Ο θάνατος κρατά τιμόνι και δεν συγχωρεί - Να μην περάσει άλλη μάνα τα ίδια

Ήταν Σεπτέμβρης του 1994, Παρασκευή βράδυ συγκεκριμένα, όταν ενώ οδηγούσα έχασα τον έλεγχο του αυτοκινήτου μου και κατέληξα σε γκρεμό 200 μέτρων. Για να βγω από το αυτοκίνητο χρειάστηκε η βοήθεια της Πυροσβεστικής. Ήταν μια στροφή πριν τον γκρεμό, απότομη. Είχε θυμάμαι στην άσφαλτο χαλίκια και χυμό σταφυλιού που έπεσε από αυτοκίνητο που τον μετέφερε. Ο δρόμος ολισθηρός, ο φωτισμός προβληματικός. Το δικό μου λάθος ότι δεν ήμουν συγκεντρωμένη στο τιμόνι με αποτέλεσμα όταν άρχισε να διολισθαίνει το αμάξι μου, να πανικοβληθώ και να πατήσω φρένο». Η Κατερίνα Παναγιώτου θυμάται κάθε στιγμή από εκείνο το μοιραίο βράδυ που έμελλε να αλλάξει για πάντα τη ζωή της. Καθηλώθηκε σε αμαξίδιο και κατέστη τετραπληγική, αφού λόγω των πολλών κακώσεων από τις συνεχείς ανατροπές του αυτοκινήτου έσπασε ο αυχένας της. Μέσω του «Π» στέλνει το δικό της μήνυμα, προς όλους μας. «Να μπει ένα τέλος», λέει και ζητά από όλους μας να σκεφτούμε εάν για μια στιγμή μαγκιάς ή λάθους αξίζει να θέσουμε τη ζωή μας σε κίνδυνο. «Το όριο ήταν 50 κι εγώ σύμφωνα με την Τροχαία πήγαινα με 55. Αν ήμουν συγκεντρωμένη, όμως, ίσως όλα να ήταν διαφορετικά. Ευτυχώς για εμένα φορούσα ζώνη». Για την ίδια το σημαντικό είναι να αποκτήσει ο κάθε πολίτης οδική συνείδηση, να μάθει να σέβεται τον μοτοσυκλετιστή ή τον πεζό. «Πόσες μάνες να μαυροφορέσουν; Πόσα νέα παιδιά να χαθούν; Αγοράζουν μοτοσυκλέτες που στοιχίζουν χιλιάδες. Να αγοράσουν και ένα καλό κράνος και στολή. Δεν πάει άλλο!»

«Ανθρώπινα λάθη»

«Πριν δύο μήνες οδηγούσα προς το Ζύγι όταν αυτοκίνητο που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα συγκρούστηκε με το δικό μου όχημα. Εγώ δεν έτρεχα, όμως το αποτέλεσμα ήταν να καθηλωθώ σε αναπηρικό αμαξίδιο για το υπόλοιπο της ζωής μου», εξιστορεί η Άντρη στον «Π», θέλοντας να περάσει το δικό της μήνυμα με αφορμή τα θανατηφόρα δυστυχήματα των τελευταίων ημερών που στοίχισαν τη ζωή σε επτά συνανθρώπους μας. «Δύο πράγματα θέλω να πω στον κόσμο αλλά και στην Αστυνομία. Κατ’ αρχάς ζητώ από τον κόσμο και ειδικά τους νέους να μάθουν να προσέχουν τον εαυτό τους. Η ζώνη, όσο κοινότοπο και να ακούγεται, σώζει ζωές. Οι άνθρωποί μας δεν αξίζουν τον πόνο που τους προκαλούμε. Και να φορούν κράνος. Να μην τρέχουν. Να θυμούνται ότι κάποιος τους περιμένει. Όλους κάποιος μας περιμένει. Όσον αφορά την Αστυνομία, θεωρώ πως οι έλεγχοι που γίνονται είναι ελλιπείς. Να γίνονται αδιάκοποι έλεγχοι και δεν εννοώ μόνο στους αυτοκινητόδρομους. Να βρεθούν παντού, να προλάβουν καταστάσεις όσο μπορούν, να σωθούν τα παιδιά του κόσμου».

«Πονά η ψυχή μου»

Η κ. Άννα έχασε την κόρη της πριν από λίγα χρόνια. Η 21χρονη απώλεσε τον έλεγχο του αυτοκινήτου της προσπαθώντας να απαντήσει το κινητό της τηλέφωνο. Το αμάξι αφού κτύπησε σε κιγκλίδωμα ακινητοποιήθηκε. Η κ. Άννα είχε μία κόρη και την έχασε σε μια στιγμή απερισκεψίας. Όπως χάνονται τόσα χρόνια άδικα νέοι στην άσφαλτο γιατί δεν φόρεσαν ζώνη ή κράνος, γιατί έτρεχαν, γιατί ήθελα να στείλουν μήνυμα και να απαντήσουν το τηλέφωνο ενώ κρατούσαν το τιμόνι. «Πονά η ψυχή μου. Δεν εύχομαι σε καμία μάνα να περάσει ό,τι περνώ. Να ξυπνάς και να μην βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει, να κάνει όνειρα και να έχει μια φυσιολογική ζωή». Η δύναμη ψυχής της κ. Άννας την οδήγησε προς άλλους γονείς που περνούν κάτι αντίστοιχο. Προσπαθεί να σταθεί δίπλα σε άλλες μητέρες. «Υπάρχουν πέντε στάδια όταν πάθεις αυτό που πάθαμε εμείς. Η άρνηση, η οργή προς τον Θεό, ο θυμός, η κατάθλιψη και η αποδοχή. Στόχος μου είναι να μοιραστώ τον πόνο μου με άλλους ανθρώπους και να επηρεάσουμε νέους για να μην περάσει καμιά μάνα ό,τι εμείς. Να σταματήσει τούτη η κόλαση».