Συνέντευξη Στ. Στεφάνου στον «Π»: «Στις συνεργασίες μας πρώτο θέμα το Κυπριακό»

kateliadi@politis-news.com

«Ή θα επιλυθεί το Κυπριακό στη συμφωνημένη βάση ή θα οριστικοποιηθεί η διχοτόμηση, με όλους τους συνεπαγόμενους κινδύνους» δηλώνει ο εκπρόσωπος Τύπου του ΑΚΕΛ και βουλευτής Στέφανος Στεφάνου μιλώντας στον «Π» για την πολύ δύσκολη χρονιά που φεύγει και τη νέα που έρχεται με πολλές ελπίδες. «Πρέπει να επιδιώξουμε με συνέπεια και συνέχεια την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων από το σημείο που διακόπηκαν στο Κραν Μοντανά, με την ευχή και την προσδοκία ότι μέσα στο 2021 θα έχουμε διαπραγματεύσεις οι οποίες θα οδηγήσουν σε λύση απελευθέρωσης και επανένωσης, αλλιώς θα μας μείνει η διχοτόμηση» σημειώνει, προσθέτοντας ότι «ήδη έχουμε μια πολύ ξεκάθαρη όσο και πικρή γεύση των τετελεσμένων, όπως αυτά εκδηλώνονται στην κυπριακή ΑΟΖ και στην περίκλειστη περιοχή της Αμμοχώστου».

Ερωτηθείς εάν μάθαμε κάτι από το 2020, ο κ. Στεφάνου απαντά ότι το παρελθόν πρέπει να αξιοποιείται για άντληση συμπερασμάτων. «Το παρελθόν διδάσκει ότι χωρίς λύση του Κυπριακού, όλα τα προβλήματα που προκαλεί η κατοχή όχι μόνο θα συνεχίσουν να υπάρχουν, αλλά θα γίνονται ολοένα πιο δύσκολα και πιεστικά» συμπληρώνει.

Τι να περιμένει κανείς στο Κυπριακό κατά το 2021;

Γενικά, το ρήμα «περιμένω» δεν ταιριάζει στο Κυπριακό. Ποτέ δεν ταίριαζε, καθώς η παρέλευση του χρόνου δυσχεραίνει τις προοπτικές επίλυσής του. Η πλευρά μας πρέπει να επιδιώξει να επαναρχίσουν οι διαπραγματεύσεις με τον τρόπο και τη διαδικασία που καθορίζει ο γ.γ. του ΟΗΕ. Ήδη, έχουμε καθυστερήσει απελπιστικά, αφού χάθηκαν σχεδόν τριάμισι χρόνια, όταν επικεφαλής της τ/κ κοινότητας ήταν ένας ηγέτης υπέρμαχος της συμφωνημένης βάσης λύσης, ο Μουσταφά Ακιντζί. Τη συγκεκριμένη περίοδο υπήρξε παρατεταμένο διαπραγματευτικό κενό το οποίο εκμεταλλεύτηκε η Τουρκία, ούσα αποενοχοποιημένη από τον διεθνή παράγοντα για την κατάρρευση της διάσκεψης του Κραν Μοντανά, για να δημιουργήσει νέα σοβαρά τετελεσμένα. Η πλευρά μας δυστυχώς δεν ανέλαβε καμία πρωτοβουλία προς την κατεύθυνση της επανέναρξης των διαπραγματεύσεων και άφησε την Τουρκία να αλωνίζει. Και όχι μόνο αυτό. Όλο αυτό το διάστημα προσπάθησε να βρει υποκατάστατα της λύσης αντί να εργαστεί για λύση.

