Ένας πυροβολισμός στη σκοπιά που άλλαξε τη ζωή του Όμηρου Αναστασίου

Τη δεκαετία του ’70 άνοιξαν πολλές πληγές οι οποίες ακόμα και σήμερα δεν έχουν κλείσει. Οι μεγάλες πληγές του πραξικοπήματος, της εισβολής και της κατοχής δεν είναι γενικά και αόριστα συμβάντα, τα οποία αντιμετωπίζονται μόνο ως προς την πολιτική τους διάσταση. Είναι ιστορίες ανθρώπων που κουβαλούν μαζί τους πολύ πόνο, αδικία και οργή. Η ιστορία του Όμηρου Αναστασίου ξεκινάει δύο χρόνια μετά την εισβολή, όταν η κατάσταση δεν είχε ομαλοποιηθεί και ο «κλάδος ελαίας» που έδωσε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος άφησε ατιμώρητους, τους πρωτεργάτες του πραξικοπήματος.

Ο Όμηρος το 1976 υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στην Εθνική Φρουρά, δηλωμένος ως Μακαριακός και έχοντας μάλιστα χαράξει στο αριστερό του χέρι τη μορφή του τότε Προέδρου και Αρχιεπισκόπου. Τα ξημερώματα της 19ης Φεβρουαρίου 1976 ενώ ήταν σκοπός σε στρατόπεδο στην Αθαλάσσα, τραυματίστηκε από σφαίρα στη βουβωνική χώρα και σήμερα 43 χρόνια μετά παλεύει ακόμα για να αποκαταστήσει την υγεία, το όνομα και την αξιοπρέπειά του. Αμέτρητες οι εγχειρήσεις στις οποίες υποβλήθηκε, αμέτρητα τα προβλήματα για τον ίδιο, τη σύζυγο και τα τέσσερα παιδιά του και αμέτρητες οι απογοητεύσεις από το κράτος, το οποίο με τη συμπεριφορά του συνεχίζει να βάζει το δάχτυλο στις πληγές του και να τις ματώνει ξανά και ξανά. Ο Όμηρος Αναστασίου ζητάει δικαιοσύνη. Στέλνει επιστολές παντού και εισπράττει απαξίωση. Αυτή είναι η ιστορία του…





Το τατουάζ με τη μορφή του Μακαρίου στο αριστερό χέρι του Όμηρου, που ενδέχεται να ήταν ο λόγος του Γολγοθά του.



Ξυλοδαρμός και πυροβολισμός

Ο Όμηρος Αναστασίου ενώ υπηρετούσε τη θητεία του σε ηλικία 19 ετών, βρέθηκε πυροβολημένος στη βουβωνική χώρα στη σκοπιά του. Ένα 24ωρο πριν το συμβάν που σημάδεψε τη ζωή του, είχε φύγει «σκαστός» από το στρατόπεδο γιατί ήταν άρρωστος και δεν του επέτρεψαν να δει τον στρατιωτικό γιατρό. Είχε επισκεφθεί τις Πρώτες Βοήθειες του Νοσοκομείου Λάρνακας και επέστρεψε στο στρατόπεδο. Ο τότε διοικητής του είχε υποσχεθεί στη μητέρα του ότι θα δει με κατανόηση την περίπτωσή του. Η «κατανόηση» ήταν ο άγριος ξυλοδαρμός με μπουνιές, κλοτσιές και κοντάκια όπλων και η τιμωρία του με φυλάκιση και σκοπιά 2-4 το βράδυ. Τα ξημερώματα της 19ης Φεβρουαρίου 1976 βρέθηκε αιμόφυρτος στη σκοπιά με διαμπερές τραύμα στη βουβωνική χώρα. Μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο και όταν συνήλθε δεν θυμόταν τι ακριβώς συνέβη. «Ήξεραν» όμως οι αρμόδιοι της ΕΦ, οι οποίοι αποφάνθηκαν ότι αυτοπυροβολήθηκε με τυφέκιο ΜΚ4 και μετά από τρεις μήνες τον παρέπεμψαν σε στρατοδικείο. Μάλιστα, όταν βγήκε από το νοσοκομείο ενημερώθηκε πως του είχαν αφαιρέσει και ένα νεφρό, κάτι που δεν καταγράφηκε στα πιστοποιητικά. Με ανοικτές πληγές και με οδηγίες να αγοράζει μόνος του γάζες για να καθαρίζει το τραύμα επέστρεψε στο στρατόπεδο για συνέχιση της θητείας του. Οι μετεγχειρητικές επιπλοκές προκάλεσαν και ψυχιατρικά προβλήματα, με αποτέλεσμα ο Όμηρος να σταλεί σε ψυχιατρική κλινική. Ιατροσυμβούλιο εισηγείται την απαλλαγή του από τις στρατιωτικές υποχρεώσεις αλλά η επιτροπή εξετάσεως σωματικής ικανότητας της ΕΦ του δίνει μόνο 6μηνη αναβολή. Μετά τη λήξη της αναβολής επανέρχεται στον στρατό και κρίνεται Ι4. Τον Ιούλιο του 1977 κρίνεται και πάλι Ι5 και απολύεται με προσωρινό απολυτήριο. Η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται συνέχεια καθώς οι πληγές πυορροούν. Ιδιώτης γιατρός που τον εξέτασε τού έδωσε δύο εβδομάδες ζωής και συνέστησε στην τότε αρραβωνιαστικιά του και νυν σύζυγό του να μην κάνουν γάμο. Με παρέμβαση του Βάσου Λυσσαρίδη μεταφέρεται στην Ελλάδα όπου διαπιστώνεται πως λόγω των τραυμάτων η μόλυνση μετατράπηκε σε οστεομυελίτιδα.





