Ζητούν προστασία οι ευπαθείς ομάδες καθηγητών – Υπάρχει πλάνο απάντα ο υπουργός

Η εκπαιδευτικός Μαργαρίτα Κτωρίδου ζητά προστασία από τον υπουργό Παιδείας. Η κυρία Κτωρίδου, η οποία όπως τονίζει στην επιστολή της που απέστειλε στον Υπουργός Παιδείας, αντιμετωπίζει αρκετά προβλήματα υγείας, ζητά όπως ενημερωθεί με ποιο τρόπο το υπουργείο θα προστατεύσει τους εκπαιδευτικούς που εμπίπτουν στις εμπαθείς ομάδες.

Όπως αναφέρει η κυρία Κτωρίδου, δεν θέλει να πάρει άδεια ασθενείας από γιατρό για να μείνει σπίτι αλλά ζητά από τον υπουργό Παιδείας να παρουσιάσει στους εκπαιδευτικούς μια γενική πολιτική μέσα από την οποία θα μπορούν, να εργάζονται με ασφάλεια. Θέλει να αποφασίσει το υπουργείο για όλους. Γενική πολιτική.

Υπάρχει πολιτική απαντά ο Υπουργός

Έχουν δοθεί οδηγίες στους διευθυντές των σχολείων εδώ και μέρες σε ότι αφορά τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσουν αναφορικά με τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι επιβεβαιωμένα – με χαρτί ιατρού- ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες, δήλωσε στο politis.com.cy, ο υπουργός Παιδείας Πρόδρομος Προδρόμου. Εξήγησε πως οι οδηγίες που δόθηκαν προς τους διευθυντές των σχολείων είναι όπως αξιοποιήσουν, όπου αυτό είναι δυνατόν, τους καθηγητές οι οποίοι είναι ευπαθείς ομάδες, εκτός τάξεων. Σημείωσε πως εάν αυτό δεν μπορεί να γίνει, τότε οι οδηγίες προς τις διευθύνσεις των σχολείων είναι όπως αξιοποιήσουν τους εν λόγω καθηγητές στο σύστημα τηλεκπαίδευσης έτσι ώστε να προσφέρουν χωρίς να υπάρχει η προσωπική επαφή με τους μαθητές. Τέλος σύμφωνα με τον υπουργό, οι καθηγητές οι οποίοι δεν μπορούν να εφαρμόσουν μια από τις λύσεις που έχουν δοθεί τότε, υπάρχει και η τρίτη λύση της ειδικής άδειας από γιατρό.

Αυτούσια η επιστολή:

Σεβαστέ κε Υπουργέ,

Δε με γνωρίζετε προσωπικά. Ούτε κι εγώ εσάς. Το Υπουργείο σας είναι επίσημα ο εργοδότης μου, εντούτοις δεν μπορώ να περπατήσω μέχρι το τέλος ενός διαδρόμου και να χτυπήσω την πόρτα του γραφείου σας ένα πρωί στη δουλειά. Δεν είναι αυτή η φύση της μεταξύ μας σχέσης. Δεν παύει όμως να είναι γεγονός πως είστε ο εργοδότης μου και είμαι υπάλληλος του ΥΠΠΑΝ.

Κάθε πρωί στις 7:20 είμαι στο σχολείο, στην Α Τεχνική Λευκωσίας, στην πρώτη γραμμή του εκπαιδευτικού συστήματος, μάχιμη και μαχήτρια. Όχι γιατί βρίσκομαι σε πόλεμο, αλλά γιατί η εκπαίδευση είναι ένα πεδίο που θέλει αγώνα, προσωπικό και συλλογικό.
Αγωνίζομαι να κάνω αυτό που είναι για το μπόι μου δυνατό. Το πρωί λοιπόν, αφού προγευματίσω, παίρνω το πρώτο μικρό κοκτέιλ φαρμάκων μου. Μέσα σε αυτά, κορτικοστεροειδή. Τουτέστιν ανοσοκατασταλτικά. Λίγο πριν από αυτά κάνω τα κορτιζονούχα εισπνεόμενά μου. Η διάγνωση: υπερηωσινοφιλικό σύνδρομο (αιματολογικής φύσεως), με σταθερά συμπτώματα επίμονου βρογχικού άσθματος και ρινίτιδας.
Οι φορές που δυσκολεύομαι να αναπνεύσω, ιδιαίτερα με τη χρήση μάσκας (που φοράω συνεχώς για μένα και τους γύρω μου), είναι πιο πολλές από εκείνες που ξεχνάω πως γίνεται αυτή η τόσο φυσική κι αυτόματη λειτουργία της αναπνοής. Ανήκω στις ευπαθείς ομάδες, όχι γιατί το θέλω, όχι γιατί το λέω, όχι γιατί θα με βόλευε.