Προεδρικές και Κυπριακό

Το Δημοκρατικό Κόμμα διαφωνεί με τη σύγκληση μιας άτυπης πενταμερούς διάσκεψης για το Κυπριακό, θεωρεί ότι στο Κραν Μοντανά ο Πρόεδρος Αναστασιάδης τα έδωσε όλα στην Τουρκία… Πού συναντώνται ΑΚΕΛ - ΔΗΚΟ στο Κυπριακό; Ή σε μια ενδεχόμενη συνεργασία των δύο κομμάτων, το Κυπριακό δεν είναι πρωτεύον θέμα;

Στις εκλογικές συνεργασίες που συνάπτει το ΑΚΕΛ, το Κυπριακό ασφαλώς και είναι πρώτο θέμα. Πρώτο θέμα θα είναι στη συζήτηση και η προσπάθεια συνομολόγησης συνεργασιών στις ερχόμενες προεδρικές εκλογές, για τις οποίες ο στόχος μας είναι να απαλλαγούμε από τη δεξιά διακυβέρνηση και για εκλογή ενός προοδευτικού Προέδρου. Η όποια συνεργασία γίνει θα στηρίζεται σε κοινές αντιλήψεις και πραγματικές συγκλίσεις στο Κυπριακό. Εμείς, ποτέ δεν αποκρύψαμε τις θέσεις μας στο Κυπριακό σε αντίθεση με άλλες δυνάμεις και υποψήφιους. Απλά υπενθυμίζω ότι τόσο το 2013 όσο και το 2018 είναι ο Νίκος Αναστασιάδης που δεν αναφερόταν στη δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία, σε μια προσπάθεια να θολώσει τα νερά για να μην χάσει ψήφους. Το 2018 Αναστασιάδης και ΔΗΣΥ δεν δίστασαν να συνομιλήσουν ακόμα και με το παράρτημα της Χρυσής Αυγής στην Κύπρο, το ΕΛΑΜ, τη στιγμή που ο υποψήφιος που στήριζε το ΑΚΕΛ, ο Σταύρος Μαλάς, δεν αποδέχθηκε καν να παραλάβει τις θέσεις του. Επομένως, η δική μας συνέπεια και αποφασιστικότητα για λύση ΔΔΟ είναι τεκμηριωμένη σε αντίθεση με άλλους. Η συνέπειά μας απαντά και στο ερώτημά σας.

Αλλάζει το κόμμα;

Τι κόμμα είναι σήμερα το ΑΚΕΛ; Ποια η διαφορά του από τα αστικά κόμματα; Και στο κόμμα σας υπάρχουν κρούσματα διαφθοράς, και στο κόμμα σας υπάρχουν φαινόμενα παραγοντισμού.

Το ΑΚΕΛ είναι αυτό που ήταν πάντοτε. Κόμμα του εργαζόμενου λαού το οποίο καθοδηγείται από τη μαρξιστική/ λενινιστική ιδεολογία. Οι διαφορές του από τα αστικά κόμματα είναι πολλές. Και στους στόχους για την κοινωνία, εγγύτερους και απώτερους, και στις αξίες και τα ιδανικά που το καθοδηγούν και στις αρχές οργάνωσης που το στηρίζουν. Ναι, στο ΑΚΕΛ υπάρχουν φαινόμενα που είναι ξένα προς την ιδεολογία και τις αρχές του κι αυτό είναι απολύτως εξηγήσιμο. Είναι βασική θέση της μαρξιστικής φιλοσοφίας ότι η συνείδηση καθορίζεται από τις συνθήκες. Είναι δύσκολο, λοιπόν, κάποιος να μένει ανεπηρέαστος. Το γεγονός και μόνο ότι το ΑΚΕΛ εντοπίζει και παραδέχεται τα προβλήματα στα οποία αναφέρεστε, τα αναδεικνύει και προσπαθεί να τα διορθώσει, αυτό δείχνει και τη διαφορετικότητα του κόμματος απ’ όλα τα υπόλοιπα. Εμείς δεν τα ανεχόμαστε και τα αντιπαλεύουμε, άλλοι δεν τα θεωρούν καν πρόβλημα…

Πού πάει το ΑΚΕΛ;

Πού πάει ιδεολογικά το ΑΚΕΛ; Είχατε υποσχεθεί ως ΑΚΕΛ εκσυγχρονισμό και άνοιγμα προς την κοινωνία κ.λπ. Πού είναι αυτά;

