα ξεχάσω ποτέ πως με αγκάλιασες και έκλαψες. Έφυγες πολύ νωρίς, αδελφέ, είχα υποσχεθεί να σου δώσω πίσω τα κλειδιά του σπιτιού σου όταν φτάσαμε στην ειρήνη. Ας σε συντροφεύουν τα αστέρια».

Τα λόγια της Eylem

Και η Eylem Ozkaramanli, κόρη του κυρίου Ali, έγραψε: «Είμαι πολύ λυπημένη. Ο Ντίνος και η Άννα ήταν οι ιδιοκτήτες του σπιτιού μας. Συναντιόντουσαν συχνά με τη μητέρα και τον πατέρα μου, όταν άνοιξαν τα σημεία ελέγχου και είχαν έρθει ακόμη και στον γάμο μου, σαν να ήμουν μέλος της οικογένειάς τους. Ας αναπαυθείς εν ειρήνη, μάστρε, που έχτισες με τα χέρια σου το σπίτι στο οποίο γεννήθηκα. Ο Ντίνος και η Άννα είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες του σπιτιού μας, όπου γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Αυτός ο άντρας έχτισε το σπίτι που αποκαλώ σπίτι μου. Όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα για πρώτη φορά το 2003, ο Ντίνος και η Άννα επισκέφτηκαν τους γονείς μου και συνδέθηκαν πραγματικά. Πολύ συναισθηματικές στιγμές. Ήμουν στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια αυτών των επισκέψεων, αλλά θυμούμαι κάθε λεπτομέρεια και τώρα θυμούμαι με δάκρυα στα μάτια. Ο πατέρας μου τους έδωσε τη φωτογραφία του γάμου τους, σε μια τεράστια κορνίζα την οποία διέσωσε όλα αυτά τα χρόνια και τις φωτογραφίες των γιων τους. Είχαν φυλάξει αυτές τις φωτογραφίες σε ένα μπαούλο στην κρεβατοκάμαρά τους για πολλά χρόνια, διατηρώντας τις.

Ήταν σαν οικογένεια. Η μητέρα μου δοκίμασε για πρώτη φορά σαλιγκάρια γιατί επέμενε ο Ντίνος! Είμαι σίγουρη ότι αν επιμέναμε, δεν θα τα δοκίμαζε! Πήγαιναν μαζί σε εστιατόρια και επισκεπτόντουσαν ο ένας τον άλλον στα σπίτια τους. Οικογένειες. Η τελευταία επίσκεψη ήταν πριν η πανδημία χτυπήσει την Κύπρο, όταν ο Ντίνος ήταν άρρωστος. Ο ξάδελφός μου ο Hasan οδήγησε τους γονείς μου για να επισκεφτούν τον Ντίνο στο νοσοκομείο. Ο πατέρας μου έμαθε λίγα περισσότερα ελληνικά και ήθελε να μάθει περισσότερα για να μπορεί να μιλά μαζί τους. Εγώ και ο αδερφός μου, ζούσαμε μακριά από το σπίτι και όταν ακούσαμε για πρώτη φορά αυτές τις ιστορίες, ο αδελφός μου τηλεφώνησε και μοιραστήκαμε κάποιες αναμνήσεις και ήμασταν και λίγο στενοχωρημένοι, πιστεύοντας ότι ο πατέρας μας θα έδινε πράγματι πίσω το σπίτι μας. Είναι παιδαριώδες, το ξέρω. Είναι και δικό τους σπίτι, όπως είναι και δικό μας, το μόνο σπίτι που ξέρουμε. Νομίζαμε ότι το σπίτι μας δεν είναι στην πραγματικότητα το σπίτι μας. Και φυσικά, θα το δίναμε πίσω στους πραγματικούς ιδιοκτήτες του. Τώρα ο Ντίνος έχει φύγει, χωρίς να τον γνωρίσουμε πραγματικά και να του κάνουμε όλες τις ερωτήσεις που θέλαμε. Ελπίζω να συνδεθώ μια μέρα με τα παιδιά του και να μιλήσω μαζί τους και να μοιραστούμε τις αναμνήσεις τους. Αναπαύσου εν ειρήνη, Ντίνο, το σπίτι σου είναι σε καλά χέρια».

Και η Tuncay

Και η Tuncay, σύζυγος του κυρίου Ali και μητέρα της Eylem, έγραψε τις δικές της σκέψεις και συναισθήματα: «Είθε ο Ντίνος να αναπαυθεί εν ειρήνη και να είναι στον παράδεισο. Ήταν ο ιδιοκτήτης του σπιτιού μας. Εκφράζω τα συλλυπητήριά μου στην Άννα και τα παιδιά τους. Ο Θεός να σας δίνει υπομονή. Είμαστε όλοι πολύ λυπημένοι».

Και η Aycan Mavigozlu Yukselish έγραψε, θυμούμενη μια παρόμοια ιστορία από τη δική της οικογένεια:

«Αναπαύσου εν ειρήνη, μάστρο Ντίνο. Όταν το διάβαζα αυτό, δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου και ήμουν στενοχωρημένη που η χώρα μου έχασε ξανά έναν καλό άνθρωπο.

Θυμήθηκα τον καλό φίλο του πατέρα μου που ήταν χασάπης και τον έλεγαν Γαλανό –δεν μας ξεχνούσε ποτέ την Πρωτοχρονιά και το Μπαϊράμι. Όταν ο πατέρας μου πήγαινε να τον επισκεφτεί, μας έστελνε πάντα ένα κουτί μπισκότα με κρέμα βανίλιας και πολλά άλλα πράγματα. Αν είναι ζωντανός, μακάρι να είναι καλά. Αν πέθανε, ας αναπαυθεί εν ειρήνη».

Αυτές είναι οι ιστορίες που χρειαζόμαστε για το μέλλον του νησιού μας –αυτές οι ιστορίες της ζωής, της διάσωσης του ενός από τον άλλον, της αλληλοβοήθειας, της συνεργασίας, της συνεχιζόμενης φιλίας, επίσης καταπιέζονται από τις κυρίαρχες ελίτ και των δύο κύριων κοινοτήτων του νησιού– τους αρέσει να καταπιέζουν τέτοιες ιστορίες και μην αναφέρονται ποτέ, γιατί καταστρέφουν την εικόνα που προσπαθούν να δημιουργήσουν για το μίσος, την εχθρότητα και τους εχθρούς.

Δεν επιτρέπουν να διδάσκονται στα παιδιά μας, στα σχολεία μας, τέτοιες ιστορίες, για να μεγαλώσουν «τυφλά» στην αλήθεια, ώστε στο μέλλον να χρησιμοποιηθούν ο ένας ενάντια στον άλλον, για να συνεχιστεί αυτή η διχοτόμηση του νησιού μας.

Οι μόνες ιστορίες που τους αρέσει να διανέμουν και να χρησιμοποιούν είναι οι ιστορίες «θυματοποίησης» του εαυτού τους.

Νοοτροπία του τύπου «Μας έκαναν αυτό και μας έκαναν εκείνο. Πώς μπορούμε να ζήσουμε μαζί τους;», και όποιος προβάλλει τέτοιες ιστορίες φιλίας και μοιράσματος, αμέσως κατηγορείται από τη Δεξιά της δικής του πλευράς ότι «ξεπουλήθηκε», «είναι προδότης», ότι «ξέχασε τι μας έκαναν».

Ας συνεχίσουμε, λοιπόν, να λέμε τις ιστορίες φιλίας μας, για να μάθουν από αυτές τα παιδιά μας.