Δημοσιεύματα του 1976 που αναφέρονται στον τραυματισμό του Μάριου Αναστασίου από πυροβολισμό στη σκοπιά του.





Πυροβολισμός από πίσω

Για χρόνια ο Όμηρος Αναστασίου μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία με τη μία επιπλοκή να ακολουθεί την άλλη. Το εκπληκτικό είναι ότι το 1979 παρουσιάστηκε στο στρατοδικείο και μετά από πιέσεις της ΕΦ παραδέχθηκε ότι αυτοπυροβολήθηκε γιατί όπως του έλεγαν αν δεν παραδεχόταν θα πήγαινε πολλά χρόνια φυλακή. Το 1994 νοσηλεύτηκε σε ιδιωτική κλινική στη Θεσσαλονίκη, όπου διαπιστώθηκε ότι δεν είχε πυροβοληθεί από μπροστά στη βουβωνική χώρα αλλά από πίσω. Με δεδομένο το μήκος του όπλου και τη δυνατότητα κάποιος να πατήσει τη σκανδάλη, έχοντας το όπλο πίσω του, διαπιστώθηκε ότι δεν είχε αυτοπυροβοληθεί αλλά μάλλον κάποιος άλλος τον πυροβόλησε. Ωστόσο, οι αρμόδιες αρχές στην Κύπρο δεν δεχόντουσαν τη γνωμάτευση.



Έφεδρος και … σιδεράς

Σαν να μην έφταναν τα όσα περνούσε ο Όμηρος Αναστασίου, η ΕΦ θέλησε να τον τιμωρήσει κι άλλο. Τον κάλεσαν στην εφεδρεία ως μάχιμο και μάλιστα με ειδικότητα ελεύθερου σκοπευτή. Τον είχαν προειδοποιήσει πως αν δεν εμφανιζόταν στην εφεδρεία θα κηρυσσόταν λιποτάκτης και θα παραπεμπόταν και πάλι στο στρατοδικείο. Οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας δείχνοντας «κατανόηση» του απέδιδαν ποσοστό αναπηρίας 63,2% και συνεπώς τον θεωρούσαν ικανό να εργαστεί ως σιδεράς! Μετά από αγώνες και δικαστικές διαδικασίες αναγνωρίστηκε ως 85% ανάπηρος και άρχισε να λαμβάνει επίδομα, το οποίο ετίθετο συνεχώς υπό την κρίση ιατροσυμβουλίων.



Ούτε απάντηση

Η σύζυγος του Όμηρου Αναστασίου απευθύνθηκε τον περασμένο Φεβρουάριο με επιστολή της στον γενικό εισαγγελέα Κώστα Κληρίδη, παραθέτοντας όλα τα στοιχεία που συνθέτουν την περίπτωση του συζύγου της. Αν και έχουν περάσει πέραν των τεσσάρων μηνών δεν έχει λάβει καμία απάντηση. Ο Όμηρος Αναστασίου και η οικογένειά του ζητούν επανεξέταση της υπόθεσης και αποκατάσταση του ονόματός του, μαζί με αποζημίωση για τις δεκαετίες ταλαιπωρίας. Όπως ανέφερε στον «Π» η κ. Ανδρούλα Αναστασίου, αρχικώς είχε αποταθεί στο Υπουργείο Άμυνας το οποίο την παρέπεμψε στη Νομική Υπηρεσία, η οποία όμως δεν έδειξε και ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μετά από 43 χρόνια η πολιτεία οφείλει με ψυχραιμία και στη βάση των στοιχείων που υπάρχουν να εξετάσει την υπόθεση και αν πειστεί για την αδικία να την αποκαταστήσει. Το οφείλει στους ανθρώπους που ανάλωσαν τη ζωή τους στην πάλη με το τέρας των απρόσωπων υπαλλήλων.