Με το ζόρι να τον θάψουν...

Σε ένα πρωτότυπο ερώτημα κλήθηκε να απαντήσει ο δικαστής του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας, Α. Πανταζής. Μπορεί κάποιος που δηλώνει άθεος και έχει επιλέξει όταν αποβιώσει να αποτεφρωθεί αντί να ταφεί, να μην πληρώνει τέλη κοιμητηρίου; Η απάντηση του δικαστηρίου ήταν καταφατική, καθώς έκρινε ότι «ο καθένας από εμάς είναι ελεύθερος να επιλέξει όποιο θρήσκευμα επιθυμεί να ασπάζεται» και επίσης ότι «τα θρησκευτικά πιστεύω βρίσκονται στο πεδίο γνώσης του καθενός παρά στο πεδίο γνώσης οποιουδήποτε άλλου προσώπου».

Στο εδώλιο του κατηγορουμένου βρέθηκε συνταξιούχος, εναντίον του οποίου το κοινοτικό συμβούλιο Ορόκλινης όπου διαμένει άσκησε ιδιωτική ποινική δίωξη για οκτώ αδικήματα που αφορούσαν απλήρωτες φορολογίες κοιμητηρίου για τα έτη 2013 έως 2016, συνολικού ύψους 288 ευρώ. Ο ίδιος με επιστολή του περί τα μέσα Νοεμβρίου του 2014 ενημέρωνε, μεταξύ άλλων, το κοινοτικό συμβούλιο ότι δεν είναι χριστιανός, ότι είναι ενάντια στην ταφή και επίσης πως όταν αποβιώσει, επιθυμία του θα ήταν η αποτέφρωση. Ενημέρωνε περαιτέρω ότι είναι ιδιοκτήτης τάφου στο νέο κοιμητήριο Λευκωσίας.

Θέση του κοινοτικού συμβουλίου, όπως αυτή εκφράστηκε ενώπιον του δικαστηρίου, ήταν ότι ο κατηγορούμενος φορολογείται λόγω του ότι είναι μόνιμος κάτοικος Ορόκλινης, και επίσης ότι λόγω της πολιτισμικότητας που παρατηρήθηκε στην κοινότητα, αποφασίστηκε ότι το κοιμητήριο μπορεί να χρησιμοποιείται από όλους τους κατοίκους, ανεξαρτήτως θρησκείας. Περαιτέρω το κ.σ. προώθησε τη θέση ότι, εφόσον ο κατηγορούμενος είναι Ελληνοκύπριος, θεωρείται δεδομένο ότι το θρήσκευμά του είναι αυτό του χριστιανού ορθόδοξου.

Ο ίδιος ο κατηγορούμενος, ο οποίος εμφανίστηκε αυτοπροσώπως και υπερασπίστηκε μόνος του τον εαυτό του, αντιπαρέβαλε τα εξής: Ότι είναι αγνωστικιστής από την ηλικία των 16 ετών, ότι ο γάμος του ήταν πολιτικός, ότι τα παιδιά του δεν τα βάφτισε αφήνοντας στα ίδια το δικαίωμα της επιλογής, ότι είναι εναντίον της ταφής νεκρών και ότι από τη στιγμή που το κοινοτικό συμβούλιο δεν παρέχει υπηρεσίες αποτέφρωσης, τότε γιατί να πληρώνει, και επίσης ότι δεν είναι ιδιοκτήτης, ούτε κάτοχος οποιασδήποτε περιουσίας στην Ορόκλινη.

«Ο μοναδικός λόγος που διαμένω στο επίδικο υποστατικό μετά τον επαναπατρισμό μου, το οποίο ενοικιάζει ο γιος μου, είναι η προστασία και συντήρηση της συλλογής έργων τέχνης των παιδιών μου», ανέφερε ο κατηγορούμενος ενώπιον του δικαστηρίου. Διερωτήθηκε παράλληλα εάν «είναι δίκαιο να έχω πληρώσει το μερίδιό μου για την αγορά διπλού τάφου στο νέο κοιμητήριο Λευκωσίας, να έχω προβεί σε προκαταρκτικές διευθετήσεις για αποτέφρωση, μιας και η πατρίδα δεν μου προσφέρει αυτή την επιλογή, και να πληρώσω τώρα για τάφο στην Ορόκλινη στην οποία ουδέποτε ανήκα ή θα ανήκω;».

Απαλλάσσοντας τον κατηγορούμενο απ’ όλες τις κατηγορίες που αντιμετώπιζε, το δικαστήριο, ανάμεσα σε άλλα, σημείωσε και τα εξής: «Την κατοχύρωση του δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας και της προστασίας από τις διακρίσεις στη βάση της θρησκείας ενός προσώπου αναγνωρίζουν και κατοχυρώνουν μία σειρά διεθνών συνθηκών, όπως η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και η Οικουμενική Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών. Μάλιστα, οι επιθυμίες της οικογένειας ενός αποθανόντα σε σχέση με την ταφή του κρίθηκε ότι εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου 8 της ΕΣΔΑ που προστατεύει το δικαίωμα στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή».