Σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα ζητούν τα ΑμεΑ

Αυτό που δεν κατανοείται από την κοινωνία στον απαραίτητο βαθμό, είναι ότι η αναπηρία δεν χρειάζεται φιλανθρωπία αλλά σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα του κάθε ατόμου με αναπηρία και η υποχρέωση του κράτους να στηρίξει στον απαραίτητο βαθμό το κάθε άτομο και την κάθε οικογένεια, τόσο υλικά όσο και με υπηρεσίες, ξεκαθάρισε ο πρόεδρος της ΟΠΑΚ κ. Δημήτρης Λαμπριανίδης στον «Π» στη συνέντευξή του την περασμένη Κυριακή. Και αυτό το μήνυμα θέλει να περάσει και ο κ. Γιάννης Γαβριήλ, παραολουμπιονίκης. Παρά τις δυσκολίες (που ήταν πολλές), τον ρατσισμό (που τον έζησε σε μεγάλο βαθμό), εντούτοις στις παρακάτω γραμμές δεν θα διαβάσετε καμία δακρύβρεχτη ιστορία. Είναι ένας άνθρωπος που έβλεπε πάντα με θετικό μάτι τη δική του ζωή, ενώ ήξερε πάντα να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες «Ποτέ δεν είδα την αναπηρία μου ως πρόβλημα, ποτέ δεν την αντιμετώπισα με αυτόν τον τρόπο», αναφέρει, και θυμάται πως πάντα προσπαθούσε να είναι μέλος της κοινωνίας. Αυτής της κοινωνίας, η οποία παρόλο που έχει υιοθετήσει τις 30 διακηρύξεις του ΟΗΕ πως θα πρέπει να σέβεται τα άτομα με αναπηρία, εντούτοις δεν τηρεί τον λόγο της.

Πρωτίστως σεβασμός

Το μήνυμα που στέλνει είναι ξεκάθαρο. Πως όταν σέβεσαι τους ΑμεΑ, τότε κι αυτοί μπορούν να κινηθούν ελεύθερα στην κοινωνία. «Η αλήθεια είναι πως εγώ δεν αντιμετώπισα ποτέ ιδιαίτερα προβλήματα, δεν ξέρω τη λέξη bullying, δεν με είδαν ποτέ με οίκτο τα άλλα παιδιά στο σχολείο». Παρά το πρόβλημά του, ο Γιάννης έζησε όμορφα παιδικά, αλλά και εφηβικά χρόνια. Ελάχιστες ήταν οι φορές που ένιωσε ότι διέφερε από τους συνομήλικούς του. Σύμφωνα με τους γιατρούς τής τότε εποχής, κι επειδή η ασθένεια ήταν σε έξαρση, γεννήθηκε με πολιομυελίτιδα. Αποτέλεσμα τούτου ήταν να μην γευτεί ποτέ τη χαρά τού να περπατήσει. «Στις 2-3 ημέρες από τη γέννησή μου, η μητέρα μου πρόσεξε πως δεν κινούνταν τα ποδαράκια μου όπως συμβαίνει με άλλα παιδιά», αναφέρει. Θυμάται πως η κοινότητά του (Αργάκι Μόρφου) είχε φροντίσει να μαζευτούν λεφτά για να αποκτήσει το πρώτο του τροχοκάθισμα. «Είτε βρισκόμουν στο σχολείο, είτε σε άλλες δραστηριότητες, πάντα όλα τα παιδιά θυμάμαι πως έτρεχαν να με βοηθήσουν», αναπολεί με νοσταλγία τα παιδικά του χρόνια. Όταν έγινε η τουρκική εισβολή αναγκάστηκε να μετακομίσει με την οικογένειά του στα Σπήλια. Ενώ ήταν στο νοσοκομείο, θυμάται πως έφυγαν βιαστικά χωρίς να πάρουν μαζί τους το τροχοκάθισμα: «Είχαμε ζητήσει από τα Ηνωμένα Έθνη να μας το φέρουν, ωστόσο όπως μας λέχθηκε, δεν το βρήκαν. Όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα και πήγα να δω το σπίτι μου, η Τουρκάλα που έμενε τότε στο σπίτι μου, μόλις με είδε, αντιλήφθηκε γιατί υπήρχε ένα καροτσάκι στο υπόγειο του σπιτιού». Ταραγμένα γεγονότα μεν, ωστόσο ακόμη και σε αυτή την περίπτωση είναι εμφανές πως κάποιοι δεν σεβάστηκαν τον άνθρωπο και το αναφαίρετο δικαίωμά του να έχει μαζί του το καροτσάκι που άφησε πίσω.

«Η προσωπική ευθύνη»

Λίγους μήνες μετά την εισβολή, ο Γιάννης έφυγε για την Ελλάδα με υποτροφία της ελληνικής κυβέρνησης για να φοιτήσει σε σχολείο της χώρας, όπου εκεί έμαθε και την τέχνη του ρολογά. Στην Ελλάδα έμαθε το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, ενώ σημαντικό ρόλο έπαιξε φυσικά και ο αθλητισμός, τον οποίο ξεκίνησε κατά την παραμονή του στην Ελλάδα. Μετά την επιστροφή του στην Κύπρο εντάχθηκε στην ομάδα της ΟΠΑΚ και έναν χρόνο μετά συμμετείχε σε αγώνες στην Αγγλία, όπου κατάφερε να περάσει στον τελικό των 100 μέτρων. Το 1998 είχε την τιμή να εκπροσωπήσει τη χώρα μας στους πρώτους Παραολυμπιακούς, ενώ στη συνέχεια θα συμμετάσχει άλλες πέντε φορές. Σημειώνεται πως ο Γιάννης συμμετείχε από το 1998 έως το 2004 σε όλες τις Παραολυμπιάδες, χωρίς ωστόσο κάποια σημαντική διάκριση. Έχει όμως διακριθεί σε αρκετούς διεθνείς αγώνες. Μεταξύ άλλων, κέρδισε τον Μαραθώνιο της Φρανκφούρτης και του Ισραήλ από μία φορά, δύο φορές τον Μαραθώνιο της Βουδαπέστης και μία φορά τον Ημιμαραθώνιο της Σλοβακίας, πετυχαίνοντας μάλιστα και ρεκόρ διαδρομής.

«Ο αθλητισμός, εκτός από το να προσφέρει υγεία, σε μαθαίνει να σέβεσαι και να σε σέβονται. Έζησα πολύ όμορφα χρόνια, αλλά κατάλαβα πως η ατομική ευθύνη παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μας», αναφέρει. Σε σχέση με όσα γίνονται ή δεν γίνονται από το κράτος, ο Γιάννης δεν μπαίνει σε λογική κατηγορίας, όπως γίνεται συνήθως από τις οργανώσεις. «Πρόσφατα επισκέφθηκαν την αναβαθμισμένη Στασικράτους, είναι προσβάσιμη στα ΑμεΑ, μπορώ να μπω σε οποιοδήποτε κατάστημα και να ψωνίσω αυτά που θέλω», αναφέρει, επισημαίνοντας πως θα πρέπει πρωτίστως και τα ΑμεΑ να κινούνται εντός της πόλης, ώστε να γίνουν μέρος της κοινωνίας.

Μέρος της κοινωνίας

«Ο σεβασμός, ασχέτως των διακηρύξεων, κερδίζεται από τους άλλους ανθρώπους, ενώ μόνο όταν μας δουν στο ίδιο μέρος θα γίνει κατανοητό πως πρέπει να μας αντιμετωπίζουν ισότιμα», λέει. «Δεν έδειξα σε κανέναν ότι πρέπει να με λυπηθεί. Δεν αρνούμαι τη βοήθεια, τη ζητώ και από μόνος μου. Δεν διστάζω να το κάνω. Με αυτόν τον τρόπο κατάφερα ο κόσμος να με βλέπει ως ίσο του. Κατ’ εμέ, ό,τι δείξουμε εμείς έτσι μας βλέπει και ο άλλος. Συνεπώς, παροτρύνω τα άτομα με αναπηρίες να δραστηριοποιηθούν και να βρουν κάτι να ασχοληθούν μαζί του. Ειλικρινά δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορούν να κάνουν, φτάνει να το θέλουν. Και από προσωπική εμπειρία, τους συμβουλεύω να μην τα βάζουν κάτω με την πρώτη δυσκολία και να μην απογοητεύονται», καταλήγει.