Η ιδεολογία του ΑΚΕΛ δεν μπορεί να μένει αποστεωμένη και δογματικά καθηλωμένη (για να παραπέμψω στη γνωστή θέση του Μαρξ ότι «η ιδεολογία δεν είναι δόγμα, αλλά καθοδήγηση για δράση»). Αναπτύσσεται και προσαρμόζεται -χωρίς να ενσωματώνεται- στις συνθήκες και δημιουργικά αφομοιώνει τα επιτεύγματα των επιστημών, τις εμπειρίες της κοινωνικής και οικονομικής εξέλιξης και τους αγώνες της παγκόσμιας Αριστεράς. Έτσι προσεγγίζουμε εμείς την ιδεολογία μας κι αυτό προσπαθούμε να κάνουμε. Ιστορικά το ΑΚΕΛ είναι ένα κόμμα που ποτέ δεν κλείστηκε στον εαυτό του, που ποτέ δεν φοβήθηκε να λειτουργήσει μέσα στο σύστημα προσπαθώντας να επιφέρει λύσεις και αλλαγές που βελτιώνουν τη θέση των εργαζομένων έστω και στον καπιταλισμό. Και, ασφαλώς, ένα κόμμα που ποτέ δεν εγκατέλειψε τον απώτερο στόχο για οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, βαθιά δημοκρατικής και ανθρωποκεντρικής.

Γιατί δεν καταφέρνει να φθάσει το μήνυμα του ΑΚΕΛ και σε κοινωνικά στρώματα πέρα από τα στελέχη σας; Γιατί το ΑΚΕΛ δεν έχει καταφέρει να κεφαλαιοποιήσει την παρατεταμένη κακή εικόνα της κυβέρνησης;

Δεν συμφωνώ μαζί σας ότι το μήνυμα του ΑΚΕΛ δεν φτάνει ευρύτερα και ότι περιορίζεται μόνο στα στελέχη του. Ένα είναι να μην φτάνει μέχρι εκεί που θέλουμε -το οποίο επιχειρούμε μέσα από πρωτοβουλίες και κατάθεση συγκεκριμένων προτάσεων- κι άλλο να υπάρχει ο ισχυρισμός ότι φτάνει μόνο στα στελέχη του.

Δεν είμαστε ΠΑΣΟΚ

Τι χρειάζεται σήμερα το ΑΚΕΛ για να μπορέσει να επιβιώσει και να μην πάθει όπως το ΠΑΣΟΚ;


Το ΑΚΕΛ δεν είναι ΠΑΣΟΚ. Οι δε συνθήκες της Κύπρου δεν είναι ίδιες με αυτές της Ελλάδας για να κάνουμε απόλυτες συγκρίσεις. Κάνοντας αυτές τις αναφορές δεν σημαίνει ότι το ΑΚΕΛ δεν αντιμετωπίζει προβλήματα ή ότι δεν προβληματιζόμαστε πώς στο σύγχρονο ευρωπαϊκό και κυπριακό περιβάλλον πρέπει να προχωρήσει το κόμμα. Το ΑΚΕΛ χρειάζεται να κάνει καλύτερα και γρηγορότερα αυτό που έκανε στις εννέα δεκαετίες της ύπαρξής του. Να είναι κοντά στους ανθρώπους της εργασίας -πνευματικής και χειρωνακτικής- και να υπηρετεί τα καλώς νοούμενα συμφέροντά τους. Να συνεχίσει να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον συμμετέχοντας δραστήρια στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Να συνεχίσει να είναι πατριωτικό και να θέτει πάνω απ’ όλα το καλώς νοούμενο συμφέρον της Κύπρου και του λαού μας. Να συνεχίσει να υπηρετεί την πρόοδο αγωνιζόμενο για το περιβάλλον και τη βιώσιμη ανάπτυξη, για τα δικαιώματα των ανθρώπων και των λαών. Για την ειρήνη και τη συνεργασία σε ολόκληρο τον κόσμο, ενάντια στους πολέμους, στις ξένες επεμβάσεις και την εκμετάλλευση. Να συνεχίσει να υπηρετεί ό,τι κάνει τον άνθρωπο πιο άνθρωπο, να αντιστέκεται σε ό,τι ευτελίζει και υποβιβάζει τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Οικονομική πρόταση

Γιατί η κοινωνία να ξαναεμπιστευθεί στο ΑΚΕΛ την προεδρία του κράτους; Έχετε ξεκάθαρη και ολοκληρωμένη πρόταση για την οικονομία ή θα μας λέτε πάλι ότι διαχειρίζεστε το καπιταλιστικό σύστημα διότι δεν μπορείτε να κάνετε σοσιαλισμό…