Μετά από το πρώτο αυτό κοκτέιλ λοιπόν, πηγαίνω στη δουλειά μου, μπαίνω στην τάξη μου και κάνω το μάθημα μου. Συναναστρέφομαι με τους μαθητές μου, τους πλησιάζω γιατί δεν ξέρω αλλιώς να κάνω μάθημα. Περνώ από κοντά τους, γιατί δεν μπορώ αλλιώς να διορθώσω τις εργασίες τους. Σκύβω πάνω από τα τετράδια τους, τα πρόσωπα τους, για να τους εξηγήσω τι θα μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά, ίσως κάπως καλύτερα.
Τις περισσότερες ώρες διδάσκω σε τμήμα με ασυνόδευτους ανήλικους. Ανήλικους μετανάστες που ζουν σε στέγη υπό την προστασία του μη κερδοσκοπικού οργανισμού, ή σε σπίτια με πλήθος άλλων ατόμων υπό την προστασία του Γραφείου Ευημερίας και για τα οποία δεν είναι εφικτό να ελέγχονται οι κινήσεις κ οι επαφές τους ανά πάσα στιγμή. Αυτά τα παιδιά, κε Υπουργέ, δεν ήξεραν καν την Αλφαβήτα τον Σεπτέμβριο. Για να τη μάθουν έπρεπε να κατεβάσω τη μάσκα κ να τους πω το "Βήτα" με τρόπο που να ξεχωρίζει από το "Θήτα", το "Δέλτα" με τρόπο που να ξεχωρίζει από το "Ζήτα". Για να μάθουν αυτά τα παιδιά πως να χρησιμοποιούν το ρήμα "είμαι" και να φτιάχνουν προτάσεις, έπρεπε να είμαι πάνω απ' το βιβλίο και το τετράδιό τους, περνώντας απ' τον καθένα χωριστά, γιατί άλλος είναι από Συρία, άλλος από Γουινέα, άλλος από Σομαλία, άλλος από Κογκό ή Γκάνα. Επομένως, τις επεξηγήσεις ή τις οδηγίες τις δίνω στον καθένα χωριστά, στα αγγλικά, στα λίγα γαλλικά που ξέρω, με νοήματα, με χαμόγελο, με καλή θέληση. Όλα αυτά δεν τα κάνω για να μου πείτε μπράβο, τα κάνω γιατί είναι η δουλειά μου, γιατί αγαπώ τα παιδιά που έχω μπροστά μου κάθε φορά, γιατί παίρνω το χρόνο να ακούσω την ιστορία τους και προσπαθώ να καταλάβω τι κουβαλά ο καθένας τους. Το κάνω όμως σε εποχή πανδημίας. Κάθε μέρα απουσιάζουν κι άλλοι μαθητές από την τάξη μου, που είτε υπήρξαν στενές επαφές κρουσμάτων, είτε είναι οι ίδιοι θετικοί στον ιό. Μαθητές που πριν εξακριβωθεί ότι είναι επαφές κρουσμάτων ή θετικοί στον ιό, βρίσκονταν μέσα στην τάξη μου. Στα ίδια 30 τετραγωνικά μέτρα με εμένα.

Κάνω όλα όσα ανέφερα πιο πάνω σε μια εποχή που κάλλιστα θα μπορούσα να είμαι το στατιστικό στοιχείο που καλύπτει τη θνησιμότητα από τον covid. Θα μπορούσα να είμαι το επόμενο περιστατικό που θα υποκύψει από τον ιό και κάποιοι θα λένε, "ε εντάξει, είχε υποκείμενα νοσήματα, γι’ αυτό". Η μάνα μου όμως..; ο πατέρας μου; ο άντρας μου; Είστε σε θέση να μου πείτε με ειλικρίνεια ότι αν συμβεί κάτι τέτοιο θα μπορείτε να τους κοιτάξετε στα μάτια και να πείτε "λυπάμαι"; Θα ξέρετε ότι εσείς κάνατε ότι ήταν δυνατόν για να προστατεύσετε τον αγαπημένο τους άνθρωπο;

Τον περασμένο μήνα ζητήσατε να δηλωθούν τα άτομα που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες. Το δηλώσαμε κατόπιν εντολής σας, η οποία μάλιστα, στάληκε με προθεσμία μιας μέρας κατά την οποία θέλατε βεβαιώσεις από ιατρούς. Τις στείλαμε κι αυτές.
Και μετά σιωπή.

Κι εγώ δεν μπορώ να περπατήσω απλώς μέχρι το τέλος του διαδρόμου κ να χτυπήσω την πόρτα σας. Να σας πω ότι ως εργοδότης μου έχετε ευθύνη να με προστατεύσετε. Ότι ως Υπουργός της πολιτείας μου έχετε ευθύνη να με προστατεύσετε. Ότι για τη ζωή μου, για τη ζωή της οικογένειας μου, φέρετε κι εσείς ευθύνη.

Πολλοί εισηγήθηκαν το απλό και εύκολο: γιατί δε ζητάς άδεια ασθενείας; Γιατί δε σου γράφει ο γιατρός ένα χαρτί να μείνεις στο σπίτι;
Διότι δε θα επικαλεστώ κάτι που δεν ισχύει για να καλύψω τα δικά σας κενά. Δε θα ισχυριστώ ότι είμαι άρρωστη με κάτι που δε μου επιτρέπει να εργαστώ, εφόσον δεν ισχύει. ΕΣΕΙΣ πρέπει να κάνετε κάτι για αυτό. Εσείς πρέπει να σκεφτείτε εμένα, και όλους τους σαν εμένα.

Κύριε Υπουργέ, με αυτό το μήνυμα "χτυπώ την πόρτα σας του γραφείου σας". Σας παρακαλώ ανοίξτε, ακούστε. Κάντε κάτι.

Με εκτίμηση,

Μαργαρίτα Κτωρίδου, Φιλόλογος.