Το 2008, όταν το ΑΚΕΛ ανέλαβε με τον ηγέτη του την προεδρία του κράτους, είχαμε ολοκληρωμένη οικονομική πρόταση. Αυτήν αρχίσαμε να εφαρμόζουμε, αλλά δυστυχώς βρεθήκαμε ενώπιον μιας πρωτοφανούς παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που μας άλλαξε τα πλάνα. Η πρότασή μας περιλάμβανε σειρά πολιτικών και δράσεων που ενίσχυαν το κοινωνικό κράτος και ισχυροποιούσαν τα θεμέλια της οικονομίας, αντιμετωπίζοντας στρεβλώσεις και προβλήματα. Με ρωτάτε γιατί η κοινωνία να εμπιστευθεί ξανά το ΑΚΕΛ. Πρωτίστως πρέπει να μας εμπιστευτεί για να προλάβουμε να αποτρέψουμε την οριστική διχοτόμηση στην οποία μας οδηγεί ολοταχώς η πολιτική των κυβερνώντων. Για να γίνει πραγματικότητα η απελευθέρωση και επανένωση του τόπου και του λαού. Αλλά και για να επαναφέρουμε την ανθρωποκεντρική, φιλολαϊκή κοινωνικο-οικονομική πολιτική, να ανακόψουμε και να αντιστρέψουμε τη διαρκή συρρίκνωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, για τερματισμό του ετσιθελισμού και αυταρχισμού της κυβέρνησης Αναστασιάδη - Συναγερμού.

Δεν φταίνε όλοι

Το 2020, τα κόμματα απαξιώθηκαν ακόμα περισσότερο από τους πολίτες;


Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν ενισχύθηκε περισσότερο η απαξίωση μέσα στο 2020, η οποία είναι μια ιδιόμορφη χρονιά εξαιτίας της κατάστασης που προκαλεί η πανδημία και των μέτρων κοινωνικής αποστασιοποίησης που επιβλήθηκαν. Απαξίωση πάντως υπάρχει. Εν μέρει αυτή προκαλείται από πρακτικές και συμπεριφορές των κομμάτων, των θεσμών και εν γένει του πολιτικού συστήματος. Επίσης, η απαξίωση τροφοδοτείται και αναπαράγεται από λαϊκιστές, ΜΜΕ και άλλες καταστάσεις οι οποίες, εκμεταλλευόμενες τα προβλήματα, προσδοκούν διαμέσου της απαξίωσης να καταλάβουν ζωτικό χώρο στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι. Η απαξίωση προωθείται επίσης από το κατεστημένο, το οποίο βολεύεται με την απομάκρυνση των πολιτών από την πολιτική και την ενεργό δράση. Το «όλοι φταίνε» και «τίποτε δεν αλλάζει», που είναι δημοφιλείς προσεγγίσεις, οδηγούν στη στασιμότητα και την εμβάθυνση της καθεστηκυίας τάξης.

Τι πρέπει να γίνει και από ποιους για να αποκατασταθεί η σχέση πολιτών και πολιτικών;


Ένα δύσκολο και σύνθετο φαινόμενο όπως είναι η απαξίωση του πολιτικού συστήματος και των θεσμών δεν έχει εύκολες απαντήσεις. Και δεν έχουν όλοι οι συντελεστές του προβλήματος τις ίδιες ευθύνες για την πρόκλησή του ή για την επίλυσή του. Από την άλλη, ο συμψηφισμός και η ισοπέδωση δεν βοηθούν στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Μιλώντας γενικά θα έλεγα ότι η αποκατάσταση της σχέσης μεταξύ πολιτικής και πολιτικών χρειάζεται δύο βασικά στοιχεία: πρώτο, χρειάζεται να μην υπάρχει διάσταση μεταξύ λόγων και έργων, η οποία προκαλεί διάψευση προσδοκιών και συνήθως καταλήγει στην απαξίωση. Δεύτερο, χρειάζεται οι πολιτικές να χαρακτηρίζονται από διαφάνεια και να έχουν ως βασικό γνώμονα την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος και της κοινωνίας.